Alle inzendingen, jaar 2012, week 29

Huilen wil ik Maar mijn tranen Zie je niet Hoofd overlopend van Gestold verdriet Maar mijn tranen... Ze zijn er vast wel Ergens naamloos In 't verschiet En toch komen ze niet…

Dichter Rutger Kopland, pseudoniem van Rudi van den Hoofdakker, is overleden. --------------------------------------- Opnieuw is er een dichter overleden. De Nederlandse taal laat weer een veer, Nu is het Rutger Kopland, deze keer, Dat Rudi ook maar rusten mag in vrede. Bedachtzaam vond hij steeds het juiste woord, Hij leeft nog lang in…

Het is toch abnormaal Om te spreken over menselijk kapitaal. We kunnen het toch niet gedogen Om mensen te zien als vermogen, Dat is toch karikaturaal. U wist het vast: Een kapitaal komt uit de bovenkast.…

Psychiater was je Bij alles wat je deed Als rasecht mensenkind Wist je hoe de depressieve leed Jij doorgrondde zijn lijden En probeerde de pijn ervan te verzachten Met medicatie maar zeker ook Met je oogopslag en je stem Wilde je sturing geven aan zijn gedachten Opdat verder leven mogelijk moest zijn In waardigheid en met menselijke…

het moet bij mijn geboorte al begonnen zijn zo dacht hij soms het zachte schreien en het gemis om wat niet kon worden uitgesproken vertrouwelijk en toch zo vreemd in die kerker van onmacht dicht bij haar in de magische sfeer van intimiteit wilde iets in hem zich bevrijden met moeite onderdrukte hij zijn tranen haar dood verbreekt voorgoed…

Wees niet verdrietig Jij kleine meid Je zorgen verdwijnen Als de bladeren in de herfst Zoals de sneeuw in de winter De bloesem in de lente En de warmte in de zomer Wees niet verdrietig Jij kleine meid Je zorgen verdwijnen Weldra dans je in de regen Schaats je op het ijs Pluk je bloemen in de weide En zwem je in de zee Zoals je ziet…

De mens, De toerist Van nu, Verlangt Ernaar om Te verdwalen In deze Tijd van GPS en TomTom Lees ik In de Krant van Vandaag Hoeveel Mensen er Vandaag de dag In zichzelf Verdwaald zijn En letterlijk uitgeteld Wordt vreemd genoeg Niet vermeld Inspiratie: Weekendbijlage TROUW, zaterdag 14 juli 2012…

Niet het aantal telde vijf broden bleek genoeg Hij die het brood ís deelde vermenigvuldigde en sprak Ga zitten in het gras Neem, eet... Zijn lichaam brood in overvloed Verzamel wat te veel was - niets mag verloren gaan – om te delen van Wie gaf. n.a.v. Johannes 6 : 1 – 15 en 22 - 35…

Stemmig gebogen onder wind en weer, mild vertroebeld door het kreupele hout, was het in het jeugdig land van weleer qua heldere herinnering warm noch koud. De zon scheen in kleuren geel, goud en groen langs het schelmendecor van stad en land. De willoze rede met ongeschonden blazoen ging met ongebreideld geloof hand in hand. Waar de vlakke…

Me…

Zij houdt het voor gezien dit seizoen heeft geen zin meer om te bloeien als regen drup voor drup dag na dag haar telkens komt vermoeien blaadjes slap verbleekt de kleur blijft enkel nog haar geur in onfatsoen…

Genoeg verleden tijd Heb ik nu En weemoed evenzeer - Naar hoe 't was, Ooit, destijds, Toen m'n leven begon Mijn leven nog Een open boek, Een onbeschreven blad Alle levenslust van toen Nu als 'n deken opgerold En wat ooit leven heette uitgehold…

Nu het vonnis blijkt te luiden dat levenslang zes maanden is rest haar slechts de harde keuze ofwel te blijven liggen als een aangeslagen bokser die niet meer tellen wil tot tien of toch de zegeningen te tellen van het plukken van iedere dag bewonder het carpe diem terwijl het donkerzwart knijpt rond maag en buik met tranen als druppels…

De grootse blijdschap van het heden wordt veelal geleid door sterke stroom in kabels en draden die geliefde speeltoestellen wilde beelden en sterke klanken een wijde blik over de wereld tot leven brengt maar daarbij heerst nog het geluk dat verfijnde vreugde bij buigend hoog grasland vol wind speurende vlinders en kevers kleine vlammen…

Je bent mijn zonnestraal In deze natte zomer Het lichtpuntje In deze donkere tijd De muze van deze oude dromer Het besef van mijn verloren jaren Die ik met jou had moeten delen Ze zijn vervlogen, kwijt Jij bent de ster Waarnaar ik stond te zoeken Jaar na jaar Bij iedere heldere nacht Het cadeau Dat ik bij toeval heb gekregen En dat ik…

