Alle inzendingen, jaar 2008, week 4

Veel praten zegt nu zo weinig, veel laten lijkt oneindig, we miste niets...misschien toch iets? we wisten veel...behalve dit: grijp mijn hart en ik blijf je altijd trouw, grijp mijn hand en de ring zegt, 'kijk naar mijn vrouw'... Marcel, 29-01-2008…

Ik wil je iets schrijven zonder angst iets puur vanuit mijn hart Van alles komt er in me op maar niet echt duidelijk nogal verward Beelden spoken door m'n hoofd en verbuigen pijnlijk al mijn zinnen En dat maakt het oh, zo moeilijk om mijn verhaal hier te beginnen Een kort briefje lijkt me voor nu zonder twijfel het allerbeste…

De stoelgang stroef doe ik opgejaagd m'n best m'n draai te vinden; ze staan in de rij om in mijn stank te mogen zitten…

alles ingezet de hoogste top al bereikt wat nog te doen dan…

bakstenen op elkaar gestapeld ik dicht er mortel tussen: het is een muur schrijf ik “deur, raam, dak”, het wordt een huis ik laat de zon erop schijnen aan de overkant poot ik een paal neer niet zomaar één er hangt een bordje aan: Bus niets laat vermoeden welk drama er in dit tafereel besloten ligt maar als ik zeg dat de afstand tussen…

vandaag worden woorden uitgelicht soms aan elkaar geregen zwaar of licht van gewicht doch in de mond gelegen uitgesproken en meer dan alleen op pennenlikkers gericht heden is de dag van het dicht het verbloemd verbeelden of afdrukken van vergane weelde opdat hopelijk menig lezer zwicht en zich herkent in de ander poëzie is voor…

Vooral klein... maar oh zo dapper, 'k hoor m'n kids al denken... pff die van mij gaat rapper! Maar weet je... 't hoeft niet meer zo snel, geen rijbewijs, maar toch blij... ook op z'n elf en dertigst kom ik er wel! Het rijdt als een brommer... maar ziet eruit als een koekblik, flitsend van kleur, van deze tijd... en wat ben ik ermee in…

uren tikken voort op een uurwerk zonder rust zelfs de minuten worden stilaan niet gesust. wijzers turen vol afgunst naar de secondes op de klok ze lopen met pure snelheid en plots komt in mij op we zijn gewoon de tijd kwijt.…

Soms wordt een grote wens vervuld… Vol trots en blijheid, ook al kostte het veel geduld… Een tweede wonder was zeer welkom, het maakte niet uit wanneer… Geluk lachte ons toe want het kwam vanzelf dit keer… Waarom mag het dan niet zo zijn en volgt er veel verdriet… Waarom werd ons geluk weer afgenomen en leeft dit kindje niet… Natuurlijk…

Zij omhelst het houden van schiet gaten in laatste loodjes breekt breuk met veraste taal toch zwijgt zij en blijft zwijgen omdat verleden geen licht meer doorlaat…

Maar de dood is slechts de stilte nadat het laatste woord geklonken heeft dat ieder meeneemt met zichzelf en invult in zijn eigen leven. Soms is de leegte prominent vaak ook snel vergeten. Verdriet verdroogt goed om te weten bij je eigen dood.…

Gruwel dient zich aan Met uwer aller lot begaan De geest angstig verward Sluit het sponzend in het hart Gevoed door de geletterden Dringt het in de open wond Woekert rond om te veretteren Ieder ander geloof te verketteren Luistrend naar wat het boek zegt Met woorden in oeroud geschrift Genocide moorden terreur volgens gebod Verschuilend…

Soms moeten de gedachten dicht: het zijn echte tirannen en poëzie ooit vederlicht, wil dus het denken bannen en laat nu de gevoelend los - stop eens met al dat vragen; dan merk je lente in het bos zelfs al op winterdagen; dan kan je leven als een kind en zien met nieuwe ogen waar je de diepste vreugde vindt en teder mededogen.…

Geruisloos je dienen wil ik vannacht ouderwets en op je wenken een schuimend biertje voor je schenken met de glimlach, ongeacht de retoriek van politiek correct feminisme met een frons onder het maanlicht en onder ons ben ik alleen.. je lustobject.…

Hier dit deel van mij gekregen van jou neem het terug en leef Nee, niet gaan ik ben er nog niet aan toe ik had je zo graag het leven cadeau willen doen…

De reis die in het hoofd gestalte kreeg gemaakt tot aan het doel, vervuld verlangen dat tot stilstand kwam gaat verder dan de halteplaats, hier openbarend dat niet hét- maar elk doel zich aaneenrijgt aan het snoer van wegen dat geen wijzer kent zo blijft de reis,-een wegennet waarop de mens zich voortbeweegt als ondergrond om zich te roeren…

