Alle inzendingen, jaar 2009, week 33

Het is een vreemd gevoel Het zit diep in je hart De vlinders in je buik Ze willen eruit vliegen Maar het gevoel wil blijven Er is liefde in de maak Het voelt soms zo onbekend En een beetje vreemd Maar toch zo bekend Je hart gaat heen en weer Als een boksbal op en neer Want je bent verliefd…

Zij pakt mijn hand en draait haar hoofdje opzij het lijkt wel of ze het leven lachend wil roepen maar haar mondje, heel even geopend, sluit geen woord meer buiten, het krijt, kleurrijk verscholen in haar handjes, verkruimelt zacht de kleuren die de stoeptekening glashelder op zouden moeten fleuren maar de tegels blijven grijs, angstig grijs…

het ging trapop ja en ik was snel vergeten zat daar nog beneden in de smalle gang al te lang om na te vragen wat aan mij zo anders was dat het hart voluit kon stromen zag mezelf in schaduwdromen huilen om wat van mij ging met vaag nog de herinnering dat ik blij was in die tijd blijk dat toch niet kwijt was haast daar in mijn verleden…

We luisterden nachtenlang naar haar muziek. Samen dansen, het voelde zo goed. En ik dacht werkelijk voor een ogenblik dat het zou kunnen duren. Vaya Con Dios, Jij bracht weer liefde in mijn leven "Ik hou van jou" je stem klonk luid over het marktplein heen. en ik lachte maar het gevoel verdween ongemerkt uit mijn hart. Het was weer voor…

Er komt je iemand tegemoet Aan de andere kant van een Lange laan omzoomd met linden. Mompelend oefen je alvast een groet. Wat zal de ander van mij vinden, Of wat vind ik van de ander? Misschien moet je er helemaal Geen aandacht aan schenken Maar aan de bomen denken. Als de ander dat ook doet Komt het vanzelf wel goed.…

Je voelt de behoefte om een instrument te leren bespelen Je weet nog niet welk instrument Je wilt muziek maken Melodieën componeren Wonderschone klanken ontlokken En dan ineens: daar is hij ! Jouw instrument. Je pakt hem vast en onzeker sla je voor de eerste keer wat akkoorden aan De eerst klanken Ze zijn nog niet helemaal zuiver Misschien…

van verre kwamen zij afgerold de verkoeling brengende wolken Donar bemoeide er zich zelf mee sloeg met zijn hamer de bliksem de regen spoelde alles schoon bracht soelaas voor het gras nam het stof mee van de straten maakte schoonmaak in een vlaag klank en lichtspel kwam wat vroeg net na de middag het was nog dag liever onweer als de avond…

aan het strand laat je een traan heel bewogen met het zand in je ogen…

een nar met drie hoofden fluit een tijdloos liedje nipt zijn frambozenlikeur wolken lopen op twee benen mensen drijven boven hen weg, naar landen zonder grens tijd en ruimte glippen weg door een achterafsteeg wat een opluchting…

Sinds je staat van ontbinding lig ik niet lekker meer het zoemt naast mijn hoofd, de stilte van vervreten en de geur van eenzaamheid is soms niet te harden Had ik je maar meteen begraven…

ik ben een dame van allooi ’t zij hoog of laag of middenklasse ik kan in elk gezelschap passen met dames en vooral ook heren ik kan ook elk terrein bestrijken met blik of woord of daad ook bij beloften heb ik baat die kan ik later honoreren het komt daarbij geregeld voor dat mijn aanwezigheid op een partijtje wordt onderbroken door een…

Wellicht zijn je vingers olifanten, te slakachtig net als sommige regels aangetrouwd of zebra’s zijn, missen ze te snel bladerend een zegevierend gevoel net die ene latere zonnestraal ‘t achterliggende doel. Het ene kaarsje zal ook rapper een bête glimlach een dag als ijdel tijdverspil onverplicht verlichten, verfrissend op ‘t gemoed werken…

uiteindelijk moet er één verhuizen want* de eik en de cypres groeien niet in elkanders schaduw* maar zo diep de wortels ingegroeid hoe zal het scheiden verlopen wie overleeft de snoeier draagt een zwarte toga merkt met een groot wit kruis de stam verdwijnt ========================= *kahlil gibran "de profeet"…

terwijl ze heerlijk rollebolde met de man in haar dromen fluisterde ze haar toost met een hartstochtelijke zucht in de wind nam nog een slok uit haar bokaal genoot met volle teugen is het niet zalig om nog in de geest uit de fles te geloven doen we dat niet allemaal… zolang we dromen…

je stond wat achteraf te spelen met je handen een vleugje wind verwaaide in je haar je ogen lachten ondeugende gedachten ik wachtte terwijl ik naar je vingers keek ze openden wat dromen sloten stukjes tijd zag herinneringen komen die jij nu liever mijdt ik vang je blik mijn handen op je huid we openen een wereld die anderen voor…

