Alle inzendingen over begrijpen

Het gevoel dat tijdloos blijft, terwijl ons bewustzijn groeit. Terwijl we verder voortgaan, naar wie we werkelijk waren. Wanneer we vooruit gaan, naar wie we gelooflijk zijn. Gedreven door het leven zelf, dat ook het leven in ons is. Gedreven door ongrijpbaarheid, dat niet anders groeien kan. Leven dat in de diepste kernen, ieders bewustzijn…

Ooit keren we allen terug, naar vanwaar we allen kwamen. Naar het kind dat ik destijds was. Terug tot de stof waaruit ik ontstond. Verbonden in de geest die we samen zijn. Daar blijf ik wie ik ben en altijd was. Een dier zoals alle dieren waren. Als toeval dat bedoeling werd. Als kind van ons heelal.…

Niemand zal begrijpen hoe ik mij voel, niemand zal begrijpen wat er mis is. Dus laat mij `s avonds maar huilen, waar niemand het hoort of ziet.…

Een baby praat niet, toch begrijp je hem beter – dan volwassenen.…

Wie grip krijgt op begrijpen die rijpt die begrijpt meer!!…

Je moet het smachten kennen om mijn lijden, mij -- echt te begrijpen.…

Begrijp je niet Als ik mij rot voel De wereld mij ontgaat Ik niets meer wil beseffen Ben opgefokt en kwaad Zonder zelf te weten Irriteert mij elk moment Voel ik mij aangeschoten Vernederd en miskend Begrijp je niet Als mijn dag slecht is Ik niet in rede waad Mijn hoofd een stukje tekst mist Ik dingen zomaar laat Zonder…

Maar, Soms komt toch ineens die strohalm Soms voel je je niet alleen Soms zijn mensen ineens engelen Soms begrijp je het meteen...…

He Ik snap het niet Wat zegt ze nou Wat een vaag verhaal Wat wil ze nou Wat zegt ze nou Ik snap het niet Geen knopen in het touw Ik zie een mond bewegen Er komen ook nog klanken uit Mimiek, gebaren, alles lijkt okay Maar de woorden die ik hoor Maken geen verhaal voor mij He Ik snap het niet Wat zegt ze nou Wat een vaag verhaal…

het zand schreef met de hand van de wind mijn woorden in het zand globaal geef ik de pagina’s aan nog zonder inhoud die ik al zag staan maakte veel werk van hoofdletters en danste de kleine scenes in schuin schrift door de getijden werden de bladzijden weer keurig gewist de avondzon dook rood ook de wind legde…

wij wisten het niet maar de talen die we spraken verstonden elkaar soms niet gebruikten dezelfde woorden maar de betekenis zong in hun melodie andere akkoorden omdat wij uit andere ouders waren geboren de omgeving contextueel een heel andere response liet horen zijn wij te lang geïsoleerd gebleven hadden een hele aarde…

je lacht zonder woord en geluid de mimiek van je gezicht beeldt het allemaal uit waar je handen zinnen maken in de hoofdstukken van je armen boekt je gelaat een illuster plot snel lezende ogen vangen bot synchroniciteit is niet te integreren als chaos voertaal blijft pas als de delen zich puzzelend naar het eind…

de stilte onder gedichten verwoord slechts een amen het kleuren van gezichten geluk zonder voeren van reclame zuiver lijkt het in de zomer in de winter is het koud Ik ben vaak een dromer en soms toch wel wat stout weet dan dat mijn gedachten speels verwijzen naar het leven waar nog veel valt te verzachten om ook even een glimlach te geven…

Het doel van alle dingen begrijpen we vaak niet maar alle dingen die gebeuren maken je soms wel kierewiet Als dingen die gebeuren je gevoelens heel erg raakt weet dat de donkre wolk ook weer verdwijnt, en't zonnetje nooit staakt…

in willen begrijpen zit rijpen besloten als ik dat zo beleef ontdek ik mijzelf in jou en word jij in mij gesloten…

Dat is mijn enige manier om vast te grijpen de chaos en de duizend roepende stemmen en iets meer van dit alles te begrijpen door woorden kijken, in beelden in te klemmen.…

