Alle inzendingen over dreun

Van geluk, Het is gebeurd nee, er was geen enkele vrees toch vanuit een onbekende hoek gevloerd een harde dreun niet aan zien komen maar raak die klap ja, verstand is zoek.…

loop in je tempo je komt er wel je loopt voorbij of ze zijn te snel trek ze mee of laat je steunen erger je niet dat blijft zo lang dreunen…

Met de deur viel zij in huis, gaf een vreselijke klap de sponningen hielden het nog maar net, als ze dat niet had gedaan, was ze met een misselijkmakende dreun ver over de schreef gegaan.…

dronken stappen knarsen het grind door een tuin zonder bloemen adem stokt van de dreun van een hand aan de klink de deur gaat open de rest op slot…

wie durft wat nog te vertrouwen echo's dreunen, lucht komt tot ontlading een lethale flits schiet van het aambeeld toortsen vlammen op, weerlichten stralen schichtend spat de nachthemel uiteen 10 juni 2019…

Het druppelde in de plas Het tinkelde in mijn hoofd Doffe dreunen Het sijpelde binnen als een bijtend zuur Maar dan zout Ik droogde uit Zonder jou los te laten En toen het regende Werd het droog…

Ontwijkende blikken dreunen tegen mijn hoofd en raken mijn hart Zij die ze blikten blozen en lopen snel naar daar waarvan ze denken dat ik niet gaan zal Ik volg ze met mijn ogen mijn hart huilt…

Harde dreun jankende kreun t’s oud en t’s nieuw roept de gnoe. Dieren bijeen bouwen de bom de aarde draait in één tel om.…

Maar schrok, en hoorde dreunen in mijn oren: wat is u zelve, ijdel mens, beschoren, zo kort als gij hier wandelt bij de rozen op het gras?…

Elke stap Is een aardverschuiving te veel Iedere beweging Metst kloven in het landschap Jouw spoor vervaagt na de zandstorm Je voetstappen verdwijnen Maar de doffe dreunen trillen na Je spoor verdampt je blijft bij mij…

Hoor hoe de wind ons uitlegt waarom de orgels hier zo de kathedralen doen dreunen: Hoor, Cavaillé-Coll te Rouen dondert door hoofdschip en beuken: geluiden van oorlog en zout op de plank uit verbrokkelde tijden.…

De sloophamer ging door onze relatie Met een enorme dreun Het enige wat ik nu nog doe of niet Gaat gepaard met veel gekreun De klap was een daalder waard maar voor ’t stof opgetrokken was, wist ik dat alles niets meer was dan Gebakken lucht!…

Die lui van IS dat zijn de grootste schurken Voor Erdogan zijn ’t Koerden die hem kwellen ’t Is duidelijk wie kreunen door de dreunen: Gewone mensen die het hardste steunen…

het gekerm van versplinterend hout en de doffe dreunen van zelfmoordbeton snijden als glas in mijn ijsbevroren gelaat ze kerven diepe groeven door mijn huid ik staar de vlakte in terwijl verkreukte foto’s door mijn vingers wegsijpelen…

Hoe kwam het kabinet tot het besluit de inval in Irak te ondersteunen, een strijd die tot op heden na blijft dreunen? Een onderzoekscommissie zocht het uit. In antwoord op de ongezouten toon veegt de premier alsnog z'n straatje schoon.…

hier sta je op het zwarte gras te denken over gedachten de sterren geven weinig licht vannacht en de rake klappen behoren de dag het dreunen van een onweer het sterven en de geboorte van een etmaal gadeslaan de tuin er is geen ritme in het donker er is slechts zijn…

Bij het boksen kreeg een zwaargewicht Een enorme dreun op zijn gezicht. Hij tolde drie keer om zijn as En knalde bijna tegen het canvas. Tenslotte bleef hij in de touwen hangen. En in zijn opgezwollen kop Kwam een mooie gedachte op: "Het is zaliger te geven dan te ontvangen".…

