Alle inzendingen, jaar 2008, week 49

Gebed van Maria Ik kreeg mijn zoon net in mijn armen Mijn God, wat ben ik blij met hem. Ik Zal hem wiegen en verwarmen En toezingen met zachte stem. Wie ben ik, dat ik hem mocht baren In dit koude, verre oord? Al kan ‘k Uw bedoelingen niet verklaren: Heer, mij geschiede naar Uw woord. Eens zal mijn zoon Uw rijk gaan bouwen Een baken…

Een lijster: die hadden we nooit gehad al die tien jaar, zong in de vlier en zong onder ons raam juist zoals wij hadden gedacht dat zij zingen. En zat met zijn snavel vol torren stil zovaak wij keken, avonden lang aten wij gebukt, het kon niet op tot, zou je zeggen tsip? nee sjuk, hij wegbleef. Een tijdje probeerde ik zijn lied voor 's ochtends…

als struikspreker geniet ik van alle seizoenen in de lente groeit mijn publiek de holle weg in de zomer als schaduwkritiek op een herfst gedicht om te zoenen in een winter lang geleden schreef ik plantaardige wijsheden…

bestaan en in vergetelheid ontkomen aan de druk een deurkruk opent soms onvermoed ik schrijf maar iets glimlach een leven voorbij ik schrijf maar niets ik schuif een leven opzij ben ik er toch nog geweest…

Ik zou hier nog niet dood gevonden willen worden, welterusten.....…

Opgeschrikt Door het geklik Niet wetend wat ik verwacht Hoor ik in de verte alleen maar gejuich en gelach In een kruipend van angst Wacht ik uit eindelijk het langst Onzeker sta ik op Dit is de enige weg naar de top Het moment is daar De harde werkelijkheid wordt waar Ik ben met het publiek een. Want het is nu mijn tijd voor een…

Om de hoek van het nieuwe jaar Ligt een doosje geluk voor je klaar Iemand dacht: ik leg het daar neer Dan vindt je het wel, nieuwjaarsdag een keer Misschien 's morgens al als je uit bed stapt En met je voet bijna op het doosje trapt Of misschien in de middag als je wandelen gaat En bij die oude eik het geluksdoosje opengaat Of misschien…

reeds slaat de klok haar eerste slag zij sluit de dag de laatste van het jaar de tweede slag herinnert aan wat was en aan de vele vragen waarop de tijd haar antwoord gaf dan volgen al die slagen die ons doen denken aan de vragen die niet beantwoord zijn en aan de vele dingen en gedachten die al zo lang op daden liggen wachten…

Laat me Even bijkomen Uithijgen In je schaduw Laat me even Bij je wegdromen Weg uit De harde realiteit Laat me even Bij je rusten Huilen Al genoeg Houd ik me groot Laat me Even schuilen In de luwte Van jouw schoot…

Mijn starre ogen staren Wezenloos in verre leegten De lucht is drachtig Van geuren des doods Het verderf is tastbaar Mijn verdriet onzichtbaar Doch immenselijk groot Ik zak op mijn knieën Betast met mijn vinger De koperen stank van Smerig verhalend zand Mijn geboortegrond is rood Doordrenkt van het leed Getekend en besmeurd Door de moordende…

Rotsvast gebeiteld de natuur als beeldhouwer steengoed…

Onze voetbalploeg! Nieuw gras wacht op kalklijnen… wij, op doelpunten……

Met uitgestroopte arm, ten halve afgeknuist, wie staat er daar, en steekt ene onbestaande vuist ten hemel? Is ‘t een reus in beelde? Neen ‘t, ‘t en is geen mensenbouw, ‘t is eer een wangedaantenis; een stenen berggedrocht, dat, staande fel en fier, de scherpe houwen torst van ‘t vonkend hemelvier. Doch neen, ‘t en is geen berg, geen wangedrocht…

Zorgvuldig in de gaten gehouden wanneer het laatste blad van de lindeboom in de tuin zou neerdwarrelen. Het viel samen met het neerstrijken van de eerste staartmees op de voederplank, met geweerschoten in de Lommelaer, met het langer draaien van de verwarmingsketel. We zijn er klaar voor. Voor het koude seizoen.…

zeg boom, hoe is dat nou om op grote voet te leven nee zeg maar niets, ik zie het al je hebt erg lange tenen en ik wil niet dat je door mij uit je bast knalt toch boom, is er weinig verschil tussen jou en mij doorgewinterde rimpels een droevig gezicht met een kale kruin en als het lente wordt zien wij weer het licht kijken onze ogen…

gezeten op zijn geliefde muurtje schudt hij de muisdagen van zich af zoals een hond de neten wolken verjaagt hij spelenderwijs ademt klanken langs zijn lippen daagt het leven voor zich uit tieren zal hij, zoals groene mossen zich niet voegen naar de stenen maar groeien in wildverband hij stopt zijn wereld in de binnenzak stroopt de mouwen…

