Alle inzendingen, jaar 2016, week 9

D en ik rijden graag auto, liefst zonder doel, als het weer een beetje tegen zit of als we een afspraak hebben waar we echt niet onderuit kunnen. D stuurt, ik bedien radio en raampjes en zorg voor commentaar. D en ik vinden beiden dat autorijden zonder bruut gekanker op de bestuurder stukken minder interessant wordt, zeker in de witte Dodge…

het was een puzzel in de tijd de steentjes van mijn leven zij vingen met hun licht mijn steeds alerte blik ik zocht niet echt maar viel voor de momenten van contact ik heb ze opgegooid uitgestrooid vormden zij een kleurrijk mozaïek in sprankeling wervelde mijn jeugd daarna wat donkere vormen pas de laatsten tonen het transparant…

In 't Oosterland zijt gij geboren, In 't zonnig, 't weeldrig Oosterland, O koffie, kostelijke pand, O koffie uitverkoren. Opgelet! Wij hebben hem zelf op het vuur gezet, En eerst de bonen uitgekozen: En langzaam en langzaam de trommel gedraaid, De nijdige, blakende vlamme gepaaid Bij pozen. Daar rolt hij nu glanzend en bruin…

Het veerbootplan had een kortstondig leven. Geen nood: zijn brein broedt onverdroten voort. Wat denk je van een luchtbrug...stap aan boord! Het hemelfietsen is tot norm verheven. Zelf heb ik ook een luchtig plan verzonnen. Haal ze maar op met al je proefballonnen.…

Ze handelt, ze handhaaft. Ze herstelt, Ze heelt. Ze heft nimmer haar hand op, maar wel naar diegene die haar handtastelijk bestreelt. Haar handen maken wat haar ogen willen; aan een handeling te veel zal zij haar handen niet verspillen. Haar handen masseren een gestreste geest. Dat er meer in haar huist, is wat je in haar handlijnen leest…

Bloed klopt in het uurwerk van de mij aangemeten tijd en visioen, het recht rein bronwater te tappen uit een ongeboren geheim, waarin de waarheid drinkbaar wordt uit de hiel en de ziel van de fles en taal, die toegang soms ontzegd zodat ik stilaan verder droom, misschien fataal uiteindelijk wel levensecht als een verse…

mijn huis werd een doos met zwakke muren het was stil daarbinnen in dat huis zonder ramen mijn oren had ik niet nodig nergens noemde jij mijn naam geruisloos verdween ik in een verborgen bestaan op onze onmachtige liefde legde de nacht laf een deken het kleine meisje van Madrid woont in herinneringen op papier alles wat geschreven…

dromen van verre einders fantaseren over het onbekende landschap achter gindse horizon er bestaan verhalen van reizigers die er ooit zijn geweest... doch liever kijk ik met eigen ogen wat er zoal aan ontbreekt zo blijft het zoeken naar Utopia vooralsnog onvoltooid…

druilerige mist omsluiert grijs de bomen ontwaakt ruw de ochtend uit duistere dromen jagers der nacht vluchten naar holen onomwonden voor licht spiedende ogen hun hebben gevonden…

Door water werd hij betoverd door wetering sloot en plas Met golven rimpelingen was hij in z'n sas In verten zeilen een schip of boot? Wind zijn makker vriend en -steevast- handlanger Zelf voelde hij zich .........zanger zijn mond open Met de tonen en woorden van een lied kon ie uren lopen langs water wetering…

De hitte tussen ons deed het ijs smelten door ogen die het vuur hypnotiserend aanstaken met het gevoel van nieuw leven in de natuur door stralende lentedagen op een reeks winteravonden. De schemerlamp liet jouw oogvocht glinsteren waar ik in kon wegdromen en jou optilde tot mijn utopie mijn ingeslapen zintuigen beleven nu die wereld met jouw…

geluk is kostbaar geluk is breekbaar koester de dagen waarin je je bij vlagen laat drijven op het ongrijpbare gevoel dat geluk heet…

In jouw ogen woedt een storm, waarop ik stuurloos drijf. Niets liever laat ik mij verzwelgen, verdrink ik in jouw vloed, bungel ik aan jouw lippen, die mij in verzoeking leiden, trotseer ik jouw zilte nat, tot het einde als het moet.…

de taal die zij bezigt is sneller dan de snelste trein ooit al valt er geen touw aan vast te knopen rode lippen kakelen onverstoorbaar verder terwijl polsgemofte handen een te grote tas met franjes vasthoudt op haar neus een duidelijke zwarte bril die haar blozende wangen complimenteren…

zoals hij daar lag zo’n overbodige verfrommelde dag al vroeg in de avond in de prullenbak geworpen geheel in zichzelf gekeerd zoals ik hem vol deernis weer tevoorschijn haalde zorgvuldig wat gladder streek om de tijd die hij nog te gaan had wat op te vrolijken zoals we samen een koude overgebleven gehaktbal aten nog een wijntje dronken…

