Alle inzendingen over binnen

in het tonen veranker ik mijn ziel met beelden die wazig hangen te dromen aan de baleinen van mijn doorwaadbare ogen morgen zijn ze gedroogd en staat het spel strategisch opgesteld voor het doel dat geen onderweg kent maar slechts een obstakel voor de geur van bloemen onderweg…

Als dan de avond valt, kinderen nog even buiten zijn de zon langzaam verdwijnt achter de horizon lampen aangaan horen we uit ieder huis: Binnen komen, lampen zijn aan dus je komt nu thuis!…

de RK-kerk werd toegedekt Heeft hij nu de carriere van Een goedwillend mens binnen zijn Eigen kerk genekt…

Ik zie de blaadjes van de bomen vallen Dat geeft me verdriet Want waarom lukt het hun wel om los te komen Maar ik van mijn hoofd Lukt dan weer niet Vervolgens gaan ze bloeien Krijgen ze mooie kleuren En dan denk ik bij mezelf Ik wil ook zo graag groeien Maar nu ik erover nadenk Denk ik helemaal verkeerd misschien Ik moet het namelijk…

In het donker van de vragen die altijd wachten en de stilte die niemand vergeet is de grootste twijfel de gedachte en de droom die zonder het leven niet meer ontwaken wil waar de dood slaapt en het licht niets meer verandert…

Plotseling stromen de ontelbare tranen Van mijn intens ondragelijk verdriet Ze proberen zich een weg te banen Het stormt van binnen en niemand die het ziet Probeer altijd gezellig en vrolijk te zijn Want dat is toch wat men van mij verwacht Een stralend gezicht, maar een hart vol pijn Tranen komen pas in het holst van de nacht Is er een…

Stil staat alles Elke kracht weigert zijn invloed, mijn invloed Zwaarte valt weg alsof het niets is en dat voelt wederzijds Materiaal zonder bestaansrecht, ik zonder materiaal Atomen weigeren simpel weg te draaien Aan het niets houd ik me vast Zonnestralen komen gevangen in dit ogenblik te langzaam binnen door het raam Lopen is onmogelijk…

Diep van binnen Zijn mijn laatste woorden zoek Druppelen mijn zoute tranen Net over het randje Van de volgelopen emmer Ik zou wel willen schreeuwen Ik zou wel willen huilen Ik zou wel willen krijsen Maar ik doe het niet Diep van binnen Is het laatste hoofdstuk uit En toch kan ik het boek Niet wegzetten in de kast Ik pak het steeds weer…

Diep van binnen weet ik dat het niet kan, Jij hoort bij die andere man. Diep van binnen weet ik wat ik wil,ik wil jou, Omdat ik zo vreselijk veel van je hou.…

Diep van binnen voel ik me ziek. Diep van binnen wil ik er niet meer zijn. Ik wil naar mama toe bij haar en Knabbel zijn.. Ik wil niet meer leven op deze wereld. Mijn ogen staan echt wel open ook al zeggen ze van niet. Al zeggen ze dat ik fantaseer ik weet dat het niet zo is.…

Maar diep van binnen zit nog steeds die pijn, die ik niet kan veranderen al wil ik vrolijk zijn.…

wil haar kleuren tussen de regels door ongeschreven woorden vullen het mijne tegen het hare aan…

Mij aura is niet heel vandaag, mensen dringen verder door waar ze gewoonlijk stoppen, het is binnen zonder kloppen... Zwakke momenten onbeheersd, ze voelen het en treden binnen in mij geest en komen ongevraagd en onbevreesd binnen zonder kloppen...…

peins ik door de schier eindeloze gang zie schaarse houten beelden de schepping danken het marmeren plavuis hier dof door schaduw elders nog plooiend naar de dalende zon vormt de hemelse weg naar latijnse klanken de hoge bogen met eeuwigheid gevuld laten de stilte zingen over alles dat de mens niet weet een gang naar binnen…

vol verdriet niemand die het ziet ze weten het niet diep in mij heerst een onstuimige storm die zich niet uiten kan ik huil niet meer ik weet niet meer hoe het moet niks kan mijn verdriet nog stillen…

Overal wil ik zijn, ben ik de weg die naar het uitzicht leidt, ik ben binnen en raak me nooit meer kwijt.…

