Alle inzendingen, jaar 2007, week 42

Het bed bedekt tot zij gewekt. Kussensloop als zakdoek voor verdriet. Dekbed vergeet, eettafel niet.…

ik zie dagen, eenzaam en graven niets dan graven een straat die uit het grijze gat kruipt en wijst naar een glazen brug plastic water wuivend als zeewier tot net achter de dode bocht een stronk die met haast rechte groeven knielt tot elk geluid gevangen is en ik zie vogels, niets dan vogels vacuüm verpakt onrustig dromend…

lied van mijn ziel neem mij mee naar ongekende oorden waar kristal van ijle stem ragfijne zilveren draden spint tot zuivere akkoorden waarlangs ik naar beneden glijd als ongekunsteld kind in ongekende werelden van geuren klank en kleuren betovering van leven vind…

De peppels Ze omzoomden al herfstpad en weg En lager het stil en troebel water Ze staan zo voor 't vierde jaargetij Worden dromer van 'n onvervulde realiteit Op afscheid zijn ze toegesneden Wie maken ze met hun diepe geuren blij? Ik ben ze voorbij gereden Heimwee naar zomer op m'n bagagedrager.…

Terwijl mijn bange norse vriend in bed zit te rillen in zijn Noorse trui bedenk ik nòg meer liefde en hoe die liefde te beginnen. De buren spelen vals piano maar wel met gevoel. Zó wil ik leven, vals maar met gevoel. De piano houdt op en mijn bange norse vriend begint in slaap te vallen --------------------------------- uit: 'Men…

Als je lief bent dan kom ik als je lief doet ben ik van jou Wil je me breken dan ben ik verloren Want daarvoor hou ik teveel van jou. Neem je mij in je armen dan ben ik veilig Maar in jouw handen porselein Ik kan nu echt niet meer wachten tot ik weer bij jou zal kunnen zijn.…

De toeristen zijn terug naar de wal. Het puinruimen kan beginnen. Tijd voor bezinnen. De eilanders zijn moe van het gelal. Nog is er geen rust. Tijd voor eigen lust.…

Kén je ze hebben, vraag ik me af kún je wel lafaard, durf je ze aan? lafbek, oudjes te grazen nemen ze de hersens inslaan en van tevoren weten dat het nooit meer van hun netvlies al zal gaan. Ken je ze hebben durf je het wel. Oh ik hoop dat ze je te pakken nemen en je gooien in een donkere cel. Alle oudjes hebben angst door dit soort…

Rood oranje goud ligt de herfst aan mijn voeten en ademt ontzag…

Mijn leven met jou is als een pad wat niet recht loopt mijn leven met jou loopt allerminst synchroon mijn leven met jou is als een boeket met rozen, soms prikken de doornen, dat is heel gewoon Mijn leven met jou is als suiker in de koffie, mag ook een zoetje zijn, dat maakt me niet uit, mijn leven met jou is nooit vervelend…

je pakte meer dan dat we samen deelden stapte verder en voorbij aan mij jij was mijn oog en hand ik bleef het lijf en voeten zo vervlochten we de wegen meer kon ik helaas niet geven liet je gaan jouw afscheid was voor mij beginnen getekend kon ik winnen van wat verleden schreef groei omdat ik eindelijk kan ontbotten uit de koestering…

Gehandicapt, dat was mijn zusje, die slechts 3 geworden is in jaren. Ze is "niet goed" zeiden de mensen. "Niet goed, niet goed, niet bij haar hoofd". In mijn gedachten; "Nooit ervaren" Slechts dat ze in een ziekenhuis, in Assen werd verpleegd. Dat was een stad van heel ver weg, slechts een paar oude foto's resten nog, maar ach;…

Je eerste schooldag nam je 'm nog mee Dat zware grijze ding zat in je tas Toen bleek-ie ook te liggen in de klas Je moest nog heel wat leren in B2 Al werd je er dan jaren mee gepest; Nu ben je eindelijk de boss, at last!…

populieren al kalend in top staan dominant in de polders wuiven naar de aardappelen en bietenvelden, krommen zich regen striemt het oude blad ratelen en roestig worden gaat steeds moeizamer, er zijn al stroken waar het land geel kleurt en de merel nog zingt in de licht parfumerende bomen strofes klinken korter en zijn zachter, de gesel…

in schoonheid stierf de schrijver zijn zinnen kleuren rood en hoe ik ook naar woorden zoek het rijm loopt telkens dood een leven lang geletterd geliefd en onbemind en hoe ik ook zijn woorden lees naast hem ben ik nog kind met woordeloos genieten begraaf ik mij in tekst maar hoe ik ook mijn woorden kies zijn woorden zijn behekst…

