Alle inzendingen over bloei

In 't gras glanst een pol van late teunisbloemen. Komt lengtegroei nog?…

zelfs al regent het vandaag staar ik naar deemster dat schaduwen draagt toch verwacht ik als het kleine kind indertijd de hemel terug blauw het groeiende verheven groen waartussen ik mijn eigen werkelijkheid weer speels open bloei…

De rozen bloeien in wonderlijk roze. De varens zijn prachtig groen. De Hortensia's schitteren in al hun kleurenvariatie. Enkele musjes hippen over het zachte groene gras. De lupine is wonderlijk en steekt er puntig erboven uit. De kleurencombinatie maakt de tuin af.…

vooral als ze in juli weer in vol ornaat te pronken staat neemt zij me mee naar de tuin van mijn oma en opa waar ik ooit al te graag mijn neus in haar bloesem stak en naar ‘t oneindig gefladder van de vlinders keek hoe ik nog steeds haar lonkende geur naar binnen snuif, weer met de blik van een kind naar elke vlinder staar…

Geurende bloesem kronkelt rustig opwaarts langs takjes naar het licht daar waar liefde zich ontplooit... terwijl... het zonnetje glimlacht!…

haar broze bloei een waar bekoren heeft zich als bezielde verwarring neer getracht tot droom om volgend voorjaar glorend van beleven haar plaats in de wereld terug in te nemen…

De natuur staat in volle bloei! Bomen en bloemen... Teveel om op te noemen. Een stille kracht doet alles open bloeien... Gods schepping is een wonder!…

Waar je alleen eindigt in volle bloei…

En eensklaps bloeien de verstokte bomen. Een rode bliksem slaat dwars door het bloeien. Een rood gewaad heeft mijn bestaan verschrikt. Verbleekt heb ik de chaos ingeblikt. Boven de oergrond hang ik ijl te bloeien.…

‘k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien die door de laatste zonneweelde zijn gevoed hoe vuurrood de hanggeraniums nog gloeien ‘ k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien tot de Tuinman straks alles weer gaat snoeien brengt een speelse vlinder zijn afscheidsgroet ‘k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien die door de laatste zonneweelde…

‘k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien die door de laatste zonneweelde zijn gevoed hoe vuurrood de hanggeraniums nog gloeien ‘ k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien tot de Tuinman straks alles weer gaat snoeien brengt een speelse vlinder zijn afscheidsgroet ‘k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien die door de laatste zonneweelde…

Lieflijk als een bloesem, zo stralend en zo zacht alsof ze nu wil zeggen: "ik heb op jou gewacht" Je kunt mij plukken zegt ze ik sta in volle bloei... Maar, pluk mij heel voorzichtig, 'k sta tussen plantengroei...…

zij koesterde achter het raam haar lentekriebels toen zonnestralen op bevroren aarde krokusknopjes voorzichtig lieten opengaan…

De passie in zijn ogen broeit bij het zien van haar bevalligheid hij raakt het frêle beeld niet kwijt dat koppig op zijn netvlies gloeit Haar bloeiende bestaan vervloeit als ‘n scherp mes ruw in leven snijdt en hij - van dwangmatigheid bevrijd - zucht dat d’r schoonheid hem zo boeit Hij laat de arme dagen lijden tot zij vermoeid het hoofdje…

ik teken geen bloemen meer mijn hoofd vult zich met twijfels en mijn hart met herinneringen ik schenk elke dag een naam en streep haar genadeloos af nog voor ik haar heb uitgezwaaid jouw hand weet ik feilloos te vinden als de avond mij iets te donker wordt en ik schuilen moet voor mezelf ik ben me er een, maar ik teken geen bloemen meer…

als een knop in bloei.. vol bewondering.…

I. zij wil op bloemen groeien zoals de zon op het zalig onbewolkte zwartvertakte gedachten achterlaten onder het zacht bestreken mos blauw staan op bomen wanneer seringen wuiven naar romige, roze vruchten ver weg van blank beschenen berken die hun kruinen optrekken door het eenzame beven omdat zij niet anders kunnen en…