Als de twijfel een lijf heeft van botten spieren en nieren een tweede wezen in je hoofd dat gedachten kapot denkt van zal ik kan ik en hoe zal die ander (die vermaledijde ander) als longen vaker aarzelen het hart een slag wacht de ingewanden weifelen de lever niet vergeten kan en zelfs de blaas het verleden niet loslaten wil –het lijf kortom…

Lieve schat je staat altijd voor me klaar wat ik ook doe, je geeft nooit commentaar. We houden zielsveel van elkaar hiervoor ben ik je erg dankbaar.…

Als alle woorden zijn gesproken en alle dingen zijn gezegd Als alle letters weer verdwijnen en alle zinnen zijn verzet Zal jij me dan nog bellen of stuur je nog een sms of ga je me gewoon vergeten verplaatsen naar de prullenbak…

Waarom blijven sterren schitteren als ik de glans niet meer kan zien Waarom blijft de zon nog schijnen als ik de warmte niet meer kan voelen Waarom blijven dagen zo lang duren als de tijd geen bondgenoot meer is Waarom blijven dromen leven als ik de slaap niet meer kan vatten Waarom blijf ik van je houden als we elkaar nooit meer gaan zien…

wezenloze gestrekte gestalten uitgeteld in omgevallen kracht stapel van stil wachtende stammen liggend in een houten gareel doorgesneden woudreuzen huilend in druipende hars houten wachters langs de bosrand gestapeld in lange rijen toekomstige planken of masten geschapen voor het scheppende takken ontbindend in de rottende aarde…

Vandaag versierde ik mijn boom Ik had nog wel getwijfeld Moet ik het doen Of toch maar niet Nu staat hij toch te schijnen Ik hing er ook een beertje in Heel lief met glanzende oogjes Toen ik het pakte Dacht ik nog Die hebben wij samen toen gekocht Met het beertje in mijn hand Vloeide toen mijn tranen Jij bent er niet meer Maar het…

Als het goed gaat in het leven, is een lach zo gauw gegeven, met veel vrienden om je heen, waar je vreugden aan ontleen. Maar bij zorgen en verdriet, zie je veel van deze vrienden niet, als je steun nodig hebt in het leven, zijn er weinig die aandacht geven. Maar die blijven komen en je steunen, waar je bij verdriet en pijn op kan leunen…

De dominee zegt het is Gods huis, maar in de kerk voel ik mij niet meer thuis, alleen als het orgel wordt bespeelt, dan worden mijn zinnen gestreeld. Maar wanneer ik wandel in de natuur, bij zonnig weer, regen of bij guur, ben ik gelukkig en mezelf en kijk naar boven, naar Gods eigen kerkgewelf.…

Ik voel in alles dat ik ken dat jij mij adem geeft de nodige lucht en ruimte dat vind ik nergens anders. jij bent voor mij zo meer dan dat ik kan het simpelweg niet bevatten jij bent een engel in mijn hart en ik geef jou het liefste lief...…

Hier zit ik dan, Verbijsterd en verloren, Van alles heb ik spijt. Mijn grootste fouten onomkeerbaar, Ik ben verslagen door mijn ergste vijand, Mijn ergste vijand: tijd.…

Wachtend op de bus, alleen in de kou, de sneeuwvlokjes dwarrelen, denk ik aan jou. Ik had al gedroomd van jij en ik samen, kijkend naar de sneeuw, veilig achter de ramen. Over vrijen en slapen onder jouw deken, terwijl er buiten geen teken meer was van leven, enkel vlokken die zweefden. Oh, ik had zo graag nog zoveel meer. Ach, misschien, helaas…

Eventjes niet ff geen zin even laten gaan geen plus maar min. Nu even niet laat alles maar op zijn beloop, ’t komt vanzelf goed is tenminste waar ik op hoop, dus laat me maar.…

‘k Kan me niet voorstellen dat een voorstel wordt voorgesteld als ware ’t voor ’t gestelde al een uitgemaakte zaak. Dus mijn voorstel is, dat we eerst voorstellen wat ’t voorstelt en vervolgens de uitgemaakte zaak aan ’t gestelde gaan blootstellen. Is toch een duidelijk voorstel?…

Een tipje van de sluier lichte zij even op Een klein stukje maar, toen dacht zij, ik stop Want een tipje van de sluier was net nog iets teveel en de hele sluier oplichten nee, die laten we mooi heel.…