Even alleen en het dondert zwarte koppen boven mijn hoofd en regen vanuit mijn ogen Even de energie voor mezelf en het raast in zware stormen tussen de diepe groeven door En dan is daar, heel diep, dieper van binnen een zwak schijnsel dat wacht op mij vol rust Even alleen en ik zie mezelf van binnen naar buiten komen, het harnas opzij…

Leest gij zijn verzen zo eens even, Zo tussen droom en waken in, Dan speurt ge er in geen licht, geen leven, Zelfs geen begrijpelijke zin. ’t Blijft alles flauw en scheemrig, donker; - Doch kom eens binnen, rust een poos: Gij ziet er beeld- en kleurgeflonker En op zijn tafel geurt een roos!…

in zijn moedertaal schrijft hij alles neer elke waarneming gedachten en fragmenten die zijn geest bevolken hij is een chronisch lijder leider van alle letteren die hem ter beschikking staan ook al werd alles reeds gezegd geschreven en soms verzwegen wil hij nieuwe woorden geven aan wie niet kan kijken in zijn overgelopen hoofd terwijl…

ik schrijf heel graag een levenslied alleen de woorden komen niet wel de melodieën in hun warme meeslependheid die akkoorden raak ik nooit meer kwijt ik componeer met tranen van geluk arrangementen zing het refrein uit volle borst maar wat ik u wil laten voelen heel diep van binnen die emotievolle zinnen daarin schiet ik tekort…

dit is regen zonder omwegen gestaag het is beter binnen beelden te rijgen vandaag…

Als ik je bij mij binnen laat hier bij mij in huis dan moet je wel een vriend zijn dus voel je hier maar thuis. Koester deze vriendschap maak die nooit beschaamt dus blijf je hier gedragen zoals een vriend betaamt. Dan zal het altijd zijn zo dat de deur zal opengaan dat als je bij mij aanbelt je nooit voor niets zult staan.…

Mijn binnenwereld heeft vele deuren waarvan er soms maar eentje open gaat de rest blijft dicht er kan mij niets gebeuren toch laat ik er wel eens een paar open en mag de buitenwereld binnen lopen maar die is vaak schijn dan sluit ik snel m'n deuren en bescherm mij tegen pijn Ik ben in m'n eigen kosmos gevangen in m'n verdriet en is er niemand…

daar achter die ogen daar achter die lach daar zit iets iets wat je niet verwacht daar zit het vol met angst voor het einde van ons samen bang dat ze weer vallen die verdomde tranen angst voor mijn gevoelens sterker dan die van jou zo bang, zo onzeker, omdat ik van je hou…

Op het moment dat ik jou zag won je gelijk mijn hart en intens is de wens in mij om ook altijd nog al is het diep van binnen dat onbevangen kind te mogen en te blijven zijn laat me dagelijks mijn fluister zo beginnen…

Als je straks terug bent weer hier, bij mij, zo binnen handbereik dan gaan we weer praten en lachen, maar ook zwijgen als het moet Dan zie ik je ogen weer en je mond en je haren, je heldere stem doet me goed maar van je aanwezigheid geniet ik nog het meest Daar zal ik me dan nog het meest over verbazen en knijp ik mezelf en weet…

Gevoed door de bron schijnt de zon nog feller geuren de bloemen dieper kloppen onzeren harten sneller Onze twee-éénheid die geleidelijk is ontstaan groeit iedere dag dieper dat kan niemand zijn ontgaan Vol verlangen heel diep en intens was het jij die mij riep mijn allergrootste wens *…

hadden verval en verloop van bewoners de chaos versneld migrant en achterstand op alle gebied schiepen geen positieve mogelijkheden om uit de vicieuze cirkel van maatschappelijke degeneratie te treden gebedssnoer en de hoofddoek geven geen soelaas in hun stil herinneren het is vochtig en kil mensen worden vroeg oud zonder zon van binnen…

Ik weet net als jij dat jouw ogen de mijne raken. De openheid het willen delen en voelen. Het is net alsof herkenning de rust geeft in de liefde van ons hart.…

vetter is dan dat van buiten alles speelt zich af diep van binnen en zij mag zich graag uiten hij hoort alles aan en zij pusht hem om zich ook eens te laten gaan een plus en een min hebben elkaar zo veel te geven blijven leren van elkaar hun hele leven en kunnen elkaar als de besten beminnen…