Niemand is compleet. Geen mens is compleet. Iedereen mist iets. Samen zijn maakt compleet. Echt samen zijn we pas in de dood. Dood zijn is heel zijn. Dood zijn kan je als je hebt geleefd. Leven is een ode aan God. Ieder leven kan iets toevoegen aan het heel zijn. Door te leven kan je leren en daardoor het complete, in de dood, completer maken…

Ik voel een afstand heel klein onverklaarbaar Ik mis de lieve woordjes zo subtiel zo afwezig Is dit een spel? De betovering verbroken? duurt het wachten dan tóch te lang? Ik mis de passie in je zinnen maar als ik je aankijk zie ik hem in je ogen Is dit een spel? Het lijkt net of je de emotie vermijdt in je woorden…

Morgen ben ik terug En hij sloot de deur Maar het bleef stil Leven verloor kleur Morgen kom ik terug Ik beloof het je echt Starend achter glas In stil tranen gevecht Morgen ben ik terug Je hoeft niet te wenen Ik ruik in mijn kussen Je geur nu verdwenen Morgen kom ik terug Dan blijf ik voor altijd Verlangend hart naïef Realiteit…

Ik brak een lans en lichtte langzaam mijn anker ongewapend voor de strijd Een zeeslag moest het wel zijn want mijn zeeën waren altijd onrustig een vlakte leek het maar eronder schuilden monsters Jij als een soort Orpheus suste ze, deed ze op de bodem van de oceaan hun hoofd te slapen leggen hun ogen en oren in het zand Een deel van…

Ongeloof afstand nemend geen wil te bevatten Maar een waarheid die voor de deur staat en onder de kieren van de deur door begint te glippen genadeloos Die langzaam maar merkzaam steeds meer je hart binnengaat, die Waarheid die ongeloof nagaat waarheid die is als een bedekker nacht zonder sterren loodzwaar…

groot bleekwit gekleurd samen poppenkast spelen lakens uitdelen ongezien iets uitspoken 't verborgene gebroken…

Was het niet dat vijgenblad dat Adam en Eva zo tegenzat zo ruig als 't was…

Als de koperkleurige zon het bos met bronzen tinten tooit, als alles is verstild, warm van toon, verwaaien de winden en spoelt de regen zich weg. Dan wacht de natuur op het stille sterven in het koude wit, van de lange winter.…

Jij was mijn gras groen en levendig schitterend in de dauw maar toen wist ik het het gras aan de overkant is groener.…

Ik zet alle deurtjes open in m'n hoofd en laat alles stromen wat mij herinnert aan de pijn die mij van elke rede heeft beroofd Dan vul ik m'n hart met mooie dromen en kan ik leven als een blad in de wind nu ik zo m'n geluk weer hervind…

een zilvermeeuw is snel getekend tussen zon en stapelwolken zo zie je maar wat lucht is kan ook vogel zijn…

Ik kruip tegen je aan Rusteloos maar blij Na maanden van stilte Ben jij terug bij mij Ik kruip tegen je aan Jij praat en hebt spijt Hebt me vaak gemist Was jezelf even kwijt Ik kruip tegen je aan Teder hou je mij beet Kust mijn warme hals Zoals je vroeger deed Ik kruip tegen je aan In de hitte van je huid Zachtjes ruist je adem…

Vol magie is dit seizoen De kleuren oranje,geel,scharlaken rood Het ontdekkend kind als de dood Een paddestoel vol gif te plukken En stukken mos als bijna echt tapijt Waarboven laatste muggen dansen We raken alledaagsheid kwijt Verliezen ons in het sprookje: herfst.…

Vandaag in de krant, las ik zojuist, dat iedereen op deze aardkorst niet met ’n Hema, maar Unox rookworst liep, in z’n linker of rechterknuist. Dus..wie worst eet, of een weduwe trouwt, Weet immers niet wat erin is gedouwd. ------------------------------------------- ...'Hema-worst wordt bij Unox gemaakt'……

de ondergang van ‘t licht verlengt de schaduwen van de sombere sparren projectie in zwart en grijs bevroren en verstijfd blad de avond in kille kleuren de nacht lijkt zonder einde in grauwdoodse nevelflarden berusting in ‘t onvermijdelijke er is elke dag een wonder als ’t opkomend licht ontwaakt de schaduwen korter worden…