De tijd wordt geknipt twee wijzers snijden gedwee dag en nacht in twee…

ergens slaap ik wakend in een nest verlangens, eenzaamheid en stille vloeken mijn lijf voelt bijna onderkoeld ik ben het moe om steeds mezelf in ‘t duister van de nacht te zoeken want zelfs bij warmte heb ik het koud blaas glas in bollen die mij dragen en alle zeven uren luid versplinteren mij zwijgend laten vallen maar jij, jij knipt…

het leven in duizend dingen verborgen ze nestelen zich in hoeken om ook weer uit te verdwijnen als een hond blaft het naar mij ik neem geen nota om alles te onthouden mijn dingen vliegen ook weer uit als een wild konijn ontglippen ze in alle onzekerheid het verdwijnen bevrijdt me van mijn verleden van dingen die voorbij zijn en verloren…

we proefden zinnen smolten voor elkaar tot woorden stolden in context gevangen komma's en punten zij markeerden de rust waarin onze verlangens warm werden gesust jij bent mijn gedicht lees poëzie in je liefde wij literaturen nu samen want onze relatie kent eeuwig licht…

het was niet haar schuld wiens schuld is het als een boom, nauwelijks ontschoten aan de zwarte aarde, in de herfst zijn bladeren verliest ze krabbelde op, huilde en liep verdwaasd door een mist van tranen, zonder gevoel van richting, naar de schoot die haar eens baarde armen omsloten het kind het hart van haar aarde, van haar moeder…

Je draagt de hete woorden met je mee Waarmee je al je liefdesvuur ontsteekt Terwijl je onderwerp tot lijk verbleekt In ’t midden van een volle treincoupé De klap die je daarna verwachten mag Maakt deze donderdag gedichtendag…

Voor hen die wijken, stil en neergeslagen, in de bijsternis van nog niet weten hoe de liefde wegen vindt, Voor hen die zwijgen, bij het hoogtij van verbondenheid van wat niet kon, niet mag en dus niet duldbaar is, Voor hen die smeden aan het hek dat binden moet, behouden zal, bezweren wil, laat ik een vlieger op met een lint dat…

ongrijpbaar soms het woord als tekens aan de wand of in bloemrijke taal over liefde en het oud verhaal het oeverloze lettermengsel als leeftocht voor de ziel danst als buigende zwanen op krakend witgewolkt papier geurend gekleurd beschrijft het wonderschone schrift in talloze minnewoorden het mooiste liefdesdicht somtijds achteloos…

Elke ster is een kijkgaatje voor engelen En elke ziel op aarde heeft een eigen ster Een eigen engel Dus als je troost zoekt bij iemand Kijk dan op naar de donkere hemel Verlicht door de sterren En denk aan die ene engel Die engel die op jou zit te wachten Die engel die door dat kleine gaatje in de donkere hemel zit te kijken Die engel diep…

's Nachts kom je mijn leven weer binnen Vertel je me dat je nooit meer weg zal gaan Vertel je me dat je me weer wilt terugwinnen 's Nachts druk ik je lichaam stevig tegen me aan Al honderden malen heb ik je lippen gekust Zonder twijfel heb ik je mijn hart gegeven Zonder twijfel heb ik in je armen gerust Al honderden malen heb ik het je vergeven…

wanneer ik jou lees blijven mijn woorden steken ze zweven rond in mijn hart gedachten ontspruiten genietend van elke beweging die zonnewarmte doet opstijgen in hoogtes van gewichtloosheid laat ik het op mij inwerken roep en mompel van alles maar jouw woorden tollen als diamantjes op wolken zo zacht door mij heen……

De pijn om de liefde is het gevoel in mijn hart Mijn liefde deed pijn door andermans lach De hitte voor mijn liefde die hitte laait op Het gezicht van mijn liefste zit als enige in mijn kop De pijn die mij nekt is de pijn die men heeft Als de vrouw waarvan je houdt veel om je geeft Maar je dumpt voor wat een ander voor wat een…

bereid je maar vast voor knulletjes bloemfestoen sprak een dame bij Eijlders naar haar aard meewarig want ik weur binnenkurt in heugst êggû kring jarig jullie hâhâ zullen het dus sans moi moeten doen zij had echter buiten de waard gerekend die schreef zo 17 feb dicht op zijn raam je mot dan maar naar de deftige dame toegaan die is dan jarig…

hij was nog zo jong de ruige adonis die mijn ziel beroerde toen hij mijn hart bezong wat was het toch dat mij diep ontroerde ikzelf was al vergrijsd reeds lang gearriveerd in het zogenaamde leven de wereld bereisd met weelde omgeven. hij keek me uitnodigend met grote open kijkers aan mij zuigend in zijn stralende lach elke…