Alle inzendingen over schoonheid

het pad gehuld in vochtige geuren van mos en vers gestapeld hout het water nog ruisend in tijdloze klanken, de stenen glanzend rond geslepen het licht getemperd onder oeroude bomen, het dorp in glooiende rust de avondzon gedoofd mijn blik met louter schoonheid gevuld…

ik sprak mijzelf toe een innerlijk gefluister mijn woorden werden al gevoeld eer zij werden gesproken zij bleven in het duister mijn woorden waren nog niet koud of ze waren reeds gestorven in ontluisterende schoonheid vliedend naar het engelenwoud woorden, woorden het scheppend sterven kruipend over de regenboog na mij door anderen…

de Graaf van Merode is fijn gebouwd maar mist de fierheid zo node hij gaat te paard naar Lisse om een schoonheid te vinden hij kan het vrouwelijke geenszins missen maar geen enkele dame aan zich binden hoe hij zich ook laat coifferen danwel kleden volgens de laatste snit het ontbreekt hem aan pit de dansvloer te betreden…

de Graaf van Merode is fijn gebouwd maar mist de fierheid zo node hij gaat te paard naar Lisse om een schoonheid te vinden hij kan het vrouwelijke geenszins missen maar geen enkele dame wil zich aan hem binden hoe hij zich ook laat coifferen dan wel kleden volgens de laatste snit het ontbreekt hem aan pit de dansvloer te betreden…

ik heb schoonheid zien bloeien uit het donkere niets gedachten kleurden rafels langzaam tot lied de melodie van nieuwe patronen genereerde het schone een warme kern klaarde van binnen het lichte uit zwart ik lachte weer stralend mijn crisis voorbij verstrengeld zongen kleuren hun liefde voor mij…

ik heb de bloemen van de geest zien bloeien in een buitenaards boeket diepe schoonheid lichtte op en gaf rede aan een andere werkelijkheid spirituele stilte droeg woorden die nog nooit gesproken waren maar raakten aan de fijnste snaren van het menselijk hart nooit meer alleen in het eeuwig verbonden zijn zonder de pijn van onvolkomenheid…

Los willen staan van de massa, de gevestigde orde, Is het streven naar een beeld, Dat tegelijk je gehele spontaniteit steelt, Het oneindige noodlottige zwart dat je te wachten staat, Is iets waar geen wil of vrijheid op inslaat, Daarom geven gedrevenheid en ambitie de schoonheid aan, Die nut geeft aan het vervolmaken van ons bestaan…

in schoonheid stierf de schrijver zijn zinnen kleuren rood en hoe ik ook naar woorden zoek het rijm loopt telkens dood een leven lang geletterd geliefd en onbemind en hoe ik ook zijn woorden lees naast hem ben ik nog kind met woordeloos genieten begraaf ik mij in tekst maar hoe ik ook mijn woorden kies zijn woorden zijn behekst…

Ik wens je de vreugde liefde te vinden in de gewone dingen Bij het ochtendgloren te ontwaken met een gevleugeld hart vol dank voor de klanken van een heldere dag En ik wens je het geluk van het samenzijn met de geliefde die achter je ogen woont en de schoonheid van een leven in de geborgenheid de weemoed en de warmte van je uitverkoren…

De poort van de stad gesloten wapens op scherp kleuren vervagen in zwart en wit angst voor overgave regeert negeert de schoonheid van kwetsbaarheid zoals een vlinder die ontpopt maar het bloed, het bloed verliest zijn vuur nooit spreid je vleugels en vlieg, vlieg dwars door het verweer…

In volkomen onvolmaaktheid lag de schoonheid diep verscholen vaak veel mooier nog dan woorden in gevormd spiegelglas waar ik mezelf in herkende in een ogenblik van staren als een toverboek waarin ik mijn geheimen wou bewaren maar dat jij voor mij geopend had terwijl je er uit las om mij er blad na blad te zeggen met een knipoog - wie ik was…

is de kunst je als een kenner te vervelen en langzaam, slok na slok, de doffe streken van het daglicht te vergeten, is de kunst je lichter te bewegen, wild en wilder alle hoop en wanhoop van je af te slaan, is de kunst een schoonheid te bewegen naar het Prado van je bed te gaan. ---------------------------------- uit: ‘Zwart als kaviaar…

Vergeten schoonheid van het weiland, miskende pracht van het gazon, liefste, lieve madeliefje, witgekroonde hartediefje, gouden hartje in de zon. Je lijkt nietig, onbeduidend naast de grote kerselaar maar ik geef je op een briefje, liefste, lieve madeliefje, jij bent net zo wonderbaar.…

Muziek van het Eeuwige In de vredigheid van mijn hart voel ik de schoonheid van deze zomeravond. ‘Ik geef al mijn warmte met blijdschap’ zingt de ondergaande zon. ‘Laat het leven zo mooi zijn als deze avond’ zingt de zomeravond terug.…

je platgetrapt Ben jij geplukt Uit mijn leven weggerukt Voor je kon bloeien Voor je je leven kon ontpoppen Moesten ze je snoeien Moest jij je verstoppen In mijn vaas ben je terecht gekomen Omdat ik jou had meegenomen In mijn vaas ben jij verwelkt En heeft de aarde jou tot zich genomen Nu bloei je daar, en niet hier Ik kijk naar je schoonheid…

