Alle inzendingen over spijt

Wil je me vergeven Voor de oppervlakkigheid van m’n woorden Want het is alles wat ik je kan geven Terwijl je zoveel meer verdient Het spijt me dat ik niet kan zeggen Dat wat jij al zolang zou willen horen Het spijt me, ik ben te bang om die grens te verleggen Terwijl ik dat juist zou moeten doen Wil je me vergeven Voor het verdriet dat…

Geen spijt van het verleden. Spijt van de toekomst? Plannen gewijzigd. Wegen gesplitst. Verstandig of dom? De tijd zal het leren.…

spijt om wat was en niet zou worden spijt om wat leek en toch niet was spijt als de barsten in de borden spijt dat ik rijp ben voor de sloop Kom straks maar binnen, kom me helen beloof me alles wat ik wil geef mij beloften, dromen, leugens en als ik huil, hou me dan stil Maar nu nog niet; we zijn nog bezig met het verdelen van wat was…

Nee, van niets, nee, ik heb nergens spijt van, niet van het goede, dat mij is overkomen, niet van het slechte, alles is voor mij nu gelijk. Nee, van niets, nee, ik heb nergens spijt van, ik heb betaald, weggeveegd en vergeten, ik heb maling aan het verleden.…

Mijn jeugd is voorbij, maar oud ben ik nog lang niet – o, hoopvolle spijt.…

in geurende luchten mijzelf verliezen verdwalend in kleuren verdrinkend in tijd verkleurende vruchten wilgen die kniezen herfstgebeuren dompelend in spijt spijt van de dagen die ik onnadenkend doorbracht met vreemden te ver van hun bron verwijtend hun klagen in motregen drenkend herfstontheemden op zoek naar de zon…

al denkt niet iedere vlieg zo ontvleugeld en potig ontleed om vervolgens op bezoek bij de spin bibberend af te tellen naar het eind vergeten al die uren in de hoek van een boosaardig verkneukelende klas als hij weer eens als enige het lef had de juf te voorzien van de nodige inkt stralend blauw op wit gesteven kant nee, hij heeft geen spijt…

op het kerkhof gister herdacht ik mijn vader moeder alle anderen er naast er voor er na wie ooit ook maar familie was men weet hoe dat dan verder gaat eenieder daar onder gras speciaal die zonder toeverlaat klonk van achter ons familiegraf uit het niets vervaarlijk gegrom ik dacht meteen dat is opa zwichtte voor meneer pastoor om zijn…

blik niet terug op de lente één dood te vroeg op haar dorpel en het glinsterend dauwvocht op mijn wimpers vloeit weer in mijn oog terug als ik de woorden tel, de stomme woorden uur na uur, minuut na minuut in ’t ritme van seconden tijd verjaag ze niet, ‘t herinneren blijft ondanks jaarringen spijt zelfs wanneer elke boom die in ons groeit…

Ik heb je pijn gedaan Vlagen van verdriet Kreten van afschuw Klinken me nog na Spijt van mijn gevoel De harde woorden Waar toch met recht De waarheid in zat…

Jij zult met die ander dansen, ik neem afscheid van mijn spijt.…

Het spijt me, Voor alle bozen blikken die ik jou bracht, Terwijl jij nog eens naar me lacht. En ook voor elke traan die je soms laat, als het door mij soms even niet meer gaat. Hou ouder ik word, hoe verder we weg gaan van elkaar. Maar weet goed, Ik hou van je, voorgoed!…

Twee ogen keken het meisje aan ze spiegelden enkel maar verwijt Ze kon zichzelf om de oren slaan van haar daden had ze nu al spijt Twee ogen keken het meisje aan ze drukten enkel radeloosheid uit In kleine hoekjes blonk wat traan om haar duchtig gehavende huid Twee ogen keken het meisje aan ze getuigden woordloos van pijn Ze wilde ‘t nu…

buiten sterft de herfst in een oogst van vurig rood binnen pluizen witte vingers naar de waarheid over dood nog smeult het leven van vlammen die ooit loeiden toen jaren stoeiden met de tijd in genieten zonder spijt buiten nadert winters wit binnen staat de urn met grijze as alles wat er van jou over is…

tekens op het schors dat ons allen heeft verwond, niets kan mij ontvlieden want wat mij bindt is de zoete adem van mijn eigen klucht nu en straks, de leefregels terzijde gelegd raak ik noch steen en beitel, herzie ik de tekst van wat ik schrijven wil, geen poëzie verlicht mijn gloed maar draagt het onbegrepene in voorspoed maar ook in spijt…

