Alle inzendingen, jaar 2013, week 47

een boom van een vent wandelt weg met zijn ziel onder de arm de wind achterhaalt hem en de ziel gaat zingen…

Haar zilte onverschilligheid dwaalt passief over een dor maïsveld Haar zachte zoete lippen blazen frasen en gewogen woorden Stuurloos als een wimpel voelt zij aangename leegte en zoekt naar stilte Plotseling met een windvlaag van verbijstering daalt zij zelfverzekerd treden af Haar silhouet tekent mooi af in de mist Prachtige contouren…

Mijn schat in juwelen, parels of in woorden. De klank van je stenen of getik van mijn pen. Jouw omhelzing schittert in het duister. Elk metaforisch beeld brengt mij in het Zen. Iedere golf wat uitstrekt over mij heen. Het geruis van de deining tegen de kust. Deze schat is een ervaring van het heelal. Waar ik lichamelijk en mentaal van uitrust…

(tanka) De wankele geest dorst misschien meer naar geloof dan de sterke mens? In Gods ogen zijn beiden tere, kwetsbare schepsels.…

Vleiende woorden indrukwekkend verhaal in vol van beloften omfloerste taal Een gouden troon rozen en gedichten vereerd, geliefd, gedoemd te zwichten Ik hou van jou zo makkelijk en los gezegd, gefluisterd, als door een vos Vol verleiding nemende handen de vrije wil, voorgoed aan banden Geworden tot iemands eigendom de gesel van…

de klok tikt niet meer zijn afdruk op het dressoir breekt, in het licht van de leegte is alles nog vol van haar…

al wat ik ben blijft deren ook het breken -God verhoede- van dorre takken die zich met niets meer kunnen voeden koude voert schuldbeladen benen langs rafels van een versleten nacht wanneer ben ik gegaan, wanneer heeft men mij tot zwijgen gebracht het is in deze donkere tijd dat al wat sterft, krimpt en kraakt mij in mijn wezen raakt…

Zo noem jij De vooroordelen Die men over Ons Groningers Heeft, maar Ernstiger nog De vooroordelen Die zich in het Brein van ons Noordelingen hebben Genesteld en waardoor Wij zo graag Verongelijkt de De wereld om ons heen Bekijken - hinderlijke Kluiten in de noordelijke Geest, noem jij ze, En om vrij verder Te kunnen…

de Sint heeft zeven mijters voor alle dagen van de week ze zijn natuurlijk allen rood zoals bij telling bleek de zondagse is extra mooi met een geborduurde rand dat staat in het grote boek en op foto's in de krant in Spanje, als hij weer thuis is gaan ze naar de stomerij ze zijn weer prachtig schoon zeven op een rij…

Sta beduusd weer Bij te komen Van het werken Met mijn handen Onder kundige Begeleiding van De mensen van AT, Die weten hoe Mijn hersens te Kneden door Het werken met Glas en draad En zoals altijd klei - ' t Voelt alsof De eindeloze knopen In mijn hersenkabel Wat ontward worden En de pijn wat Minder schuurt, Sta…

Als de nacht weer valt, wil ik - eenzaam als ik ben - met iemand dansen.…

Ik heb God oneindig veel lief zoals ik ook houd van de mensen om me heen dat zijn de gevoelens waarop ik voortbouw zolang als het doel van mijn hart en ziel samen nog steeds helder tot me scheen.…

paar dagen drie of vier liever jaren voor je weg gaat blijf dat idee is geen idee want het is altijd weggaan zelfs in mij is er iets buiten mij dat weggaat ik kan niet helpen dat ik kijk naar de mist in de straten en over het water zoveel boten en aan de overkant de overkant altijd de overkant toch een…

Hebt ge vuisten kloek en sterk, Hebt ge een harte zacht en goed, Zijt ge lang geen domme bloed, Maar de knapste haast in ’t werk, Zijt gij eerlijk, trouw en braaf, Leeft ge, wat uw arbeid zij, Als een vogel, vrij en blij, Drink dan ‘water,’ zo als hij - Anders zijt gij morgen Slaaf! Ach, hoe menig kloeke hand, Ach, hoe menig blij gemoed,…

