Alle inzendingen, jaar 2017, week 52

In de kamer zit ik aan de tafel, luister naar het suizen in mijn oren. Vogels houden eindelijk hun snavel, het wordt stil, ik kan de sterren horen, en wat in de aarde wordt geboren. Nu vannacht, het hele huis ligt open, ik zit in de blote eeuwigheid, en ik laat mij door de regen dopen voor een zachte dood, ik ben bereid. Regen regent en…

ik heb de chaos geordend door chronos vastgezet maar emoties hebben de vruchtbare aarde niet altijd vakkundig opengelegd in zaaien en oogsten leek de planning verkeerd gods elementen wilden niet luisteren en drogende winden fluisterden geen regen als de natuur er om sprong willekeur dateert evenementen door onontkoombaarheid…

“Voetbal Inside” zit vol met vreemde heren. Als eerste heb je homofobe Gijp. Daarna zo’n vrouwonvriendelijke lijp als Derksen. Echt, we moeten ze negeren. Dus elke vrijdag sta ik nu paraat. Ik moet toch weten waar het over gaat!…

Onbegrensd komen van gaan, op de weg van oneindig reiken. Kracht van kunnen van bestaan, die toch niemand kan bereiken. Neerkijkend op opkijkend oog, wachtend op het klimmend oor, dat niet weet door te breken, alsof zijn kunnen is bezweken. Zwemmend in de simpelheid der dingen, lijkt het te verdrinken in zijn gaan. Het brein staat erboven…

weet je pa ook na vandaag wel zal zonder antwoord het waarom toch mij blijven bozen zal ik tranen huilen van verdriet om het verlies van vanzelfsprekend toch altijd jouw aanwezigheid in het hier en nu maar weet je pa de armen om elkaar trots of troostend knuffelend geslagen zal ik blijven voelen zoals dag in dag uit in voor en…

Heer, U bent ons een toevlucht geweest Van geslacht tot geslacht, ook vandaag Het oude jaar nadert z’n einde gestaag Zo na de viering van het Kerstfeest. Wil ons ook in het nieuwe jaar nabij zijn Zegen de bezigheden, die ons wachten Dat we het goede van U mogen verwachten Vergeef ons het kwade en maak ons rein. Uren, dagen , jaren, ze…

de dagen worden weer stilaan oud om weldra als nieuw te ontwaken hebben wij onze dromen opgebouwd of bleef het maar bij d'illusievlagen dragen wij nog de herinneringen mee of laten wij ze toch liever besterven waren wij met de gewone gang tevree of moesten wij wat ons lief was derven hebben wij onze tijd nuttig besteed misschien tot dieper…

We hebben uitzicht... vanuit 't raam een vergezicht op 'n landschap ons nog onbekend Misschien... op weg, onderweg? naar heuveltop of dal? We kennen alleen de naam:2018.…

Straks is er weer een levensjaar voorbij, dingen die we deden of toch maar lieten, beleefden met elkaar, teleurgesteld of blij, verafschuwden, of stil van konden genieten. Handelingen die echt onbeduidend leken, iets dat je anders deed dan werd verwacht, maar later wellicht bepalend is gebleken: daarmee begon het of verzandde je kracht.…

drijvend over satijnen avonden proevend van herhaalde vrucht in een groen elzenbos, aan de pijnloze oever bij het boezemgemaal uit het zicht van aangeboren diepte met vlakke hand reikend naar de lucht nog één keer vragen, verzuchten als een speld in mijn stiltekathedraal geheugen dat ooit waarheid was de eerste woorden die ik las…

Ik kwam tegenover mijn moeder te zitten en monsterde met precisie haar gelaat. Mijn moeder draagt zelden make-up. Als ik naar haar kijk, dan zie ik perfect waar mijn toekomstige valkuilen liggen en waar ik ‘later’ dus rimpels ga krijgen. Haar kraaienpootjes vind ik best charmant, die heb ik zelf ook al jaren. Die lachrimpels vind ik ook oké…

Er is Rijpheid In mijn ogen Maar toch ben ik In de liefde bedrogen Want Hij kon mij niet aan Liep van mij weg Voor zijn gedrag Gaf hij geen uitleg Ik wees hem de deur Ik besefte Hij was een acteur, een charmeur Hij versierde mij vlot We hadden ons genot Maar spraakzaam werd hij nooit Ik voelde me berooid Dicht gaat mijn open hart Eventjes…

Tegen Oud en Nieuw maakte mijn vader altijd de lekkerste kniepertjes, die ik ooit heb geproefd. Dan kwam het ijzeren wafelijzer te voorschijn en deed hij zijn keukenschort aan. Vol overgave maakte hij het deeg, waarmee hij dan ronde koekjes bakte. De keuken geurde naar zalige zoetheid en ik kon niet wachten om toe te happen, maar de lekkernijen…

de jaren gaan voorbij zoektocht naar iets ongrijpbaars buiten is binnen binnen is buiten in de spiegel zoeken we het zelf dat allesomvattend blijkt te zijn geen ontsnappen aan waarheen je ook gaat je gaat altijd met jezelf mee naar binnen naar buiten naar het zelf dat de ander is naar de ander dat het zelf is naar de verbinding tussen…

