Alle inzendingen over berijden

de kok mocht tijdens mijn afwezigheid mijn paard berijden maar (de schurk) bedonderde mij want hij deed dat met een korte ei…

Vol barmhartigheid Behandel ik de vluchtigheid De recht-mijn-rug-tijd Die van me af glijdt Me geenszins bevrijdt En ik berijd de golven Bereid te verdrinken In gedachten aan de vluchtigheid.…

Nog wreder dan de liefde van jouw lief opgevat voor een jongere man maar niet beantwoord door hem hoewel hij haar wel wil berijden is de liefde die Susanna voor haar voelt, getroffen door een gouden pijl Het knaagt woester dan de opgezweepte Waddenzee aan de afsluitdijk…

ik fiets tegen een boom op en vervolg mijn weg omzeil de wolken met benen in de lucht berijd de hemel langs de sterren tot aan de poort die voor mij gesloten blijft steevast fiets ik mijn weg naar benee met wind in de rug hervat ik mijn tocht op het asfalt totdat ik daar ben *…

Achter de horizon slapen zwanen en moeders in japonnen kinderen onder luchtballonnen bij het water dromen vaders in tranen die rivieren maken en oceanen zonder zon staren naar bomen die woestijnen benijden mieren die olifanten berijden in een land dat niet bestaat.…

De wielen worden vierkant door het blad Met laserguns gaan ze de boel bestrijden Zo is het spoor weer prima te berijden Ook spuiten ze de rails nog lekker nat Met laser?...hopelijk verstand van zaken! Want anders gaan ze ‘t spoor nog bijster raken…

speelse mooie meiden kronkelende dansende lijven moeilijk ze te scheiden die meisjes die de paal berijden hete mannen zullen geven de prijs voor erotisch spel aan lekkere kontjes die bewegen biljetten, tussen slip en vel!…

De branding op hol brengen met het hoofd in de handen de nacht berijden. De vrijheid van de maan- dag opnemen, het water uitdagen, dragen met armen vol leven. Doldwaze schuldbekentenissen uitwaaieren over dromen en dan - met het zand tussen de tenen - een rondedansje maken.…

De ‘Masterberen’ vieren carnaval: “Voordat ze onze vrouwen gaan berijden Gaan wij het vluchtelingprobleem bestrijden”, Zelfs smakeloosheid maakt een vrije val. Mijn leven lang hoef ik niks meer te weten Van humor uit Nieuw Heeten en uit Heeten.…

Geslagen merktekens van ’n onvrij voorgeslacht, erfenis van angsten in mijn ziel gebrand Diepe waters verken ik door stroming meegesleurd, op golven berijd ik mijn grillige levenszee Patronen geweven van draden van onmacht, in de stof van mijn leven strijk ik de kreukels glad…

alsof het zweeft in mij en leeft in duizendvoud kriebelend langs wegen die eerder waren afgesloten voor doorgaand verkeer raakvlakken kenteren door gemiste afslagen alleen die ene snelweg lijkt nog berijdbaar maar het is alsof het zweeft in mij en zelfs het rechte pad mijn zicht verlaat in het kwadraat…

Omstandigheden kastijden laten mij weer onverlet in duisternis ingebed de diepe afgrond berijden Wat mij doet lijden is het eeuwig verzet mijn denkend strijden met zwaard en bajonet Eens protest verstomd is en schaduwen niet meer misleiden als zij…

Man en paard mag je noemen je mag je erop beroemen één van beiden te zijn Vrouwen pissen nu azijn ze zijn géén van beiden Maar aan de zeereep zie ik hen een hengst of merrie met kinderlijk gemak berijden ze zullen niet langer lijden als ik vrouw en paard in een adem noem.…

ik heb in de spiegel gekeken in mijn hoofd mezelf gefotografeerd aan het beeld getrokken, het gekeerd en de schaduw weten te breken in miljarden stukjes licht deze dan weer gescheiden of op andere plaatsen gericht minuten kon ik het beeld berijden vol hoop en valse edelheid ik ben er zo diep in gedaald dat ik niets meer heb behaald dan…

mijn priapos staat voorbijbels ik, de heidense godin kan hem tomeloos berijden witte bloemen schuimen voorhistorisch mijn spelonken af dansend met de phallus zal ik uitdagend wijngaarden versieren een uitgestoten roes verslaaft tot blindheid die hem nederslaat mijn enthousiasme in extase negenmaal vergroot orgiastisch ingewijd ik drink…

.' Daag het monster niet uit, schrob je eigen stoep vooraleer zwarte ruiters je berijden. Over liefde zwijgen en in stilte lijden. De zee is grijs. Vergeet-mij-niet en ereprijs. ---------------------------------------------------------- Uit: 'Dwangbuis van Houdini', 1998.…

mijmering oranje op het strand de huid lichtjes verbrand een zee die koelde voelde hoe de zon je hart verwarmde rust gaf en omarmde met een paradijselijk gevoel voor even was de slang er niet ik gaf de appel waar je zichtbaar van geniet jij klokhuist alle tijden mag ik met jou godin als jonge god de golven van de liefdeszee berijden…

