Alle inzendingen, jaar 2007, week 35

mijn mantel sleept de stilte mee in slordig zwart, meebuigend op de rand van je nagel ik heb de dag niet gehoord en de nacht wijzigt niets ook niet de dubbele huid mijn woorden te kort het vlees te rauw om te dragen op je borst jij vreet je vol met splinters en wormen uit mijn mond die me hongerloos tot zwijgen brengen ik…

hij was de grote meester schuilde in een omvangrijke harnas van menselijk genot deelde zijn hoge C met passie en elan was op roem van mij, van zijn publiek verzot geen tenor heeft mij zo diep geroerd, mijn vezels doen trillen en de ziel met herkenning gevoerd gelijk een Schepper het zou willen…

De avond zijgt als zegen Om heide, weide en zand. Vaag worden al de wegen Eéndonker met het land. De grijze verte nadert Onhoorbaar, kalm en zacht; In 't blauwende gebladert Daalt stille vredenacht. De hemel heeft zich rustig Om de aarde heengespreid En zoent haar nu wellustig In zwijgende eenzaamheid.…

is het iets? het is iets want als het niets was stond er niets er staat iets dus is het ook iets! misschien vind jij het helemaal niets dat kan … toch is het iets sterker nog … blijft het iets!…

wanneer alle woorden gesproken zijn vult zich de leegte met die bijzondere klank treurzang van een afscheid diep sluierend beweven spinnen het ruwe stucwerk dat vervalt tot stof en vuil heeft een aparte geur in luchten vol verlangen dwaal ik door kale kamers ik smeek en bedel, vlucht mezelf en ruik de geur van liefde die mij - te zelden…

het is de regen die me parten speelt ze drupt in regelmaat al mijn gedachten stuk haar monotone vallen schept toch een paradijs voel woestijnen weer bevallen na hun godvergeten zijn juich de bloemen toe in een voortvarend bloeien droom de rijke oogst voordat de droogte hen zal snoeien hier miezert het in somberheid en nostalgie ja…

Ik wil al jouw liefde voelen, en zal al je liefde dragen, en als het zou bekoelen, durf ik er echt wel weer om vragen, ik kan al je liefde verspelen, of al je liefde verspillen, door je niét meer te willen delen, of door je gewoon niet meer te willen... maar ik heb jouw liefde mogen ervaren, helaas nog niet met je bedreven, toch zal ik al…

Soms heb ik tranen. Ik denk aan de korte tijd dat wij samen waren. Soms hoor ik jouw naam. Dan komt er weer een traan uit de diepte van mijn hart gekropen, Zo uit mijn oog geslopen, Om over mijn wang te lopen. Jij bent in mijn hart gekropen Vandaar is deze traan is gekomen.…

Een week lang wachten op een episode? Da's voor de Bonte Dinsdagavondtrein Het moet er nu! meteen! volledig! zijn De dvd-box is zwaar in de mode Met afgekoelde koffie uit het schap Fijn kijken naar een opgewarmde hap…

Wat jou ook bezielde je wilde gewoon worden genomen de dag dat je weg ging was de dag dat je bent gekomen Je hoeft niet van me te houden niet constant ookal fluister ik ze nou die woorden, op afstand van jou ik wel van jou Je zit weer in de put jouw psychologische gehakt de telefoon gaat midden in de nacht je hart is verzakt woorden…

de kerk in het midden van af te breken huizen staat er doelloos bij wees in een drooggevallen zee waar geen mensen zullen blijven dan wel opnieuw het water onder haar spiegel later het onderwater onderzoek schatteneiland op de bodem van wat politieke beslissingen telkens weer rechtvaardigen de wandeling door het verleden doet vandaag…

Het grootste geluk meet slechts een halve meter uit liefde geoogst…

Neem deze roos. De laatste roos die ik je geven zal. Bewaar ze maar zolang je kunt. Over een paar dagen zal ze verwelken. Langzaam vergaan tot stof. Net als mijn liefde voor jou. Ik wil je nooit meer zien…

in ruisende stilte huivert een eerste herfstwind rimpelingen in de spiegel van de heidevennen ze zijn dieper dan de hemel hoog is…

Onopvallend komt een vlinder te sterven op een leuning van een tuinstoel nu het september is en hij gewoon doodop…

Had je willen blijven in de stad van veel te veel? Had je willen dromen? Over mij of een verwarrende nacht? Dacht je echt dat stilte en eenvoud zo verveelt? Dat de wind of een vriendin mensen naar een nieuwe minnaar bracht? Als je stil bent hoor je een piano zachtjes spelen Alsof vingers de donkere wolken aaien, vangen, bestormen, strelen…