Net nu ik een hap filet americain neem, zie ik op de voorpagina een lichaam zonder hoofd. Ook de helft van de romp is verdwenen en met m'n mond vol, weet ik niet wat ik moet doen. Ik kan dit gemalen vlees niet uitspugen, ik kan het niet inslikken. Ik lees: Dictator dreigt met bloedbad. Dictator laat een bad met bloed vullen en ze…

weet je wel waar je aan begint kan me niet schelen als ik het einde maar haal een chemische relatie bekommert zich niet om voetnoten, daar lees je overheen…

Mijn bootje is van dun riet Gebonden door vezels van lis. Toch bevaar ik de stroom. Geen wachtlicht op de andere oever Alleen bewaakt door de poolster. Kom je niet? Jouw boot is van sterk hout. Deze stroom is nog lang niet De woeste Yang Tse en toch ben je bang. Kom je niet?…

Wat wordt er tegen moslims weer gesteigerd! Je bent wat dik, zegt tussen neus en lippen dat je geen zin hebt met je vent te wippen die jou dan op zijn beurt wat voedsel weigert… Nou en? Dat is bepaald geen zware straf: je valt er zonder kuur zo fijn van af.…

Niemand kijkt de stilte weg in schaduwen die wijken en de blauwe hemel niet kunnen bedekken of dichterbij halen met eenzame woorden en fluisterende momenten van een avond die de kou weer wil beminnen maar in de gulzige warmte alleen nog zijn lege cocon over heeft.…

een avond in het licht van sterren wijde hemel, zon op ongerepte wad kokkelgeuren, vogels in liefdesvlucht onstuimige wolken in spiritvonkende ontmoeting de wind speelt met onze haren jouw ogen koesterende zonnen warme kleurenpracht omkleedt onze liefde wij in het diepste samen met de natuur in de voetstappen van deze zomer…

dit dicht met stop gesloten bergt nu ongewenste droeve woorden die zonder mededogen raken in het krimpend hart getrokken is de dip van smart - instant zwakke momenten - gelabeld in klaar voor gebruik koel te bewaren jammerkruik voor te overgelukkige jaren als droefenis…

Zijn foto baadt in 't morgenlicht wanneer de gordijntjes opengaan. Als dagelijks ochtendritueel steekt zij twee kleine kaarsjes aan en bidt dan voor z'n zielerust want niets voor hem is haar teveel. 'Ik zet alvast een kopje thee, zal ik een boterham voor je smeren, eentje met kaas, dat heb je graag'. Fluisterend blijft zij fantaseren,…

't Ziet ernaar uit dat die Zwarte Madam massaal per schip naar Antwerpen kwam. Leg die trafiek stil zoals Holland het wil en stuur hen maar door naar Rotterdam.…

Wind klinkt als een kletsende mep, kolkend uiten scherende vervlochten wolken en zelfs achter omheiningen van prikkeldraad buitelen takken over ‘t asfalt van menige straat. De wind rukt krachtig kanend als razend oog hier buigt ’t getij bomen nederig tijdelijk tot boog. Deze neiging , de dag overdekken met een laagje ijs weerhoudt menig…

de dood ging aarzelend akkoord ik vroeg hem om als metafoor te dienen voor al het onvermijdelijke je weet, zo sprak hij er is ook voor jou een eindig onverbiddelijk lot dus droog nu maar je tranen spaar ze ook niet voor verdriet over ongewilde manco's in je leven door 't onontkoombaar voorbeeld in je jeugd of later nog of door je onverbeterlijke…

Dansend op de stralen van het maanlicht zoekt mijn hart naar jou Niets wetend slechts voelend stuur ik opnieuw mijn gedachten waar ze jou ontmoeten kunnen. Alle woorden zijn verdwaald ze kwamen zonder antwoord terug Hoe zou ik weten of je wacht achter die toegesloten deuren die nimmer eerlijk open gaan. Ik voel verlangen in je blikken…

mijn rafelig hart dat nauwelijks kloppend slechts af en toe schoppend mijn uithoudingsvermogen tart en ik die als een wakkere heilsoldaat gebogen over een dodelijk ziek wezen onmachtig de gebroken ogen te lezen wacht, opdat het mij eindelijk verlaat.…

een lichte streling als een vluchtige kus het ochtendlicht nog jong raakt me aan fluistert zacht kom kom ontwaak sta op en dans dans het leven met mij…

stofwolken benemen het zicht op zandgeschuurde bergen toch ziet hij de verte zingen van wilde bloemen in het land tussen bijbel en banjo klopt Doc zijn pijp en Sara wakkert het vuur aan, speelt de rimpels uit zijn lijf onvervalst klinkt daar als echo van een waterval een stem, white blues Jimmie klatert in het schrale dal hij verjaagt…