Golven vocht druipen langs ons gezicht geuren vermengend als beesten bijtend kwijlend in liefde verzengend Elkander berijdend stotende gelijk in ritmisch harmonie Soenda muziek kling klong op de achtergrond Zo heerlijk doch zo prikkelbaar als de durian gekliefd en verslonden penetrant en bitterzoet in het midden van bedwelmende…

Mag ik jouw zinnen rijpen zoals je schoot mij kan bevrijden van lusten ongerijmd met ingelijste metaforen jou berijden nachten lang door het woud waarheen ik ga is het duister slechts mijn licht en sterf ik eer ik voor je sta maar ‘k moet de dood nog baren in scheuten pijn vanachter hemd en rok, toch bewaar ik in dit leven jouw laatste…

Onder de korrels van een nat strand liggen kastelen te wachten op vlijtige kinder handjes die bouwen aan een zanderig fundament, waar draken prinsessen gevangen houden, en ridders op schelpen de vloed berijden.…

als wij samenkomen in balans onze berg berijden de ravijnen afsnijden de passen vermijden in de dans recht in het hart van onze passie verkeren in de ontlading van het verlangen een nieuwe oeroude wereld creëren als wij ons intens gedeelde moment als we samengekomen zijn elkaar deinend in de ogen kijken in onze glimlach gevangen…

Half duivel, half engel, een halfbloed Soms ben je lief en goed Soms ben je ondeugend, stout Soms ben je gewoon helemaal fout Een innerlijke strijd die we moeten berijden Van binnen een tweestrijd, die soms tot hoofdpijn leid Het goede en kwade in ons lichaam samen…

.....Ik hier, jij daar .....Weg van elkaar .....Onze liefde een bed .....vol gemis Onderweg naar huis wee van verlangen naar hele dagen met ons gezin .....Ik hier, jij daar .....Weg van elkaar .....Onze liefde een bed .....vol gemis Wilde, wilde paarden kunnen ons niet scheiden Wilde, wilde paarden zullen we berijden .....Ik…

Ik heb je gegeven, aan de corona, de mooie droom (ik was niet wakker) – ik berijd de draak van mijn weg, zonder kaarten vooraf (achteraf voor waar ik vandaan kom wel) Achtendertig jaren trouw met je ontbeten, geluncht en altijd waren we daar terug in de zomer dat ik je vond in Ballinspittle, gelukkig was ik een bord vergeten.…

Je was mooier dan ik had gedacht Het sloeg toe… Een gevoel dat altijd toeslaat als je het allerminst verwacht Het was een seconde… Een seconde die m’n toekomst zou beïnvloeden, een gevoel waardoor ik me zou gaan laten leiden Jij had dat gevoel ook en wilde die onbekende weg ook berijden Het was ook jouw seconde… Een seconde waarin…

zeg ja en lach maar in het hok vertrapt de olifant een tijger tot gehakt kus goeden dag en weet een prooi te haken in de vlucht zijn slagader trekt lucht ga op weg berijd de wolken tot het oog van de cycloon het huis bevrijdt van muren neem dan de tijd de vleugels uit te vouwen verneuk de wilde vrouwen en geniet de kleine…

Berijd mij o liefste geef mijn stoep een rand streep af waar ik inhaal zwenk waar ik stuur. Wiel het metabolisme dat zich wendt tot jou zich in rotondes draait, geen afslag wil weten. Leg mijn rode loper uit sleutel aan het genot dat dalen van twijfel toppen van wellust geeft.…

Dikwijls komen de veulens in stilte dichterbij de haag, ongeduldig zonder fourage, willen uit de omheining, de roep naar verse klaver naast eenvoudig haver, uit de strelende ogen dromen zij van tijden, om het bit te vieren over onbegrensde weiden, ik berijd hen op de ruggen van de vrijheid, in één sprong over hindernissen van…

Ooit heb ik u verteld van ridder Ratbout in zijn slot met zeven kantelen grootste van alle Madurodam-kastelen klein van persoon maar zijn daden stout steeds paraat elk kwaad te bestrijden met getrokken degen en met zwaard was hij fier gezeten op zijn paard dat door geen mens was te berijden.…

einde van de val een explosie waar kernen splitsen van ijzig water naar klamme kleuren Rillingen door het granieten hart van rotsblokken en ijsmeesters we huiveren zonder angst getemd en zonder te spatten meanderen we geruisloos weg naar kleurloze diepten Achter ons bouwt het water verder aan luchtkastelen en fata-morgana's we berijden…