Alle inzendingen, jaar 2011, week 48

Ik heb zo vaak mijn eigen eind bedacht dat het niet langer onverhoeds kan komen. Het moet wel zijn zoals ik het voorzag; de angstige uren in de nacht zullen ten langen leste lonen voor wie beseft dat van alle gedachten die ooit werden gedacht die aan de dood behoorden tot de meest gewone. ----------------------- uit: 'Wasdom', 2011…

Spreek jij de Sint aan met mijnheer of monseigneur of Sinterklaas en zeg je 'jij' tegen zijn knecht of heet ie gewoon Pieterbaas? En heet de leraar op de school mijnheer De Wit of gewoon Koen of is die vent een grote lul, behandel je hem wel met fatsoen? En hoe noem je een moslim dan? een muzelman of toch maar Moor of een bedreiging…

nu stopt de stilte in een zachte snik waarmee ik gekleurde woorden in een regel schik om te stollen in bezongen tijd die de zwoele klank uit taal bevrijd…

Jeugdjaren zo snel verstreken, verzwolgen door de mist der tijd, op kousenvoeten weggeslopen, gevangen in onomkeerbaarheid. Jaren die toen eindeloos leken, toen alles groot was en nog ver, toen verwachting nog bezielde bij de flits van een vallende ster. Over jeugd en vroeger spreken ontlokt steeds een vleugje poëzie om herinneringen los…

Op een dag, misschien is het wel een nacht dan haal ik je, en je weet het dan treed ik je tegemoet in het licht, en haal ik je uit het duister je hebt hier zolang naar verlangd mijn lief je hebt hier zo veel jaren op gewacht wie had dat ooit gedacht, mijn nooit gedachte hartendief op dat heilig ogenblik, aanschouw jij eindelijk mijn…

Op een dag, misschien is het wel een nacht dan haal ik je, en je weet het dan treed ik je tegemoet in het licht, en haal ik je uit het duister je hebt hier zolang naar verlangd mijn lief je hebt hier zo veel jaren op gewacht wie had dat ooit gedacht, mijn nooit gedachte hartendief op dat heilig ogenblik, aanschouw jij eindelijk mijn…

Wat ooit verwarring was in vroegere seizoenen en nu als zielsverwantschap door deuren gaat neem ik mee in een lentebewonende brief met alle eenvoud daargelaten bewaar ik kerstspullen op een vliegend tapijt verkoop ik mijn dromen aan de zon.…

Herfststorm loeit om ons huis gelukkig hoef ik er niet tegenin te fietsen vooral met regen is dat een kruis herfststorm loeit om ons huis ik zit liever bij de openhaard totdat die wind wat is bedaard herfststorm loeit om ons huis gelukkig hoef ik er niet tegenin te fietsen. En een rondeau (toegift) Ik ga fietsen als de wind wat is geluwd…

(verandering) zoals men kut gebruikt om er weerzin mee uit te drukken zo moet het ergens ooit zijn misgegaan op een plek in het recent verleden zijn de knoppen omgegaan de tederheid bestreden met het begrip banaal zijn wij ver afgegleden naar 't koude digitaal…

tussen wieg en graf spelen dromen in de golfslagen van dagen vandaag in de nacht heeft de hemel de aarde tot stilte gemaand de maankracht heeft haar gekust in de helderheid van haar ziel sterren braken los glanszacht in serene stilheid in de nerven van het nieuwe leven waarin het verlangen zich schetst uit de poriën van nieuwe fundamenten…

ik kan wel praten en ook wel schreeuwen maar gooi me niet voor de leeuwen want ik ben niet als al die lichten die aan de lopende band kunnen dichten ik heb dat niet ik kan dat niet waarom dan al mijn zuchten ik heb toch niets te duchten vaak blaas ik stoom in donkere nachten want wat wil ik nog verwachten ik heb al alles 'k mis…

als gevoel mijn levenslust naar binnen trekt en ondraaglijk lijkt roept de aarde terwijl zwaarte mij toedekt ik val dan neer, haast stotend, ten gronde splijt uiteen in stervende delen van koude rillend aan overmacht gebonden kijk stuurs nabije verte in gedragen door lijfelijke steunen, verscheurende schreeuwen doen mijn hart kreunen…

Golven vol verlangen rollen prijkend in 't zicht de door wolken bedekte waarheid hangt roerloos in dit licht balancerende zilvermeeuw danst lieflijk in de wind in het zand kleurt 'n emmer rood vergeten door het onbezonnen kind…

ik las veel sprookjes in je ogen met handgebaar en lach vertelde je het warm beleven de kleine wereld die alleen aan kinderen is gegeven monsters die wij tegenkomen in nachtmerries en dromen horen daar niet bij toch schemeren zij in donkere randen als mist in tranen vloeit jij mijn schouder vindt en ik het kind in je…