Op een Oehoe Een oehoe uit Ouagadougou, Schreef stoer aan zijn broer in Timboektoe: “Voor machtige voodoo, Verkracht je een Hutu En slacht dan een drachtige koedoe.” Op een Dashond Te Sloten liep een dashond Heel vrouw'lijk met een tas rond, Totdat op zeek're dag Zijn vader dit gedrag Als dashond veel te kras vond…

Gij wast aan mij gelijk de winde die wentelt om een koren-aar; dra zal ik aan mijn wang bevinden de zoete streling van uw haar. Dra zult gij 't glanzend voorhoofd beuren tot waar mijn slapen komm'rend staan: zo ziet men, wild, een winde geuren naast 't wegend rijpen van het graan. o, 'k Ben geen sterke; moe-gedragen, verzwaart…

Nu ik nog ben wil ik de dood beleven te meer daar hij als waarde niet bestaat, ik pleeg geen roofbouw op een later staat waar ik als ziel of schim subtiel zou zweven. Niet eens een lokkend omgekeerd verleden is het hiernamaals met zijn eeuwigheid, die dwaze som van korte stukjes tijd waaraan wij, mens na mens, ons bloed besteden.…

de kleuren waren weggemoffeld in een grijze lucht die pas aan de einders lichtjes rafelden zouden de genen nog een keer op hun laatste benen de ronde doen in een surplus van overleven nu alles geven om in lente de winnaar te kunnen zijn van de strijd met elementen en mededingers pijn we kennen fluisterende bloemen het synchrone…

Ik denk niet dat mijn vrouw ernaar verlangt Vanwege de gesteldheid van haar knoken (“Mevrouw, uw heup is magnifiek gebroken”) Dat zij nog eens zo ’n compliment ontvangt. Chirurgen die haar schouderklopjes geven? Mijn vrouw gaat liever heelhuids door het leven.…

het valt niet mee normaal te zijn, in deze tijd van stress en pijn, iedereen moet rennen en loopt zichzelf voorbij, ik kan hier niet aan wennen nee zo hoeft het niet van mij, ik leef mijn eigen leven, volg mijn eigen idee, niemand hoef mij die snelheid te geven, ik leef dus op mijn wijze mee, ik laat de boel lekker waaien, ik geef mijn…

eenzaam in de nacht geen ster die knipoogt of even naar me lacht geen maan van goud die mij begroet of van mijn schaduw houdt er is enkel het zwart verbannen door duisternis voel ik me zo eenzaam in de nacht!…

Oprecht verdwaald tussen de gebouwen, waan ik me in een solide beweging: Voorwaarts richting heden, kijk ik naar de wegen achter me. Krampachtig met mijn armen om het leven, was ik uit het veld geslagen. De muziek niet meer door mij geschreven. De lach van iemand die ik kende.…

In het pashokje valt me pas op dat alle bloezen die ik aantrek kleuren in het blauw van mij en van jou…

Gezellig was het kerstmaal gisteravond na jaren zagen we elkaar eens weer waren verbonden in pais en vrede alle haat en nijd werd eindelijk bijgelegd bij aankomst een zoen van Truus voor Mien zwager Henk sloeg Jan ferm op de schouder de familie was na zoveel jaren één gisteravond bij thuiskomst belde Truus nog eens met Mien wat gezellig is…

En toch gaan we door vormen nieuwe doelen nieuwe verhalen Wat was aan gedachten mag langzaamaan vervagen Ja zo gaan de doorsnee dagen en zo mogen ze ook zijn Ooit verliest alles zijn waarde maar wat is is nu de zonneschijn In zorgen was het dat men mij baarde gevoelig veel te fijn leerde mijn plek toch te aanvaarden leerde mijzelf…

Altijd opnieuw hopen we op een beter jaar. Als 2017 verjaart, hopen we op welvaart, meer begripvol zijn. niet leven met voortdurende hartenpijn. De wereld van vandaag is eenzaam ook niet verdraagzaam. Er wordt gemoord, het leven van een kind in de kiem gesmoord. De draad van hun leven is voor sommigen kort. De ene vertrouwt de andere niet…

tollend de gedachten herhalen van uur tot uur zich de herinneringen naast de zorgen ook in moeilijke tijden als je vast wilt houden wat jou innig lief is is het lastig slapen hopeloos is het denken als het weten onontkoombaar stil onzegbaar dat fluistert wat jij niet horen wilt geïnspireerd door de liefde waarin jij je wortels…

Ik weet nog hoe ik vanuit Kollum in de auto van mijn vader naar het zwembad in Buitenpost werd gereden. Hoe ik met mijn kleine voeten door een bak met steenkoud water rende om het zwembad te kunnen bereiken. Dat het soms nog donker was en er kunstlampen op lange palen stonden te schijnen, pijnlijk sadistisch. Hoe ik rillend van de kou naar huis terug…

Wonderlijk zijn Gods almachtige werken; Maar wij verzuimen der wel op te merken. Treed op een mier, het en schijnt niet met al, Evenwel in deze mier is het al Wat w’in een machtige olifant vinden: ’t Schepsel is schoon, maar de mensen zijn blinden.…

ik zou een dag Jeruzalem maar ik ging meteen weer vort de klaagmuur was me veel te laag en veel te kort…