door hoop vergoed
een stil rumoer
binnenin mij
alsof je niet weet
dat meer dan handen
kunnen slaan
de ochtend van
de blauwe plekken
zal wel zakken of
ik laat ze wel knagen
onder mijn lange jas
die is nog wat zwarter
dan het dreunen van je stem
of de blinddoek die ik
letterloos moet dragen
om de kleurloze stenen
te stapelen tussen het
nachtbraken
ik leg me wel
terug neer op de grond
en verontschuldig mij
voor het bukken
Geplaatst in de categorie: geweld