Een verbleekt en onzorgvuldig bewaard herbarium waar alleen nog onder het plakband een bloem of blad heel is gebleven en rest rest valt uiteen in kruimels van hun liefde uit gelukkiger tijden een versleten romantische metafoor verdwijnt net voor de eerste beledigingen: Klootzak! Hoer! Idioot! Teringwijf! op den duur ook beledigingen…

Stappend in de lucht aan een lint hoog in het blauw naast een vrouw die elke stap toetst voor ze in het ijle een weg wijst, zijn witte schoenen schuiven sober. Haar vinnige tenen na tot het touw spant na een plotse tuimeling. Ze wiegen mijn aarde de hemel in zonder maar één wolk.…

als een bom sloeg hij in emoties spreek voor zich lopen zonder een woord te kunnen spreken dwalen in je eigen wereld waar in alles nu anders blijkt te zijn dan je dacht even hart en diep zuchtend en de rook blijkt verdwijnen gedurende in de tijd blijkt allemaal niet zo slecht als de rook verdwenen is…

achter haar vlakke hand; een collectie slanke vingers met veel zilver gespalkt in diverse lagen en dikten bedekt zij haar mond; zachte zwoele lippen als wachters van een vurig gespierde tongenlont wordt er een lach verborgen vanwege mijn verfijnde grappen of bedekt zij de verveling om niet uit een ander, afwijzend, vaatje te hoeven…

nee, ik schep niets ook geen afstand schik mijn veren slechts wat warmer onafhankelijk van toevallig beschikbare schouders onder plooigezichten van meelevend marmer deze zomer is te verbleekt om de ondergaande zon nog onder zijn vleugels te nemen nee, ik schep geen afstand maar een volle wintertooi om weer aaibaar te zijn…

Nu sluit jij je deuren daar waar de wachtenden zo vaak stonden en de reizigers ontspoorden jij voldeed niet meer ze slopen je om je te ruilen voor wat nieuws nu nog zie ik mijn stappen door jouw fundamenten en voel ik de leegte met gesloten deuren het is goed ik zal niet klagen een stad als dit verdient nou eenmaal…

Nu de Grote Nieuwe Laatste Moederlijke Oorlog slechts drie weken duurde, honderddrieënzeventig doden snik aan onze kant, enkele tienduizenden bij nou ja de vijand, en het lentezonnetje schijnt en op het balkon bloeien de planten allerkleurigst nu de wapenen gesproken de schedels gespleten de ledematen bloederig uit de moskeeën trippelen bovendien…

luchtledig ventileer ik de kamers van mijn zwijgen het zal stil zijn het is vandaag dat woorden sterven zo lijkt de nacht ik schrijf: licht zwart-wit het geweten brandt en de wereld dicht tot hij niet meer dichten kan…

lucht als dak door groen omringd lawaai naar de achtergrond kringloop universum luchtig plafond onverwachte groene omhelzing door plotselinge stilte verrast bezinning hemel wolken drijven groene bomen omarmen houten brug over water zelfbespiegeling…

ooit draaide ik hem in mijn jonge jaren op een oude pick-up volledig stuk verslond de liedjes die hij zong vol sobere klanken en gelaten akkoorden tot ik hem vandaag weer hoorde zijn stem als vanouds bezwerend door de kamer klonk en ik -net als toen- vol weemoed meezong: dance me to the end of love, dance me to the end of love…

In het Hof van Heden is het beuken haar vergaan waar voeten de grond niet meer raken zal helder haar leeftocht zijn swijlens zon en maan elkaar verstrijken draait zwaaiend blauw een laatste houden van naar vijf bij vijf haar toekomst lacht naar gisteren maar het "dag" klinkt als vandaag…

de heer sjaak m.(van maria) langereys als ex-hoofd bij ons lager onderwijs tot 2000 hier woonachtig en werkzaam daarvoor meermalen hoog onderscheiden thans behuisd in verzorgingsflat lucia is waarlijk lang de eenzaamste niet weliswaar is zijn trui al dood maar met de geluksbode op schoot wuift hij minzaam aan zijn raam naar elke passant die…

niet ik bepaal de modekleuren maar laat de herfstgeuren dwalen in mijn geest rook de lente in een pril begin we zomerden en onweer past daar naadloos in de vezels drogen in het rijpen van de oogst maar in hoogpolig zijn gun ik de herfst haar eigen keus zo komen de tapijten met franjes spinrag op ons pad en iedere streek een…

Als het wateroppervlak Van een onmetelijke oceaan Glad als een spiegel Als ze het nodig vindt Een woeste zee Als je erom vraagt Het kleinste steentje Direct een rimpeling Soms verleidt ze je, Met al haar schitteringen, Om een duik te nemen Maar dat is slechts het oppervlak……