De dreun van een brisante supernova? Nee, ’t kreunen van Maria Sjarapova!'…

Gelukkig gaf men blijk van medeleven, Herkenbaar was die geestelijke dreun. Van velen kreeg ik hartverwarmend steun, Mijn hoofd is nu weer fier omhoog geheven. Ontroerd bedank ik al die trouwe fans, In Haren woont geen zielig hoopje mens.…

Een kort bericht: 'Gleneagles wordt gesloopt' Waar Basil 'Waldorf Salads' kwam serveren Ik zie hem nog 'The Germans' molesteren En hoe hij Manuel een dreun verkoopt Er valt geen 'overspel' meer te ontdekken En niemand hoeft ooit nog 'The Walls' te checken.…

De deur valt achter je dicht met een klik als een dreun in mijn hoofd toch heb ik nooit geloofd dat jij echt zou gaan jij bent echt weggegaan.…

afgeschoten in het ongewisse malen gedachten onafgebroken rond en worden maskers telkens verwisseld zo dreunen er talloze kreten door het diepste van de psyche waar alles in een waas verschijnt dan ontwaakt de ziel volledig lijkt elke stemming weer vredig totdat het gedonder opnieuw begint…

nu dat dit kindje dan geboren is bellen losgebarsten zijn in - wat men noemt – de stille nacht sta ik mij het wachten toe een straffe wind slechts in de rug maar niet als steun of zacht de dreun komt achteraf- zeggen ze nou ja – wellicht - richt alles op zo’n laatste dag zich tot de weerschijn van het vuur dat werkt in mijn gezicht…

zij en zij zij aan zij een bank vol mooie neuzen mooie handen lieve ogen, die bedrogen voelen en lachen over schanden harde stiltes dreunen door de nacht zij aan de goede kant elkaar gevonden met gebundelde trefkracht word ik verslonden tot niks teruggebracht de laatste druppel verkeerde gok ben nu de knuppel in het hoenderhok…

nog wilde de ontspanning niet komen trilde de aarde onder onmenselijke oorlogsgnomen verbleekte licht van de lentezon de felste inslagen gaf geluid van de oorlogstrom doffe dreunen dom wit wolkten in een gierend uithalen de mortieren na het openrijtend treffen van een al bloedende stad waarvan schade rood neersloeg…

De bühne deint de pauken dreunen de strijkers weven een kleverig web. Het publiek verbleekt wanneer de nacht zich als een zwarte weduwe op hen stort.…

ik nodig olifanten uit dikbuikig in cirkels rond mijn lichaam hoor alles dreunen op het linoleum van de leegte wijsvingers breken maanlicht meedogenloos in het spoor dat ze achterlaten slapende kamers en striemen worden geklemd tussen slagtanden en een bloedend hart ik begraaf mezelf onder aarde en bladeren en blijf nog even…

soms is er zacht het flierefluiten na een woeste nacht waarin kobolden smidsen hitsen met lucht van volle maan een donkere dreun te horen is de godvergeten lust die stilte opent maar zij druipen als kabouters af nog likkebaardend naar de feeën hun elfen dansen in de morgen pas nadat wij ons al flierefluitend moe hebben gevreeën…

Het woud verlaten somber, ineens gekraak mijn hond gromt een hoge zoemend, fluitende dreun de lucht gloeit de aarde schroeit stokstijf en trillend verschuil ik mij doodsbang geschokt belevend landend snel secuur ze stappen uit naderen mij raken mij aan knuffelen mijn hond gebarentaal er is begrip meegegaan nooit weergekeerd…

in zo'n sliert van aaneengeregen blik valt het altijd tegen met dat stapvoetse geronk op de A9 naast mij hoor ik highway to hell uit een twingo dreunen terwijl een dame in een golf op je t' aime moi non plus ligt te kreunen zelf ga ik voor iets rustgevends achter het stuur met meditatie uit de subwoofers tijdens dit drukke uur…