Alle inzendingen, met trefwoord paradox

Er is een lijst die zich niet noemt, een hand die telt maar niets omvat, een spiegel waar geen beeld in woont, het boek dat in zichzelf verdwaalt. Er is een barbier zonder mes, hij scheert zich niet, hij scheert de rest. Zijn schaduw volgt hem met de vraag: bestaat hij nog als hij vergaat? Een klok die slaat en niks onthoudt, een deur die…

Ik ben een soort bocht, die de weg gelijktijdig -- naar rechts en links buigt.…

Ware kennis is een paradox die ons uitdaagt om te leren. Hoe meer we weten, hoe meer we zien hoeveel we nog niet weten. Ware kennis is een vonk die ons verlicht en inspireert. Hoe meer we zoeken, hoe meer we vinden hoeveel we nog niet weten. Ware kennis is een gave die ons nederig en wijs maakt. Hoe meer we delen, hoe meer we groeien hoeveel we nog…

in jou in mij stroomt bloed hetzelfde rode mooie bloed vertel me wat ons bijeenhoudt tussen zondagmorgen en zaterdagnacht we raken elkaar zonder elkaar te zien het leven en de dood houden ons bijeen evenwicht en teloorgang zijn schitterend paradoxen kloppen niet… op het eerste gezicht…

Automatische deuren voor wat er beweegt -- zijn dicht ook open.…

Tussen diepzwart en stralend wit leeft onze veelkleurige nuance. Tussen voor en erg tegen woont het fijne compromis. Tussen gelijk en ongelijk woedt felle stammenstrijd. Alleen levenslustige mensen wisselen van gedachten. Zonder respect voor tegenstellingen kan niemand aandachtig worden. Wordt zich geen mens bewust.…

Ik somberde, het was een warme dag Ik telde met de kerkklok mee tot tien Ging wandelen en heb iets moois gezien Het was nieuw leven, donzig wat ik zag Ik ging direct voor vreugde overstag De Bloeimaand is mij dierbaar sedertdien Ik somberde, het was een warme dag Ik telde met de kerkklok mee tot tien Het leven kent nu eenmaal tegenslag Met…

Ware schoonheid openbaart zich wanneer ons zoeken ophoudt met zoeken. Voordat het tegendeel gevonden is heeft zelfontdekte schoonheid geen enkel recht om te bestaan. Denk aan dat lelijk gewaande meisje, dat een wondermooi prinsesje werd. Besef dat een ventje met de baard in zijn keel prachtig kan gaan zingen. Zie hoe een ondankbaar afgedankt…

de mens gedijt het best bij wanorde wat rommeltjes binnen handbereik die 't bestaan veraangenamen juist als alles geordend is krijg ik als een peuter de neiging daarin op brute wijze verandering aan te brengen ik schop hoge torens om smijt de blokken in het rond en kom weer tot rust in die chaos wel nu paradoxaler kan ik het u niet voorschotelen…

Lang heeft ze gedraald Gehaakt scheen zij in verlangen De verleidende macht Die faalt betaalt en vertaalt Niemand die haar hier bedacht Iedereen kan haar ontvangen De horizon gespiegeld Het mysterie gegiecheld Ze verschijnt altijd ongeacht Paradoxje nooitgedacht.…

Zin leeft in waanzin. Liefdeloosheid toont ons, wat ongeboren liefde is. Nog is het winter. Een merel zingt in het duister. Nog is het nacht. Ik waak en ik luister. Een verborgen lente wacht.…

gezicht van steen met een zwarte traan een symbool dat lijkt te staan voor het ogenschijnlijk onaantastbare doch wie beter kijkt ziet zoveel meer…

in de verdediging maar dan met een leger van glas o zó breekbaar en toch ook weerbaar als scherven kunnen zijn met deze fragiele woorden wil ik eigenlijk zeggen dat ik niets te zeggen heb wel veel te verliezen…

Gevangen in (n)iets Zo ondoorgrondelijk en ook weer niet Zo moeilijk en makkelijk tegelijk Zo arm en toch ook weer zo rijk Op slot zonder grendel Raszuivere zwendel In mijn hoofd en in mijn hart Als zwart wit is en wit zwart…