Wolken komen en gaan, vormen wolkenluchten, die nooit eerder bestonden, of ooit zullen bestaan. Zoals vlammen in open haarden, en golven die branding maken, schijnbaar op elkaar lijken, maar nooit vanzelfsprekend zijn. Zoals gedachten in ons brein, die als wolken binnendrijven, of jagen als verterend vuur. Soms maken ze ons leven mooi…

Onze Godskennis bestaat uit voorlopigheid onderweg zijn we zoekend naar de ontmoeting blijft God meer dan ons kennen…

Witgrijze slapen omarmen een lief, levendig gezicht een speelse ruwheid verraadt vele onverschillige dagen van ontwapenende ongedwongenheid, zuiver welbehagen verlangen naar weerstand, overbelicht Ogen van zonlicht dagen, half toe, de minnende schemering om een aandeel te houden in vergeten verdriet in leven te houden wat het licht niet ziet…

gans hoog in de lucht in vogelvlucht naar voren drijven de wolken…

het regent weer en ik vraag me af wanneer en op welk moment een paar woorden en zinnen poezie worden zo opeens een blik uit het raam er is niet eens veel te zien een paar moeders met wat kinderen die alleen maar voor die moeders bestaan, maar dan zie jij ze onder een donkere hemel en alle zorgen van de opa die weet wat er fout…

Ik ben een mens, maar tevens een bloem alles groeit bij mij uit mijn bolletje. Nee, ik lig niet begraven... diep in de grond, maar leef vrijuit in het licht. Ja ik ben een bloem en ik groei en ik bloei. De natuur is in mij op haar mooist... ik ontpop mij tot kracht van dit zalige zijn, geef me vrij, voor een ieder te zien. Ja ik ben een…

sereen waren je eerste passen op de levenslijn zonder hooghartig te zijn eigende jij je de wereld zon scheen een gouden schijn in de blauw heldere lucht jij een vrije vogel op een gracieuze zonder grenzen vlucht hebt altijd alle winden meer dan mee gehad nooit opgehokt gezeten of gekooid met veel te weinig eten armoede…

Waar wij nu staan heette hier en de verte noemt men ginder. Tot het plots door lijnen werd verdeeld in ons en andermans gras. Een streep veel dunner nog dan niks bepaalde dat wij voortaan hetzelfde en iedereen daarachter, echt heel anders was. -------------------------------------------- Uit: "'s Nachts verdwijnt de wereld", 2016…

Eén maart was het weer complimentendag, Maar schouderklopjes heb ik niet gekregen. De ene na de ander heeft gezwegen, Ondanks mijn ook die dag beschaafd gedrag. Een pluim voor mij kunt u - met wat respijt - In een puntgaaf waarderingscijfer kwijt.…

Zoals ik een goede morgen schiep, deemoedig en bekwaam, het land dat ik grenzeloos verliet uit het oog van grote zieners in alles een magische schoonheid zien na de getalsmatigheid van dove oren in hun gevreesde of bekoorlijke omgeving om alles te bekijken om niets te horen waarachter het menszijn moet rijpen in de vorm van de onuitgesproken…

waar licht ruimte en tijd leven beheerst wordt magie schroomvallig ingetogen geboren begeeft zich als bijzondere ervaring onder ons om begeerte onomlijnd te begrijpen een verkenningsmissie die het Eden van weleer overtreft intuïtie één en al verwondering de verantwoordelijkheid over liefde neemt een eigen keuze…

'Jabedabedoe', de futuristische tijd; van een steentijd wereld naar een mogelijke Flintstone werkelijkheid. Wat eens zal kunnen, en nu virtueel wordt geprobeerd; zal dan met feiten aan ons nageslacht worden gedoceerd. De Fred en de Barney's, die met hun Wilma's in ruimtelijke sferen, iets in hun ruimteschip bij Mac Donald's consumeren…

Wie dieper graaft dan de bodem van zijn mogelijkheden, zit in de put; Het is een putist. Gij kunt de put niet dempen met andermans ellende. Gij die uitgeput zijt, doe mee met VTM, maar valt niet in de "valkuil" want dan zit ge er weer in!…

De brievenbus gaat open, gelijk valt mijn blik op een envelop met zwarte rand: ik schrik wie ie er nu weer vertrokken naar daar waar geen mens van terugkeert, gelukkig maar. Snel geopend, ach jee, oh gossie, 'k Had je pas nog aan de telefoon alles was nog heel gewoon nu ineens kan dat niet meer, echt niet. 'k Heb wat met die randjes-post…

In het holst van de nacht toen de maan zich achter wolken verschool heb ik met mijn bibberende hart tekeningen gemaakt voor vlinders en wolven in vroegte van ochtendregen begon ik aan mijn brief voor een vreemde verte ik vertelde hoe trots ik was op mijn tekeningen en mijn geloof in liefde.…