Het kan zijn dat ik deze wandeling vannacht ook al heb gemaakt het kan zijn dat deze omgeving al vaker in mijn geheugen is geweest kortstondig of langdurig maar het spoor dat mijn voeten maken lijkt niet op het spoor dat mijn voeten volgen de vogels in de lucht zijn donken van gistende bessen. ----------------------------------…

feest twinkelt weer in zilveren schalen kristal fonkelt speels oude verhalen kaarsen branden vlammen warmen maar niet voor daklozen en armen etalages vol met kerst zijn voor hen niet weggelegd de blijde boodschap wel maar hun lach verdwijnt al snel nog is er de stal het wonder en de beesten is dat wat onze welvaartstaat hen heeft…

Van Rey en Teeven hadden een gesprek Meer valt er echter niet over te zeggen De inhoud kan ‘t OM niet overleggen En Fred en Jos die houden wel hun bek Voor die getapte jongens een opsteker Een storing of misschien toch...wis en zeker…

Ik had je graag gekend… Niet alleen je naam gelezen, maar hem genoemd… Dan had ik geweten welke woorden je oversloeg voor je sprakeloos en koud tot beeld verging. Want wie nu vertelt het verhaal van de held…, van zijn angst, zijn afgelegde tederheid, de zere huid van zijn handen, zijn weerloze hart dat barst, en breekt… Wie kijkt in…

"Mijn vrouw geeft melk”, zo sprak een stier, “daarnaast verschaft zij mij plezier, want minstens twee maal in het jaar vorm ik, zeg maar, met haar een paar. dit jaar gaan we dat niet halen: voor mij als stier dus stevig balen.”…

Die Gordon hield ons aardig voor het lapje Heeft veel gevoel voor humor, die meneer Wij kijken dan ook graag naar Goor en Geer En kunnen heus wel tegen een klein grapje Maar het nummer op de kaart waar hij naar wijst Is Foe Yong Hai met bami, niet met rijst!…

Ik ga maar eens proberen Me niet meer te vergalopperen. Bij tijd en wijle Me te overijlen, Straks ben ik nog “kastje wijlen”. Hop, hop, hop, Papaatje in galop.…

Door de golven heen zie ik witte kruizen glanzend weerspiegelen zij vertellen van ontelbaren die het leven lieten de geest gaven om te stijgen naar de lichten, die hen lokken ze zullen worden omsloten met de nooit aflaatbare warmte energie, die alle kwaad heeft afgelegd, waardoor de kracht en schoonheid boventoon gaan voeren de aangekomenen…

geef de tijd een kleur het avondrood bijvoorbeeld geef je gevoel een geur voor mij mag dat lavendel zijn tracht wat je ziet te omvatten in aaibare woorden... "de avondval omfloerst in oogopslag gevangen" schemertijd wordt verliefdheid geluk de helpende hand die iemand je toesteekt poëzie wordt het paspoort tot een grenzeloos land…

Eenmaal zal ik dan Allen die mij Gedurende mijn leven Verlaagd hebben Achter mij laten En zal Hij die Eeuwige genoemd wordt Mij voor altijd verhogen…

Lied! Om de liefde van mijn leven te beminnen. Als ik haar zie creëer ik de prachtigste zinnen. Om haar hart te laten smelten met die van mijn. Om samen verder te reizen in dezelfde trein. Het is een lied om jou in te lijsten aan de horizon. Jouw glimlach eeuwig stralend warm op mijn huid. Alleen tijd is relatief, dat kan onze hartstocht beamen…

als ik Anne in de armen krijg aangereikt opdat ik haar even met mijn hart kan verwarmen schenkt zij mij haar blik en ervaart slechts aanwezigheid zij kijkt naar mij nog ontdekkend, ik naar haar in genegenheid doch beiden sprakeloos een prille band opwekkend…

Zeven keer per Dag is het mijn Werk om een Mens te vertellen Dat hij niet Langer dan drie, Hooguit vier, maanden Te leven heeft - Zie de wanhoop, woede En onverdraaglijkheid In de ogen van Mijn patient Voel met hem mee, Maar mag niet huilen, Als de laatste Patient van vandaag Mijn spreekkamer Verlaten heeft Zak ik…

Zomaar gaan zitten. Concentreren zonder concentratie. Voelen zonder emoties. Zien zonder kijken. Verstaan zonder horen. Gedenken zonder gedachten. Kennen zonder kennis. Begrijpen zonder begrip. Doen zonder daden. Vinden zonder zoeken. Dit gewaar zijn komt en gaat. Zoals de wind. Zoals ook de wind bestaat.…

Ik zond jou rode rozen, witte rozen en gele met gipskruid èn eucalyptusblad. Ik gaf je meer dan rozen.…

Ik ga naar huis langs de groentewinkels zie de volle maan en denk aan haar…