Je luistert muziek van bovenaardse schoonheid en zielsverlangen. Dan ben ik zwijgen en luisteren jouw liefde en die van kosmos.…

in mist en regen kwam ik vandaag onverwachts schoonheid tegen in zon van gisteren lichten voorzichtig haar ogen en lach even op pril groen gelokt staat zij daar in haar uppie te stralen in het ongerept witte hart prijkt het warme geel van dromen die in de zomer uit zullen komen…

Als schoonheid water was, was jij de oceaan. Was liefde een seconde, zou jij altijd bestaan. Was houden van 1 kilo, dan woog ik vast een ton. Gemis een zonnestraaltje, dan was jij als de zon. Mijn lieve vrouw en dochter, gemis als daaglijks leed. Maar als we er voor knokken, is straks ons gezin compleet.…

wilde de glans van het marmer schrapen in een poging het dieper te raken volgde het grillige rood in zijn geaderd patroon voelde hoe het zich warmde aan mijn handen van weerstand ontbloot volgde haar strijd tegen natuur en verleden in sprietig verloop heb toen haar pijnen met schoonheid gewreven de tijd verstillend gepolijst…

Mijn leven is beter dan krom en slechter dan recht maar toch over een poosje weer beter dan slecht en rechter dan krom en dan hoop ik zal ik ontmoeten in het verborgene van mijn ziel anima oh liefde pur sang hoe kan ik je schoonheid bezingen in het holst van de nacht tot dan trek ik door en opnieuw hoop ik elke…

ik kan je niet mooier beschrijven dan dat je bent soms vind ik in de natuur een schitterend equivalent maar in vergelijk behoudt ieder beeld zijn eigen aardigheid de schoonheid die jij straalt gaat gepaard met warmte van binnen in lach en ogen doe je eigenlijk niet anders dan leven in eindeloos beminnen…

De dagen, verloren geen schoonheid tussen eiken, beuken en wilgen groeide ik uit mijn hemd en uit mijn dromen in rookwolken nachtwouden speelde ik indiaantje met mezelf tegen blanke betweters ik verbond mijn geest met vrede in deze wildernis van ziel liep ik weg uit de stad van de dwaasbeschaafde mensen om in het wilgenwoud…

Zijdezacht is de huid waarover mijn vingers glijden ook al ben jij elders is jouw schoonheid niet minder mooi dan gisteren, nemen ogen jou stukje bij beetje op in de stilte van de morgen zachtjes kus ik je wang een golf van genegenheid stroomt door mijn zijn ik lief jou almaar dichter…

Nu de ochtend kriebelt trekt zij langzaam de deken weg zonnestralen nodigen mij uit op te gaan in hun schoonheid vogels zingen een lieflijk lied waar ik met volle overgave op in ga de wind geeft me 'n duwtje wanneer zij mij onhoorbaar ten dans vraagt om zo deze dag te beginnen…

De natuur zou moeten zijn een oase van rust en stilte schoonheid, reinheid zachte geluiden van vogels en krekels groen, kleuren van planten en bloemen Alleen de mens hij weet geen raad meer denkt niet meer leeft voor zichzelf laat de natuur langzaam verdwijnen totdat hij ook zelf er aan ten onder gaat…

in de ijskelder verzaagt hij gruwelijk, grote ijsblokken tot wonderlijke leguanen en zeeschildpadden het ijs, verhard verzet, te trots om neer te gaan, geeft zich verbeten over aan de verbeelding verstilde fauna van spookachtige, melancholieke schoonheid ontvouwing van het verhaal buiten stroomt het overweldigende, onophoudelijke…

Bekoorlijk is zij in 't licht van haar schoonheid niet bewust straalt ze vol levenslust een glimlach op haar gezicht.…

Voor doodslaan en gelukkig zijn en schromen en weifelen en in een afgrond vallen en ontkennen en schuldig zijn en koortsachtig zoeken naar waarheid, schoonheid maakt vrijheid geen verschil, of hooguit een verschil als tussen een bloeiende appelboom en geen bloeiende appelboom, of tussen een kus en geen kus, hoe vluchtig en verraderlijk ook.…

Ik sla mijn vleugels uit en zweef over zonnestralen op zoek naar 'n glimp van toevalligheden dansend in schoonheid die de natuur ons aanreikt toch ontbreekt die ene glimlach dat liefdevolle gebaar van open armen zo uit het niets nog altijd zwerf ik rond en zal niet rusten voordat ik die blik weer gevonden heb om je uit…

Zoals een boot over het bijna rimpelloze water van een Kempens kanaaltje glijdt onder het blauwwitte ophaalbruggetje door, zo zou mijn leven nu ik ouder en ouder word verder moeten gaan in rust en schoonheid. Maar helaas stormen woeden zekerheden verdampen vervreemding slaat toe de steppenwolf huilt.…