Zal ik het straks begrijpen, als ge komt, als gij uw hand mij zo vertrouwend reikt, het hoofdje half gebogen, als in weemoed? Zal ik het lezen in een lange blik, het horen in de daling uwer stem?…

liefde is...alles begrijpen van elkaar zonder iets te zeggen. liefde is...alle ruzietjes weer snel bijleggen. liefde is...naar elkaar luisteren en elkaar vertrouwen, maar het allerbelangrijkste van liefde is om van elkaar te houden!…

Ikke begrijp u niet. ............................... U niet vloeken. ............................... Ikke u niet verstaan. ............................... Sorry u begrijpt mij niet, Ikke is gewoon mijn naam.…

dat wilt vanzelf je hebt geen harnas nodig dat tenue omklemt de vrijheid en de wapens verwijderen je onschuld bloedrood is geen enkel hoopvol leven je ziet wat je denkt dat je bent wat je ziet de echo van het moeten zijn houdt je bezig als je slapen moet en als je huilen wilt kom zonder aarzelen dan toon ik mijn sterkste kant ik begrijp…

ik heb je masker nooit gezien wel heb jij mij de ogen langzaam geopend mijn blikken gericht naar eer en betekenis niet op de dans van vlot vertier in euforie van plezier maar in stilte met reflectie op normen en waarden zonder vuurwerk en donderslagen van hen die het willen maken op pad met persoonlijke verantwoordelijkheid…

deelt de opa, rijk klassieke muiziek, talenpoëet het intellectueel leven bereed de arbeider trok hem aan vissen bij goede wind die honden, katten, dieren hield kind is kind spelend in glimmend grint emotie het fysiek geen ratio of klassiek natuur voor het grijpen waar kinderen rijpen voor het intellect leiders, geleerden die nooit begrijpen…

Trek niet in twijfel dat rede, dat rede, dat rede, dat rede. Een vlieg loopt van de rand naar het midden van het tafelblad en weer terug, volgt enkele centimeters van de zijde, steekt de leegheid van het vaalwit weer in, probeert opnieuw wat ik niet weet en vliegt dan op. --------------------------------- uit: 'Tramontane', 1996.…

Kende ik je enigzins dan had ik nog begrepen hoe je me bezig hield vandaag en hoe ik naar je verlangde. Ik ken je niet en toch was je naam op mijn lippen. Brandend. En ik wilde om je roepen, schreeuwen dat 1000 gedichten dit gevoel nog niet vangen kunnen. Kende ik je enigzins dan had ik dat begrepen. Maar ik ken je niet. Wat…

het was begonnen met kleine nuanceverschillen vreemde accenten kleurden de taal wat vroeger normaal was is nu niet meer het leidend verhaal het gesprek blijft verstoken van expressief sturende ogen lichaamstaal is al tijden geminiseerd onderwijs heeft het hoofd gebogen achterstand wordt niet gecorrigeerd nog resten er wat platitudes allen…

wanneer kan stilte eindelijk weer spreken over zaken waar wij liever niet over praten in de immense veelheid van woorden ontgaat ons vaak het onderwerp van gesprek men haakt in neemt snel over eindigt lachend op een doodlopende weg stilte is niets zeggen samen bouwen aan fundamenten van vertrouwen om dan in alle openheid…

het was een dag waarop stilte voornaam de gedachte opende aan wie je was en bent in die rust was ik ben ik nu hier met deze woorden om te begrijpen te weten de leegte is er geen en nooit geweest nog steeds is elke dag een volgende een stapje naar jou een nieuwe morgen op mijn aarde…

Je bent me vreemd-vertrouwd en 'k kan het niet verklaren hoe ik toch telkens weer probeer je in te passen in een schema dat niet klopt, dat wel moet falen want achter al onze verhalen staat torenhoog 't mysterie van ons zijn. Ik vind het vreemd-vertrouwd hoe al die pijn toch telkens weer de kop opsteekt en 'k niet wil leren je anders-zijn…

Langzaam leer ik mensen lezen niet dat ik dat wil maar soms komt er een begrijpen ik stond er nooit bij stil weet dan een beetje wat ze denken en voel hun stil verdriet zou ze dan wel willen helpen maar vaak kan ik dat dan niet ben nog zo bezig met mezelf metdat,wat mij nog zo bezeerd morgen ben ik misschien wat wijzer een mens is toch nooit…

Witte vlinders vederlicht als tere vlammen rond het duister, ze zingen en ze dansen als bij nacht en droomgefluister maar niemand die hun lied verstaat en als de zon weer ondergaat gaan ook de vlinders vederlicht weer weg uit dit gedicht.…