Alle inzendingen, jaar 2008, week 38

Veertig procent van de bedrijvigheid in de geldhandel is geen productiviteit moest fout gaan was altijd al ongezond gaf Willem Buiter zondag in Buitenhof les Die geldshops hingen ons al een poos om de nek een loden last niet gezond vergelijk de staart van een hagedis die door fout ademen opgeblazen is Neem de herverzekering van risico's…

De sleutel naar mijn hart is niet verloren al dacht men dat wel de sterren staan gunstig de straal van licht tot het oog aan toe vermeld. Draai om de as heen we gaan niet ter been vliegen met de vleugels der liefde sla ze open. Zoek de sleutel naar het hart we zwemmen door de lucht nog lang niet verzopen.…

Dansen tussen de herinneringen jij en ik toen in die tijd nooit heeft iemand mij zo laten voelen Mariana, mijn liefde ooit en nu nog steeds ik proef je nog steeds Kom tot mij laat mij weer voelen al is het in gedachten…

Ben jij die vlinder die mij vannacht toedekt met vleugeltjes van fluweel. Ik ben maar een kleine bloem in een perk vol met grote, mooie bloemen. Als jij komt mag je zitten op mijn kussen, luisteren naar mijn dromen. Wellicht hoor jij de geluiden in mijn buik dat lijkt op het fladderen van vlinders. Als jij mij…

De stad vol tekens, de vogels die een spoor trekken boven het Malieveld of de blik van die fietser op het Voorhout. De haringkar en wat iemand daar zegt. Je bent weer terug in deze speurtocht vol betekenis in een spel van het ene woord en het andere, waarin de mensen weer rijmen in een doorlopend gedicht.…

Je zal voor altijd bij mij blijven Als wond diep in mijn hart Zo zal ik ook over je schrijven Als gemiste kans met valse start En toch zijn er die momenten Waarin ik in het verleden dwaal Moeizaam terug probeer te halen Hoe het precies zat, allemaal Maar hoe hard en diep ik ook zal graven Hoe goed ik ook probeer Met jou te loodsen naar…

De zon kijkt nieuwsgierig door het raam. Heel erg langzaam zie ik je gaan. Heel snel ben je ook verdwenen. Zoals de zon ooit heeft geschenen.…

Ons diep en droef ontvallen liggen ze hier gedwee: 't zijn broertjes van elkander, 't zijn kinderen van de zee. Het is zo lang geleden, maar de pijn op het kerkhof blijft. Dus schrijf ik 't op als dichter alsof ik die pijn inlijf.…

Soms als mijn gedachten zweven hoor ik je kabbelende peuterpraat of snelle voetjes op het laminaat alsof je me een zoen komt geven ik spreid de armen wijd en wacht tot ik je lachend op kan vangen maar het is slechts een verlangen dat jou voor even bij me bracht leeg staar ik dan in het verleden waar jij voor mij mijn leven was nu doods…

Veel mensen staan alleen in 't leven Nadat een geliefde hen verliet. Hun metgezel is het verdriet. En ook de pijn die is gebleven. Maar na een winter komt het voorjaar. Een kale boom staat weer in bloei. De bloei der lente wijst er naar: Niet steeds te treuren om wat men had.…

Mijn eigen kleine zusje spelend op een stukje kleed Mijn eigen kleine zusje dat nog nergens wat van weet... Mijn eigen kleine zusje fietsend op haar kleuterfiets Mijn grappig kleine zusje en nog steeds weet ze van niets... Mijn eigen 'kleine' zusje ernstig ziek, het ging niet meer Mijn lief en weerloos zusje is nu in handen van de Heer…

zes paar klompen op een rij... het moment van rust kan ik niet beter beschrijven dan dat het hier wordt uitgebeeld…

als het verkleuren van de blaren nog voor de val een aanvang neemt en het najaarsgrijs de rust inluidt om aan dood en opstanding te wennen geraakt de mens vaak snel ontheemd van zomeroogst en zal wellicht verval schielijk herkennen morgen bestaat alleen nog in hoop, woord en dromen wordt hij enkel zo door de verstilling…

Aan 't naaktstrand ziet de kerel plots een stoot. Hij denkt, als hij d'r nadert: 'Jammer, dat d'r bovenlip ontsierd wordt door een wrat. Die moedervlekken op d'r buik zijn groot!' Hij is hierdoor gedesillusioneerd. Voorbijgaand ziet-ie, dat ze naar 'm lacht. Die 'wrat' is door een piercing aangebracht. De 'moedervlekken' zijn getatoeëerd.…

rood speelt weer de boventoon domineert ons herfstconcert het koper blaast de billen bloot in bach's sonate sterft herfst de heldendood maar in de pauken herrijzen al herauten dwarrelt soms de licht verdwaalde sneeuw de vorst is nu roodkoper in entree nog zingt de zon met warme winden mee…

