Alle inzendingen over aanreiken

Stille aanreiking, diep gebaar, het doortrilt het masker niet. Koele benadering. Wetend dat het zo niet is- niet kan. Gestalte in duisternis.…

Laat me maar: Kan je steeds niet bereiken zovaak deed ik je mijn hand aanreiken. Laat me maar: Kan er niet meer tegen wilde je mijn warmte geven jouw hart kan ik niet bereiken.…

Weliswaar kan ik de vergelijking met de zee niet doorstaan, ik beef (vooral wanneer ik een volle kop thee aanreik op een glad schoteltje) steeds vaker. De gevolgen komen niet in aanmerking voor een avondvullend actieprogramma vijfvijfvijven, zijn desondanks desastreus voor jurk, pantalon en vloerbedekking.…

mag ik je hand in zacht aanreiken samen kijken hoe ons leven verder loopt jij hebt de tred ik de stappen ja ik moet leren in ons tempo toch me aan te passen samen hebben we een weg gekozen obstakels zijn er overal alleen dit samengaan is onze overwinning al…

Als ik jou -recht uit de tarwe- het brood aanreik zul je dan glimlachen omdat je me ziet als omhulsel van mijn geest of zal je treuren –omdat ik op blote voeten loop- om mijn werkelijke ik mijn ware aard en mijn oprechtheid?…

Mag ik je aanraken met een veertje van gevoel naast jou ontwaken met vlinders...een heleboel Mag ik daar bij jou kijken waar niemand ooit keek een hand vol passie aanreiken die nog nooit eerder bezweek Mag ik je adoreren in een waas van verlangen jouw hartje markeren en aan jouw lippen hangen...…

De zon probeert mij te bereiken maar welke poging hij ook doet hij kan mij helaas nu niets aanreiken ik ben verstard in mijn gemoed... Er zal wel weer een dag gaan komen dat ik de zonneschijn zal zien en dat ik hem laat binnenkomen en alles weer kan overzien...…

afgebakende zwijgen verraadt elk geluid, hoe miniem een daad van verstoring het struikelt binnen vraagt welke dag het is maar in de woestijn hebben dagen geen namen we spreken in gebarentaal over de doorwaakte nachten het vergeten doen we in de ban het hunkert naar de contouren van het verlaten landschap naar de verdwenen delen die ik niet aanreiken…

Vruchtbaar uit te laten komen, Gevoed door wat ik aanreik, De sleutel tot hun deur. Passievol gedreven, Met liefde geopend. Toegankelijk tot een ieder, Die zijn pad volgt en vaag z'n doel verbergt. Vanuit mijn gedachte, Tot deze deur gekomen, Geopend door uzelve, Zal blijken als in bloei...…

Een hart onder de riem wil ik je steken Een engeltje op je schouder meegeven Een steuntje in de rug, wil ik zijn voor jou Een duwtje waar je het net niet verwachten zou Meevoelen met je tomeloze verdriet met je lachen, ook dat vergeet ik niet een schouder lenen, wanneer je die nodig hebt een zakdoek aanreiken, als je zonder zit.…

zacht omlijnd beparel ik vleugelwoorden van liefde tot één langs gastvrije bogen die bewegen het neemt je mee over zeeën van tijd zwart op wit, zoals altijd zoals je voelt in de cirkel van raaklijnen die liefde verbindt rond jezelf en anderen vanuit de wereld aanreikend vol raadselachtigheden in het theaterdecor van het…

Dan zie je een wereld die je zeker kan bereiken Dus neem de hand die ik je aanreik Zodat je niet langer verloren bent in jouw wereld Verloren en alleen in jouw wereld Maar ik zie dat er leven is in je ogen En wilde je maar eens beseffen dat je geen genoegen moet nemen met wat je hebt Je moet niet zeggen, ik ben het vechten moe.…

Op de handdoek, die ik haar aanreik, gaat ze zitten, de benen wijd, met haar handen duwt ze de zware borsten naar voren. "Hier, drink maar! Zuig!" Waarom maakte het water haar niet nat? Droom ik soms? O tepelhoven van Eden, verdrijf mij niet! Maar ze deed het wel.…

knuffelkotertjes toegeëigend engelbewaardster moeder Omie is nu weggesleept naar het schaduwmeer waar het gestorven riet woekert in onvoorstelbare bittere leegte van eenzaamheid waar haar lieflijke stem neuriet en echoot door slapeloze nachten van ondergrondse stilte, glimlachende waanbeelden die met gestrekte armen warme vleugels aanreiken…

hen als knuffelkotertjes toegeëigend engelbewaarder ma-Omie is nu weggesleept langs het schaduwmeer waar het gestorven riet woekert in onvoorstelbare bittere leegte van eenzaamheid haar lieflijke stem neuriet en echoot door slapeloze nachten van ondergrondse stilte, glimlachende waanbeelden welke met gestrekte armen warme vleugels aanreiken…

Het vindt vrede slechts in tederheid, bij het zachte wiegen der gladiolen in de geile lentewind, bij bomen die de hemel blad en tak aanreiken. Maar de aarde met haar zeeën woelt en bidt aldoor tot het van haar vervlietende heelal. Onaantastbaar is het zinken, ongenaakbaar zinkt het rotten, vrijheid voelt het enkel in verval.…

ik heb je gemist terwijl ik naast je lig en weer tegen je zeg dat ik echt mijn laatste peuk opsteek om bij het aanbreken van de nieuwe dag gewoon die belofte weer uit het pakje te halen en te breken wanneer jij dat zou fluisteren steek ik er van schrik nog een op en blaas rook langs gebakken lucht terwijl ik jou vol liefde een sigaret aanreik…