Hoe je het ook bekijkt Het is niet wat het lijkt Het is vaak Een schijnbare tegenspraak Die afwijkt. Paradox Out off the box.…

In de luwte van laagte lijkt de zee uit te steken boven mijn kruin, of zou het komen door de hoogte van het duin? Langs mijn eigen hijgen hoor ik palmen ruisen, ondanks dit blindzwijgen zie ik de zee immer bruisen. Ik zoek nog steeds een strand met de koelte van kiezels en de warmte van zand, met lichtvoetig water en zwaarlijvige…

Afvragend waarom ik Leef Loop ik Elke dag te Streven Kom ik zelden meer tot rust Om mezelf af te koelen Morgen wordt mij vast opnieuw Teveel om weer te geven Genieten is voor mij een kunst Onderkoeld zit ik te beven En het leven neemt zich voor Dat het mij is meegegeven het komt vast nooit meer goed…

Hij nam afscheid van de waarheid die daarna pas zijn geest genas.…

Het zijn paradoxen, Die met de logica boxen. Zo ken ik er een, Maar dat is er eigenlijk geen, Die gaat over heterodoxen. Maar de ergste van allemaal, Zijn mij te paradoxaal.…

censuur maakt verzwegen gedichten teder als het eerste loof aan bomen na een lange winter ogenschijnlijk nietszeggende woorden die teneinde raad van zich doen spreken in doodstil duister zoals geluk bij het ochtendgloren kan zijn wanneer je ziet dat er een gedicht is geboren…

De bananenschil is leeg, toch neemt hij ruimte in.…

Aan Irmlinda De dievegge, die ook bezitter te goeder trouw was, bleek mijn hart te hebben gestolen...…

Ik ...... Ik word .. Ik werd gek Ik word geen Ik werd geest Ik word geleid Ik werd geliefd Ik word gekwetst Ik werd gedragen Ik word geleefd Ik werd gekend Ik word geuit Ik werd geel Ik word gek Ik werd .. Ik ......…

Haar eigen schoonheid is zij zich vaag bewust maar zij staat vast voor hem De vreugde van het moederschap - het diepst gevoeld door een onvruchtbare vrouw Heimwee dringt door tot het hart en verschrijnt tot zielenpijn als het thuisland onbereikbaar is De woorden van haat verwoed geschreven verhullen niet hun bron - liefde…

De donkere nacht Samenspeling van duister en kou Het jaargetijde doet Anders verwachten Een ijskoude windvlaag Gevolgd door Een rilling over mijn gelaat Doortastend Verhelderend Een poetische zinspeling van de nacht In het hart van de zomer…

Hollend door tijd en ruimte om het onmeetbare te vangen weg te dromen van nu om ergens maar te zijn Tussen ongeschreven woorden en uitgesproken zinnen toverden wij ons alles overtroffen wij onszelf Zo waren wij Koningen zonder koninkrijk kinderen uit verleden als tovenaars die stonden geboren uit een ei Groots genoeg om in één nacht…

Jij schreeuwt in stilte onhoorbaar voor iedereen die zijn ogen dicht heeft Je huilt zwarte tranen onzichtbaar voor iedereen die jou niet in de ogen kijkt Je zwijgt in verstikking gechanteerd door liefde gekneveld door loyalitiet Ik zou je willen vasthouden maar de troost van geborgenheid is gestorven in jou De paradox…

O, Lucebert, Couperus, en Hendrik R. Marsman! Waarom konden jullie het wel en Kennik R. Geensnarsvan!…

Welke richting zal ik waaien? Zal ik mezelf in een onbekend genot storten om vervolgens in een afgrond te belanden, niet meer te beklimmen, het systeem uitbuitend door haar fout. Of zal ik mijzelf als vrij ervaren, terwijl ik een vastgeketende gevangene ben, gedoemd tot programmeren aan een mislukkend apparaat. Dank God voor de levensparadox…