Alle inzendingen over dreun

Eén dag vermag heel veel in oorlogstijd Want ook Fortuna zakt menigmaal terug Nooit blijft een mens van haar steeds vergezeld Wij wachten, voor de strijd is tijd niet rijp Zij slaan de slag af, bang voor bloedvergieten En doodsangst, die ze aanstonds ondergaan Op velden dreunen myriaden hoeven Voor lans en speer is het nog niet…

zij zingt vol pathos en vibrato want verborgen tussen de gebarsten lagen van gelakte verven verbergen de nerven soms hoorbaar kreunen van levend hout zij weent allegro vivace want verborgen tussen de pleisterlagen van zand en dagen verbergen de vragen soms voelbaar dreunen van levend hart de spijt om verloren jaren…

Mijn droom bedekt met wollen dekens, de nacht vergrijpt zich aan mijn strijd Het lichtloos dreunen van de twijfels, verspreid doorheen een radeloze tijd Het hoorbaar kloppen van mijn polsen, verloochend door een nutteloos bestaan Mijn graf zal de gebreken stelpen, in droom en daad tot rust vergaan De nacht zal gratie schenken…

een stil rumoer binnenin mij alsof je niet weet dat meer dan handen kunnen slaan de ochtend van de blauwe plekken zal wel zakken of ik laat ze wel knagen onder mijn lange jas die is nog wat zwarter dan het dreunen van je stem of de blinddoek die ik letterloos moet dragen om de kleurloze stenen te stapelen tussen het nachtbraken…

Zij dreunen bij elke pas, Allemaal in het ritme, Van degeen voor en achter, In een eindeloze mars. Soldaten van het moreel, Beboeten elke zonde, Zetten je zonder pardon, Zo het mes op de keel. Verblind geloven zij, In hun onzichtbare vriend, Hun plek in de hemel, Is zo eerlijk verdiend.…

Als woorden zwijgend stromen en het bloed kolkend klopt waar ongeschreven coupletten het lichaam doordringen Dan kan je zweven op de kust van houden van waar serene twijfels grondig door het hoofd zingen Als woorden dwingend dreunen met akkoorden van verdriet en mistige dubbelzinnigheid je vuisten heeft…

In de kerk klinkt een luide dreun, iemand is van 't geloof gevallen Ja zegt m'n gevoel nee zegt m'n verstand, maar die weet niet beter Onze oudere postbode is afgekeurd hij is overbezorgd Carrière mensen gelieve gebruik te maken van de bulderbaan In zijn tipi stoeit chief Grote Krikkie met squaw Grote Lippie…

voel de honger in muziek ijle tonen huilen eenzaamheid zie in stroboscopisch licht verschrikte ogen in een wit gezicht rap tranen in een eindeloze dreun verdriet vindt in herhaling steun dans een streep muziek met enkel pijn die vervreemding voelen is er niet meer willen zijn zweef leger mee duik in de laserstraal verdwijn…

hoe kan ik dwalen als iedereen me altijd komt halen mij de weg en paden wijst waar de grote groep verblijft ik wil weg uit de gelijkvormigheid van het zoemend samen denken dat nooit meer verrassende elementen zal kunnen schenken waar zij elkaar steunen met dezelfde mantra’s in geestdodende dreunen wil snel ontsnappen uit…

Doorheen de ogen der omwonenden met dol de dreun erin der maatschappij, LAIS wordt wet, zichzelf verschonende, in ieders denken bijgezet en blij en dwars door nijd en los van spijt, wordt zij een vrij gegeven, zo straal en blakend rein haar naam, haar faam is wereldbaken.…

geen ding bestaat. geen dreun wordt ooit gehoord. groei gebeurt en stopt niet bij een woord. er is geen enkele gebeurtenis (een vraag is altijd beter als antwoord) bespreekbaar, vòòr ze afgelopen is.…

de herder laat zijn bloedhonden los en verpakt zon en maan in ruimtepapier de schapen lopen compact op het heideveld blatend het Drents volks- lied Sheep Ahoy ik zit gevangen tracht mijn boeien af te werpen krijg een hand vrij draag water naar zee neem een van de tienduizend tangen sla op een varken krijg een dreun ontwaak gillend…

ik trommel weer het ritme van de geesten in mijn hoofd de beer is los hun harmonie verstoord omdat de kleinste is vermoord ze bakkeleien zonder woorden over wie de macht heeft over de galeien geketend zijn de slaven gedachten die stom varen op het dreunen van de grootste trom ze jagen tot de waterval hen breekt en ik in de psychose…

Wat is een dichter Niet meer en ook niet minder Dan een instrument Die de energie En boodschappen vertaalt uit Het universum Een magisch proces De alchemie van woorden Tot betekenis Subliem gereedschap Dat zacht of vlijmscherp kan zijn Een dreun of streling Elk woord bekent kleur Transformeert tot een geheel Vertelt…