Er is opnieuw een dichter overleden Die ook als psychiater roem genoot Hij legde fijnbesnaard emoties bloot Waarbij metriek en rijm er niet toe deden Hij gaf ons heel pregnante beelden mee Maar jonge sla, nog slap, in bedjes, nee…

Voor mij een strand een eindeloze vlakte aan de waterkant, kabbelende golven bespoelen het witte zand. Waarom, dierbaar strand, zo immens ver weg van mijn vaderland en de moeder die ik mis, voel ik me zo aan jou verwant?…

Ik hijs de zeilen van de nacht en dein zachtjes mee op het kabbelen van het laatste uur Op het middelpunt der Aarde draai ik om het kookpunt en de zweren heen daar schend ik het zere been de tere wonde en iets van waarde torn ik aan de gulheid van de drukkende kracht der zwaarte Hier keert het tij, hel ik tegen slagzij aan Woest…

er is niets aan komen waaien heb aren gelezen op het veld takken gesprokkeld door storm geveld het eigen brood gedeeld op de feesten der rijken die met hun overvloed stonden te prijken heb gewoekerd met talenten die in centen nooit verzilverd zijn wel overladen met kritiek en venijn ik kan met woorden de wereld openen van dromen stemmen…

de tijd waarin de Fin de siècle viel gehuld in vele kleuren voorbestemd onthult het Midasgoud zijn lange hemd spontaan opent de Weense Jugendstil Klimt bejubelt ode aan de vreugde in friezen drijven vrouwen langs de wand negende van Beethoven komt tot stand Secession waarin men zich verheugde Hij laat er zijn gouden kus versieren Welk schoon…

Dans licht om mij heen Bevrijdt blij de gevoelens van jou en van mij…

er is een spinnetje  dat elke nacht achter de senseo een niet door licht te vangen ragfijn kleverig webje  heeft gesponnen van een spotje  langs het waterreservoir naar het keukenkastje loopt het elke ochtend haal ik er gedachtenloos een vochtig keukendoekje langs Vandaag niet  omdat het me ontroerde en ik een moment de overeenkomst…

De Oude Bruegel, Sylvie Meis, Kees Rijvers Maria Goos, Louis Charles de Bourbon Joost Prinsen, Dries van Kuijk, Prins van Chalon De Tokkies, Corry Brokken en Daan Schrijvers Ziet u vanzelf waar deze rij ontspoort En wie of wat er niet en tóch wel hoort?…

het was de kracht van verlangen die mij leidde op het pad dat voerde naar de plaats waar ik onze liefde begraven dacht geen kruis of opschrift maar een kleine bloemenzee die golfde op de warme wind nog bedwelmen de geuren zie ik stukjes hemel in de kleuren jij bent en blijft mijn paradijs…

een dichter dichtbij de ziel bemiddelde met vragende poëtische woorden ook al had hij weet van het wiel 't leven vertelde hem dat een zuiver antwoord nooit beviel in de werkelijkheid die niet aan ons behoord'…

Krijtvoeten dwalen langs kinderjaren. Dagen tellen oceanen waarin kleurige schelpen zwaaien naar een stem. Een stem verdwaalt in een web van woorden. Tranen dolen in een kleine ruimte. Te gesloten om gezien te worden. Gezien te worden in een sprookje, een elfje en een kabouter in een kamer vol geluk. Een lach die spreekt. Ze is…

natuurlijk draagt het leven stenen aan voor ons bestaan maar wie zegt dat ik bouwen moet zij stapelen zich vanzelf om mij heen geven steun en goede moed hun beperkingen gaan echter snel benauwen perspectiefloos wordt mijn zelfvertrouwen ben dus rigoureus gaan ruimen de ballast heb ik weggedaan transparant is nu de kern van mijn bestaan…

In deze tijd Van Nul en Generlei Zitten zij Op een bankje Bij elkaar en hebben Elkaar nog te vertellen Wat beslist ongewoon is In deze tijd Tolbertervaart, 17-07-2012…

In fluisterrijke gedachten ontsproten vlinderde zij bestaan staarde zij golven ving het zilte schuim met broze vingers liet nevelige gedachten gaan stierf duizend nachten in eenzame dood ongenaakbaar gekerfd in naam…

De tijd tikt gestaag de minuten weg en bouwt de spanning op groen is het goed dat gedragen wordt de gezichten onbekend onwennig ril je van de kou nu het moment daar is het afscheid voorbij en nu overgeleverd aan een man van naam tikt de tijd gestaag de minuten weg 't grote wachten is begonnen…