Rollende stenen II (Gevallen vreemden) Door een golf van wroeging, beland in slechts chaos Als aanschouwer zie ik helaas geen spijt Tergend langzaam komen stenen wrikbaar, geleidelijk los Onbevreesd, maar heel erg traag starten zij met rollen In vol' vaart toekomst tegemoet niets ontziend, (laaiend) Tijd heeft mij geleerd dat…

de bloemen in je ogen was ik even kwijt de felle zon scheen ze te doven er dauwde iets van spijt zonder woorden zijn we naar de zee gegaan de koelte van de golven heeft ons goed gedaan de bloemen in je ogen bloeiden weer het blauw van schelpen op het strand…

waaraan mijn pen moest tippen met verder wat onvoltooide stippen vervuild door vol gespat papier aan de onpeilbare horizon om die in de grootste doofpot te bewaren, te laten zwemmen in de inktvijver van plezier, die te sluiten met mijn ogen die zullen duiden, er is nog voldoende tijd om mij in deze wereld te bekwamen, verlost van spijt…

begint dan kus je me misschien je wintert in je nachtelijke dromen kou trekt op in een lente die nooit is gekomen je zorg oogstte herfst maakte vruchten vroeger rijp maar bent jezelf helaas vergeten daarvoor kreeg je te weinig tijd bent eindelijk bevrijd hebt jezelf weer alle kans gegeven kom pak dit nieuwe leven zonder spijt…

En spijt.…

rustig plantsoen je kijkt langs je tranen een mistiger beeld de donkere huizen zeil en plavuizen op straat werd gespeeld in meubels en dozen het leven van toen de oogst van gedachten van jarenlang wachten van hopen en doen een kamer met uitzicht op wat is bereikt de tijd die gaat komen is de dag zonder dromen gisteren had ik al spijt…

speel wat met woorden dat verzin ik niet vroeger wou ik toneel spelen toen al begreep ik kunst dacht dat niemand het zou weten toch snapt niemand het dus wat zijn sommigen zo afgesloten positief moet je wezen het wordt in wezen van me afgenomen zonder te weten hoe het af zal lopen heb ik mijn wegen altijd versperd belopen daarom spijt…

Ik heb geen idee Was verblind vol gemis Nu is er niks meer Als ik toch eens wist Moet ik nu gaan zoeken Iemand draaien tot mijn hand Kan een uur gaan vloeken Tot ik uiteindelijk opbrand Zal het nooit meer vinden Ik weet het bijna zeker En het spijt me voor altijd Maar boeit je voor geen meter Paul Christiaan…

Mijn tijd is bijna voorbij Nog een boodschap voor jou Het enige wat telt ben jij Leef je leven in geluk Neem niets aan maar vecht Het spijt me dat ik mezelf ben Ik probeerde het echt Mijn tijd is aangebroken Ik kan het eindelijk laten gaan Maar nu nog het laatste woord Met de laatste traan Het spijt me Vergeef me……

Tussen de regels door huil ik, met bitterheid, tussen de regels door huil ik, met veel spijt!…

nooit gedacht dat het ooit weer zo zou zijn zoals ik wilde dat het nooit meer zou zijn dat spijt me...…

Je kan je niet verstoppen voor mij, dat is een feit, Ookal zou je dat willen, nadien is er altijd spijt. Spijt dat je me hebt laten gaan als vriendin, Ik weet dat je me op een andere manier wil, maar hou je in. En om nu te antwoorden op jou vraag.. Na de 5de keer lukte het tussen ons nog niet, Daarom dat ik je verliet...…

kortsluiting harde woorden met rake klappen en vele rollende tranen spijt…

Mijn liefste, wat heb ik je aangedaan? Mijn liefste, waarom ben ik het huis uitgegaan? Liefste Mijn, waarom kan ik niet bij je zijn? Mijn Lief, het doet zo'n vreselijke pijn... Geef mij nog een kans, ik smeek je oprecht, Geef mij je vertrouwen, 'k ben zo aan jou gehecht! Probeer je gevoelens toch te uiten.... Zodat ik je…

de voorposten van haar verlangen verlaten als eersten het huis tussen morgen en dageraad het contact te krampachtig de onderhandelingen kil en stuurloos ik verborg me in de gordijnen strooide woorden zonder kloof te dichten nu drink ik op mijn eentje de wijn die ik gekocht heb voor tweeën verloren de voeling met mijn golflengte en mijn…