´ en met een grote dreun viel de deur in het slot. De boerin keek naar het plastic tafelkleed, zoals een kind kijkt naar zijn lege schoenen. Haar vingers grepen naar het vaasje zonder bloemen (gekregen vorig jaar op 5 december). In de verte zag ze door de stalraam het silhouet van een man met een baard, rijdend op een paard.…

ik depte lente tranen met een zachte doek zij zochten een weg naar buiten toen regen én zon mijn geleide waren het was even luchten na een lange donkere nacht en mijn gevoel slechts eentonig de partituur kon bedwingen het was ingekapseld in een klank van afstandelijk dreunen ik depte overjarige tranen totdat het tere…

Aso verpakt in het Anonieme blik Dubbele knalpijp Immens lawaai Tien kratten Amstel In de kofferbak Luidsprekers die Dwars door glas En blik honderden Overbodige decibels in De ruimte lanceren De diepe bas die Mij het denken Onmogelijk maakt Doet dat op Een vaste dreun Die is gemaakt, zo Lijkt het op het oog, Voor…

De trein haar monotone dreun, begeleidt het chromen kronkelen door het berijpte groene gras. In het onderstel hoor ik gekreun, ik zie een sigaret fonkelen, maar dat is in de tweede klas.…

Onhoorbaar haast de roep van klokken In stadsdeel, kern en buitenwijk Die van Schiedam zijn onverschrokken Zij hebben een enorm bereik Ik stop mijn vingers in mijn oren 't Is zaterdag rond etenstijd Dit beieren kan niet bekoren Terwijl het ergens ook verblijdt Waarschuwend dreunen en vibreren We zijn op ons paasbest gekleed Om het theater…

doelloos malen haar gedachten in een raamloos hoog vertrek gevoelloos eindigen haar nachten in een naamloos blauwe plek hoorbaar schreeuwt haar lek geheugen in een monotone dreun zichtbaar eindigt hier de leugen in een hartverscheurend gekreun onontroostbaar haar geweten onomkeerbaar haar verdriet onbemind en steeds vergeten nog voordat…

De tijd die we samen hadden was intens, maar nu ben je zó ver bij mij vandaan… Je laatste woorden dreunen in mijn hoofd: "Blijf dicht bij me", fluister je zacht. Langzaam vaar je geruisloos weg. Het lijkt net of je nog even naar mij lacht… Zonnebloemen pluk ik uit de tuin en neem ze mee naar je graf.…

Uw woorden dreunen als prikkers in mijn hoofd. Uw handen voel ik op mijn rug. En nu ik op mijn tweesprong sta, bang voor alles dat kan komen, roep ik u aan. Mentor, mijn mentor, welke weg moet ik kiezen? De kiezels of het asfalt op? En langs panden of langs bomen?…

Jouw pijn is de mijne niet, zij is onbegrensd je adem stokt en slaat het verweer in je vel op deze dreun dansen je engelen sluiten zich tot een cirkel zonder bodem in de damp van die krater tekent zich een bloem wel tien wel duizend elk blad streelt je wonden je hebt ze zelf geschilderd je kon niet anders je bloesems zijn de schreeuw…

Een zware dreun. De appelboom begraaft zichzelf. De zon blijft schijnen maar de vlammende trompetten buigen zich neer, resten verhullend met een groen gewelf, lijken daarmee het zicht op rotting te beletten.…

het raam is bevroren je kan de harde wind binnen horen niemand is nog buiten iedereen kijkt uit het raam een harde dreun verstoort de stilte en de langdurige kilte een zwarte veer komt naar beneden maar dat is nu verleden het is een hele tijd geleden maar het lijkt of jullie net zijn overleden het voelt nog steeds zo warm aan alsof jullie…

De horde van reusachtige viervoeters deed onze lijven van binnen dreunen. Met de vuurspuwende ogen bedreven we liefde zoals onze voorouders onder de waterval van de rondspattend zweet…

verliezen hun verband en onderscheid verspillen schaarse tijd letters zonder binding schikken zich in nieuw bevinden in een zin tot meer begrip als ik maar geen spelfout tik ik schrijf beelden maar het blond blijft warrig waaien je loop zegt onverwacht ik stop ook deze strofe is een strop ik wil je raken in gevoel het blijven doffe dreunen…

Wist plotseling dat hij haar bedroog Ontzet sloeg zij haar handen voor haar mond, een kreun slakend, volgde meteen de dreun terwijl zij zich vermande Hij hoefde niet te zien 't verdriet dat naar buiten wilde hun toekomst, die hij één klap vilde nerveus slikkend zag zij niet de grijns op zijn arrogante gelaat met 'n waas voor haar ogen…

met zijn mond vol losse tanden en zijn hoofd vol puddingpoeder beweegt hij weerloos met zijn handen en roept inwendig om zijn moeder kan nog net de pijn verdragen maar weet er komt nog zoveel meer wil wel om de handdoek vragen maar zijn lippen doen te zeer en met bloeddoorlopen ogen wacht hij op de laatste dreun zonder enig mededogen verliest…

strak dreunen slagen van de hardhouten tijd het donkert boven de toren waar weerlicht zich spreidt het bronzen getingel van carillon en klok komt vrijwel niet aan bod waar uren splitsen met veel kabaal als zij na laden onverwacht aarden dit grote magisch realistische doek doet het goed in de kunst waar de kippenvelfactor…