de mooiste bloemen lijken altijd al vergeven op het toppunt van hun bloei maar ook zij moesten een heel leven wachten op die groei hebben eigen blad en steel gekoesterd met zorg en tederheid in samen wiegen het leren voelen van warme genegenheid dan pas knoppen ze volmaakt en bloeien fraai in liefdevolle samenspraak…

vir Ingrid die uiterlik nog altyd jonk maar die jare waarin jy nie geleef het nie het jou oë geteken jou siel jy is nu lankal dood dan jy geleef het maar jou woorde spreek vir ewig van liefde en eenvoud vir jou wêreld baie delikaat jy is een ongerep blommetjie tot barstens toe vol om tot nou te bloei en verder meer mooi…

je groeit in aandacht en contacten maar de bloei is broos de enkele bui die valt beregent toch tekort het oppervlakkig wortelen pas als je dieper steekt meer van jezelf geeft ga jij de mensen kennen dan kun je zomers voluit bloeien in plaats van snel ontluiken en verschroeien…

Mocht je iemand zoeken die geen genoegen neemt met de oude horizon de vragen reeds gesteld tijdens een leven zonder geld ik zal het zijn nabij jouw nieuwe grenzen ik zal het worden in jouw wensen ietwat weemoedig in het veld en in het duister van jouw dromen waar demonen wachten op een kans teken ik spontaan de groenste bomen voor…

Het door Rusland gekwelde rijk Oekraïne toont ondanks zwaar lijden met onafgebroken trots zijn wiegende graanvelden het uitgestrekte koren zwaait goudgeel verlangend zich te mogen geven aan omringende grond en landen van het Westen damp uit zwaar geschut geeft de aren kwade reuk angst voor verderf en schokkende vragen doen alle akkers…

thuis in eigen huis gigantisch veel bagage je rugzakte wat draagbaar is de rest al in de was koffers vol emotie ook zij waren er even uit zo dicht op eigen huid maar eigen ordening is weer een nieuw begin na samen veel ervaring delen ja je bloemen bloeien nog je balkonnetje is tof na het beantwoorden van alle post…

doodse zich met werkelijkheid bemoeit al is het maar heel even midden alle oorspronkelijkheid terug te keren omnevelt door herfst het kleurrijke van toen weten zonder lente te missen het winterkoninkje welkom heten met kloppend hart midden ontelbaar kleine geneugten die zomer weerzien waar liefde als een immer weten tot volle bloei…

weet niets van poëzie maar laat mijn bloemen bloeien in het wild lezers die het kaf van koren willen scheiden bewandelen nooit de holle weg treden paden die door anderen zijn uitgezet zien niet het onkruid dat ik ploeg na jarenlang gezwoeg zal het de lente geven die tot heden in gebreke is gebleven dan breekt de bol…

Verlept, gestorven zijn de rozen van weleer Hun stelen en doornen zijn slechts gebleven Herinnering rest mij uit hun jonge leven Hun geuren zo aromatisch en zo teer Hoe schoon waren hun vormen en hun kleuren Hoe lief’lijk charmant hun dansen in de wind Hun glimlach in stralende zon als van een kind ‘t Verdorren van hun schoonheid laat mij treuren…

dwars door muren schopte tegen normen aan wist dat het niet lang zou duren want niemand nam iets van je aan graaide naar de aandacht dat het leven je nog bood versteende zonder warmte in bloeien voor de dood…

ik was het kind dat hulp nodig had ik raakte zacht je mannenhart ik groeide op de kale rots in breuken wortelden mijn barsten ik was gebroken door de hand die met mij knoeide het eigen lijf dat ik verfoeide voordat ik kon verwelken zond jij mij regen om te helpen ik fleurde op je kuste me tot bloei in duizendschonen…

Lange druilregen benevelt kil, maar fijntjes de zachte winter, die vroeg wordt opgeluisterd met een veld gele krokus.…

het ranke heeft je opgebroken nog wieg je in de wind en zonder knak is het tot heden goed verlopen je tulipt uit een nieuwe bol met een grote meerkleurige bloem bekroond in fris groen dat lente je heeft meegegeven jouw tweede bloei is gewonnen levenstijd voor een extra generatie door liefdevolle verzorging is er nu deze unieke…