Zelf de zee zijn, een donker bed waarin de pijn zich keer op keer verheft als een golf en ingebed het zand bedekt met rimpels rimpels die vraagtekens trekken achter vragen van hoe het gaat op een gelaat waar je jaren leest een levensboek zonder woorden zeldzame woorden strompelend uit dromen van de nacht, als vuursteen je gebeente splijten…

Les Muses, filles du ciel, Sont des soeurs sans jalousie: Elles vivent d'ambrosie, Et non d'absinthe et de fiel. Voltaire. Hemelreine Zanggodinnen, Wie mijn boezem is gewijd! Die bij 't zusterlijk beminnen, Afgunst kent noch minnenijd! Die van gal noch alsembitter, Maar ambroos en nectar leeft! Gij, gij vloekt de koude vitter,…

De boomklever is een specht. hij hecht zich aan de stam, tikt braille in de lucht. Alles kleeft. Geen landschap onschuldig. Armando, ho! Bespieder gesignaleerd. Een dier is mechanisch. Ik, gecalculeerd in liever kijken. Rikketik, bis! fluistert mijn hart. -------------------------------------------------- Uit: 'Goed volk', 2004.…

Het plan was eerst de Euromast te tooien Maar nu die munteenheid misschien straks wijkt Vroeg men de Fransen of het ze wat lijkt Wat planten langs hun torentje te strooien Ze vullen daar de kannen en de kruiken En gaan er knappe klimop voor gebruiken…

Als de boomgaard slaapt is de dans voor ons. Dans met me, dans met me en luister zacht naar de zoete stilte van deze nacht.` Het orkest speelt, de tango wacht, pluk de vrucht, waar het lichaam smacht. de boomgaard slaapt, de stilte lacht Deze dans is voor ons de hele nacht…

Even heel even mag je mijn gedachten lezen mijn zorgen en mijn wezen stel ik hier tentoon. Mijn mooiste woorden wil ik aan je geven gepoederd en met suiker een bloemlezing als ruiker gegeven vol vertrouwen een rots om nieuwe zekerheden op te bouwen om ooit te landen daar waar onvoldoendes niet bestaan, maar iedereen gewoon ongestoord…

(een vervolg op mijn gedicht "Mijn vleugels der wind...") Innerlijk verlangen in hoop, gelegd in de armen der wind, zie ik ondeugende antwoorden, speels dansend zonder afloop. Het suist stil moedig verder, in eigen manifestatie ervan, jij die mij onbewust roept, als nog verborgen aanbidder. Uit jouw denken, mijn woorden, uit mijn '…

Ja, ik ben bedrogen Ja, ze is gek Nee, ik mag niet meer geloven In de sprookjes die ze zegt Maar vannacht lispelt de mist Het sprookje van haar natte ogen En geloof je: elke koningszoon Vindt zijn Doornroosje Elk lied een Hooglied Elk zinnetje een spreuk Elke lach breekt door En elke traan een wolkbreuk Ja, ik stap uit het konijnenhol…

De stof trekt de stof, de geest trekt de geest aan, liefde trekt liefde. Dit hele systeem is zonder begin en einde, naar het me toeschijnt. Evenwichtsstoornis verstoort het hele systeem van toenadering. Lichamen vallen, geesten duizelen deuzig, de wereld vergaat. Ik drink wat koffie om balans te herstellen en glimlach naar jou.…

in volle omvang het hemellichaam zwevend op reigervleugels…

puzzelende man met grijzend haar op het puntje van zijn neus de bril blauwe trui streepjesboord zo zit hij daar in gedachten verzonken omvouwt de linkerhand 'n zilveren pen glimlachend drinkt hij kopjes thee niet dat ik hem ken op rechts twee Amerikanen zij spreken veel te hard, zij overstemt hem overduidelijk wit topje haar rokje pikzwart…

Het is altijd raak In de eenmanszaak. Van gezinsleden wordt verwacht, Dat ze meewerken, dag en nacht, En geen praatjes voor de vaak. Daarom vind ik het niet in de haak Waarom heet het dan niet “gezinszaak“.…

Het spel dat wij spelen Vanaf uw geboorte Is reeds vastgelegd De tijdspanne die u heeft Ik speel met uw lot En dat van anderen Soms belieft het mij Eerder op te eisen… Soms wat later Ontlopen kunt u mij niet Beetnemen kunt u mij niet Tja, wie bepaalt de regels… Het spel dat wij spelen U en ik Eist een tol, zowel…

De hofdienaar van de politiek is kneuterig en bedilziek. Zo stelt deze bleke u graag in gebreke. Je blijft beter weg uit zijn boetiek.…

de man slaat zijn zoon en zijn dochter dit gade en dan op de vlucht…

ik zag eindelijk een gat in de tijd en stopte terwijl de trein met volle snelheid dwars door mij heen reed het was heet voelde de laatste seconde verglijden vervloeide toen langzaam tot die ene dimensie van eeuwige rust…