Alle inzendingen over wonen

En bij elke ademhaling beluister ik haar kwetsbaarheid die zich ontrimpelt in de warmte van ons wonen...!…

Huizen zijn om in te wonen (liefst knus). Soms is een huis ondergebracht in een flat (wat mensen leuk, eng of duf vinden, bijvoorbeeld). Huizen gaan lang mee (opmerkelijk lang voor het vele dat ze moeten doorstaan; binnenin leven mensen liefst graag).…

Een vleermuis had men er nog nooit gezien, In theorie zou die er kunnen wonen: “We geven ze de kans zich te vertonen, We slopen dit nog in geen jaar of tien”. Zo ‘n arme vleermuis doet men wel wat aan: Wie biedt een vleermuis nou zo’n woning aan ?…

Zij spiegelt mijn ziel, verwatert ogen. De bocht vlakbij mijn huis is leeg een hoek belicht in de wind. De herinnering beweegt continu door dat zij mij ook nu bemint. Vindingrijk door onze kracht met aanraking. Maar wegen splitsten, tegen het licht in. Stralende ogen, verlaten met een kuch. Haar silhouet wijst, als een bliksemschicht.…

Amsterdam weerspiegelt in het water van gracht en vaart van het IJ van Herengracht Ik zing zacht en fluister met Ramses mee: 'het is stil in Amsterdam' Ik denk WIJ hebben gedacht dat water spiegel is van bouwlust en bouwnijverheid de tijd spint zijn cocon en wij schuilen als onder een dak weerspiegeling wordt afspiegeling…

de straat verloopt langs gevels en in stoep kaatst voetstappen om spoorloos anoniem te blijven breuken potten knikkers op in krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je struikelt als je ze niet ziet of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst…

polderen en samen zijn de steunbalken van de maatschappij niet meer ikke en het ego zetten liever op de deur een slotje meer voor het weekend vrij geen gezeur maar de tijd naar eigen keuze zonder verplichtging alleen het leuke werken is voor door de week met alle onzekerheid voor de carrière dus de troostprijs is de verte…

Klaar zat hij met thee en glazen Snoeperij zelfs en een vriendelijk woord Op een bergtop had hij zich genesteld ons zien klimmen gelijk.... een berggeit opgaand in 'n leeg landschap Knap,'t heeft mij -toerist hier- doen.... verbazen Gastvrijheid als vanzelfsprekend.…

Mijn overbuurman woont ontzettend scheef Terwijl hij daarenboven schuins marcheert Hij schrijft cursief, dat is hem zo geleerd en rücksichtsloos passeert hij dan de schreef Maar ’t allerergste is: hij heeft twee broers Gedrieën trommen zij als schuintamboers…

aqui vive en poeta (op een tegeltje) hier woont de dichter want ook hij zal ergens moeten wonen... welnu achter deze gevel komen woorden tot leven zoals destijds bij de bouw de metselaar dit huis liet groeien steen voor steen zo maakt de dichter met zorg de juiste keuze woord voor woord…

Wij kregen dinsdagmorgen nieuwe buren. De oude zijn tot op het bot gestrest Na negentien jaar door ons ‘weggepest’, Wie naast ons woont krijgt heel wat te verduren. Ik weet nu al - of ik moet me vergissen, Dat wij die twee geweldig zullen missen.…

Bij Onderwijs is er van alles mis, Defensie heeft tekorten aan munitie, De Zorg is een probleem en ook Justitie, Noem mij hier nou eens iets waar niks mee is. Er zijn hier heus wel zaken om te huilen, Toch zou ik nooit van landje willen ruilen.…

het donkere hout heeft afgedaan de wortelnoten glans waar kinderhanden smetten op barokke rondingen is weer een nieuwe vangst in kringloops grote netten in glas brengt licht de luchtigheid die kaatst in chroom en spiegelruit pas kleur ontmoet in het zwarte leer waarmee de bank en stoelen zijn getuigd ik heb de zon gevangen…

over een zee van daken zeilt een kwetterende zwaluw alleen dat wat hij vorm kan geven brengt hij naar buiten achter de loodzware deur sterft het verzwegen verhaal ik geef je de sleutels bewonder onder de witte dakrand het nest van de zwaluw woordloos toont hij je zijn huis vol verhalen…

ze slopen hele wijken die toendertijd de stad verrijkten blokkendozen in het groen want ruimte moest het doen ze keren nu het binnenste naar buiten zie handjes op de muur een donkere gang die je deed fluiten behang, gerafeld en met tekeningen uit mijn tijd eenmalig vastgeplakt heeft het toch vele generaties groot gebracht de treden…

Muziek; waar verliefdheid kan wonen.…

Kom je mee mee naar huis mee naar mijn huis Dan laat ik je mijn strohalm zien mijn woning zien mijn ogen zien waar ik in woon Waarom vraag je mijn naam waarom vraag je waarom Kom dan laat ik je mijn naam ook zien mijn naam waar ik in woon…

in de twijfelzone van de zo op het oog nog winterse dagen en het verlangen naar de zon (in dit geval het voorjaar) is de dichter degene die zich verschuilt in één van zijn gedichten 'alleen in mijn gedichten kan ik wonen' schreef J.Slauerhoff ooit al eens tijdens zijn omzwervingen over zee en ik moet eerlijk zeggen ook ik vond daar…

ik hoorde je neuriën terwijl je handen op een zachte manier orde schiepen in de chaos die huishouden heet in aangename rust herkreeg de kamer de stilering zoals ooit bedoeld met brede lach openden gordijnen de herboren inkijk ook wij waren meubilair en hoorden al zo lang tot de inrichting dat afwezigheid heel ongemakkelijk…

ik wist dat als de luiken door het eerste licht en warmte de nacht ontsluitten zij langzaam in opengaan de wereld toestemming gaven om voorzichtig binnen te dringen daar waar alle deuren kierden om met stukjes huis de kamers in aparte stijl te kunnen versieren een warme meegaandheid vroeg om vriendelijke bevestiging van deze…

Mijn lief in de nacht Slapend woon je in mijn hart Huis van je dromen…

soms was de nacht zo wonderschoon dat hij de ochtend kon verdragen bij de meisjes uit vervlogen dagen die wij niet meer weten te wonen…

de wereld is vreemd ik woon erin de mensheid nog vreemder ik blijf erin…

Ach, denk ik dan maar ik woon in een vruchtbaar land water en geld stroomt.…

Het was er niet - En heeft ook Nooit bestaan, Behalve in de Geschrompelde spons Waarin mijn Gedachten wonen…

hoe jij almaar won dacht ik nooit aan verliezen maar voorgoed ging je…

Sneeuwklokjes wiegen zacht, nietig en bescheiden, worden bemoedigd door heersende narcissen. Knipoogt dichter Staring nog?…

in nooit uitgesproken woorden wonen geloften van trouw met een tederheid zoals licht dat binnenvalt intens en zacht. Samen ontvlammen in deze kille wereld verder kunnen groeien naar een horizon vol kleuren van een mooie regenboog. Tekens van verbondenheid waarin we liefdevol kunnen verder wonen. Eindeloos.......…

kleiner in mijn woordgebaar waarmee ik in de leegte woon vervreemd de snaren van mijn zielscello speels weemoediger van toon.…

wonen in een schaduw hoort bij mij, ik ben dan zeker niet schuw of dood mijn ziel luistert naar een stem of naar een verlangen al zwevend tussen vandaag en ongekende morgen wonen in de schaduw is ook wachten op licht, het mag gerust een illusie zijn daarbij toont de werkelijkheid, zoals u weet, creatief gezien, dagelijks een ander…