Dagen lengen gevoelens verdwijnen samen met de vervagende zon Triestheid in de kaalheid van bomen vrolijkheid achtergebleven in het verleden terwijl het heden huilt Duisternis grijpt de macht de vijand is weer in aantocht het wordt weer winter…

ruzie, de snelste vorm van communicatie duidelijk, woorden…

Rechts staan en links bewegen op de trap Wordt hier als laatste land ook ingevoerd We zijn dan strak in voorschriften gesnoerd Het roltrapprotocol ging nog hap-snap Wie haast had kwam haast niet omhooggestoven De spreuk die gold: ik worstel en kom boven…

Ik zie de woorden die zingen in je ogen je gelaat dat weggaat en nooit weerkeert Jij bent het gras dat groeit over mijn sporen zij vervagen in de eeuwigheid die toekijkt … zonder ogen……

O ik speel in dromen in ruimten zonder hoeken, niets te bezeren niets te breken, alleen het licht is dof en onzuiver van geweten De herfst staat pril in het begin en toch is de kou te zien in bomen langzaam sterven ze - al is het niet voor lang - Maar wie ziet het verschil tussen 't geschrei en het gejoel van kindervreugde neen, die tijd…

Sirene Onheilsbode Eenzaam en hoog Afscheid Van de fiets op het grindpad Zijn hand Zwaaiend naar mij Stilte Adem stokt Hoofden buigen Vrezen voor de klap Een eenzame, stoere lach Licht verslaat geluid Dof dreunt de donder Explosie van stof en gruis Uiteenspattend Opwaarts kolkend De grauwe hemel in Even blijft hij hangen…

Stel nou u bent priester maar u gelooft niet in de doop u bent als cineast allergisch voor de bioscoop u geeft wel Engels maar u bent in wezen anglofoob als huisarts heeft u geen interesse in de bloedsomloop of u zit bij defensie en u heet van Middelkoop Het is toch ongelofelijk hoe onze eigen (h) Eimert zich in dat rare interview naar z'n ontslag…

Gebogen in gebroken zicht onachtzaam stoeiend glanzend snoer in traag ontwarren dof vergleden sterke jaren lang voorbij slechts oude mensen wisten nog het recht en stoer leven doofde zielloos woeste stormen nachten zwegen uitgestrekt door dromen toegedekt het firmament voorbij licht tast te laat in leeg…

Stilte in donker gedrongen Tijd in lengte geslonken Tranen, die stil sprongen Stillagen en flets blonken Welden in het wankele zicht Broos, amper tastbaar Vond je eindelijk elkaar In het prille ochtendlicht…

draaiend aan een stalen rek verwaait het kind gedachten aan huiselijke narigheid en lange luisternachten zodra ze vaart heeft opgebouwd opent zij haar handen alleen de holten van haar knieën wrijvend om de gladde stang stuwt zij zich verder in het rond verzamelt dan haar meisjeskracht voor een gewaagde sprong en losgekomen zweeft ze…

Als de wereld in schimmen verandert en ik weet niet waarom de kaars dooft mijn herinneringen de dag die geen verschil meer maakt met de nacht het leven niet meer geleefd wordt mijn gedachten nooit meer de mijne zijn weet dan dat ik diep in mijn hart jou niet wil kwetsen als de spiegel zelf zijn eigen…

je legt een warm en vochtig hoopje in mijn arm en noemt me oma ik zie je evenbeeld zingend de wereld veroveren even later kruipt ze naast me in het grote bed en vleit: mijn grote oma en dat klinkt plots als het liefste wat ooit iemand tegen me zei…

de spaken aluminiumwolken krassen met plexiglas steentjes de bussen gokken haalt - niet- één rennende scholier aan de oevers van de zinkrivier zuchtende; spugende; jammerende wagens naar de oppervlakte gesleurd achter de ramen- satellietoren, satellietogen van hun baasjes schouders volgend, spinnend verwonderd- waarom is iedereen nog voor…

Zoals mensen je kunnen zien, je kunnen ruiken, en je kunnen voelen zo ben je niet, je bent een andere, anders dan dat mensen van je denken. Want jij bent identiek, Zoals jij is er niemand, Ook al denken mensen van wel.…

een ballonnetje opgelaten losjes in de hand aan een dun touwtje glipte door mijn vingers om het vaster te omknellen met overleg te vieren naarmate wind of wat ook er aan trok terwijl het knotje afwikkelde sneden met elke ruk vezels in hunne afdruk hevige striemen tot diepe wrok toen een lichte bries opstak en onder zo maar een koutje…