Alle inzendingen over dweilen

ik dweil mijn geheugen met een sopje amnesie schrob de herinnering weg in de tijd ik hoop dat het water de sporen zal wissen die jij achterliet maar mij nog verwijt ik schoon mijn gedachten van loze beloften krop de frustratie niet langer op ik leeg de emmer vol onzuiver verleden dat langer dan goed is de put heeft verstopt…

En door haar plompverloren dweilen worden zij weggewist. Ieder spoor van zijn gedribbel moet verdwijnen, of hij zich in de drang om voort te leven zonder nadruk had vergist. -------------------------- uit: Sleutelbos (1999)…

Stoffen, dweilen, schrobben een pleister voor een kind strijken en intussen tobben wanneer ze haar man bemind. Als ze 's avonds nà achten eindelijk neerploft op de bank zit ze niet op sex te wachten wel op een woord van dank.…

de gracht is stil in ’t prille ochtendlicht waar in de avond vermaak en vrede worden verschaft er kraakt een deur een reus verschijnt diepzwart en hemelsmooi met dweil en bezem hij reinigt gang en stoep wenst mij mij vriendelijk een good morning toe hij kent mij ik loop hier elke dag de kortste weg naar mijn kantoor…

TREKT MEER DAN EEN MARSZEIL De wind in de zeilen Om Baltische granen Met Fisherman’s tranen Nog honderden mijlen Schrobben en dweilen Blakte, orkanen Schuim, oceanen En koortsachtig ijlen Dan iedere gedachte Aan huiselijke nachten Wegspoelen in kroegen Met willige wijven ‘t Verlangen verdrijven Om dan weer te zwoegen Het fluijtjen…

Ben geestelijk een uitgewrongen dweil. Nadat men mij de uitslag had gezegd, heb ik nogal wat traantjes weggepinkt. Mijn gezonde lichaam heeft mij verlinkt. Hieraan helpt geen biologisch gerecht.…

MET DE MUZIEK MEE Zwierig zwaait de zwabber ’t zeil bij een Menuet van Bach ‘k Was verbaasd toen ik dit zag op een doordeweekse dag Uit de gratie is de dweil Water Music klinkt verwaaid ‘t Ruimte sop wordt rondgezwaaid als de mob de vloer verfraait Wekker tettert onderwijl Dromenboek slaat mokkend dicht Cynisch is het ochtendlicht…

ik bel aan brekelijk een stem en toch zwaait een deur open verwacht steun onvermijdelijk de broze vrouw kan niet anders overgeleverd stofzuigen valt haar zwaar dweilen deed zij terwijl ik haar boodschappen ze is niet gek en ik praat met haar ze zegt, zeg maar Mara ik sla een 5-euro-biljet af, neem ik aan ik trek een deur achter…

Met een vrijdag voor de boeg varen we met de wind in de zeilen Al is het pas morgen vroeg ik ben het dek al aan het dweilen Gewoon flink de vaart erin ja, echt alle knopen los Zij maakt me nu al blij van zin terwijl ik een blik werp naar haar tros Als we straks voor anker gaan aanmeren bij Verkade Zal mijn meisje er zeker staan ja ik…

Steeds dat gepoets met dweil en zeem ervaar ik als een groot pro-bleem", zo zei een man tegen zijn vrouw. "T is niet dat ik je niet vertrouw, maar 't leven met een pro-bioot is echt volslagen idioot." Zijn vrouw wou ook niet meer pro-beren hun samenzijn te pro-longeren. Maar wat de man het meest stak: ze noemde hem een 'pro-zak'!…

Treurend dweil ik tranen van mijn wangen op het puntje van mijn neus weg is al mijn verlangen weg is mijn verdriet echt, het leven bestaat voor even niet. Iedere vorm van gevoel is weg je ziet me staan maar meer ook niet ik kijk je niet aan en laat maar gaan het is niets.…

in zijn woelig bad het water spat druppels op de tegelvloer her en der zijn moeder wil het niet geloven haar vermogen is verdwenen met de jaren is de associatie blijven hangen ergens aan de bron van haar ontstaan ze heeft haar zoontje wél gered, aan één arm uit het water, in de handdoek en later met emmer en dweil…

met wiegende uitstekende heupen tracht de mannequin sierlijk geprogrammeerd over de gestoffeerde landingsbaan te lopen terwijl de voyeurs, zoals ik, zich vergapen aan de anorectische libelle voorzien van in vel verpakte ronde knopen vanuit een smile gepleisterd op twee konen ziet zij mij glazig aan zij draagt een modieuze dweil…

de ruit beslaat niet meer elke keer als kou in windvlagen, scherp vertekenend langs muren schuurt een dweil ligt werkeloos in het geheugen en de tijd duurt voort… om een oog, om een tand daar hoort de rauwe weerzin van het lot alsnog de kreten, van een plot die meerdaags buiten oevers treedt vandaag gaat over morgen, morgen kijkt terug…

Er ligt een stilte in het landschap bij de grijze tuin bomen aarzelen of knoppen komen bollen schieten uit de grond er zijn kleine momenten die aan de lente doen denken maar dan is er weer de vaatwas de dweil die door de keuken moet een vloer die zal gaan glanzen er zijn wat geluiden gekomen van wandelende vreemdelingen die door…

Nederland, onhelder land Regels vallen te omzeilen Overheid toegeeflijk want - Alles beter dan te dweilen Kraan wijd open, uit de brand Schietende met oude pijlen Richting tij en waterstand Laks en blind voor eigen feilen Vrijwel dood de tolerantie Spijtig, lef is er niet meer Vlag en wimpel gaan gebukt Train…

Ik ben opmerkzaam voor de zwerm wervelende en dansende insecten op de polderdijk, de oude, opgehoogde eksternesten, de essen, abelen en platanen, een fazant die parmantig trippelt op de spoorwegberm, maar ook voor alles wat jij voor mij doet: koken, wassen, sokken stoppen, schuren, schrobben, dweilen, gastvrouw spelen, samen met mij naar de…

Dag en nacht is het vrouwtje in touw, ze loopt te poetsen en te dweilen. Terwijl de vent van die vrouw oude jenever zit te kwijlen. Dat oude vrouwtje, tachtig jaar heeft op een keer de geest gegeven, terwijl die vent als laatste gebaar afscheid nam van zijn ellendig leven. Nu moet hij dagelijks zelf zijn potje koken.…

Hoe kan een zeilboot werkelijk bliksemsnel verder zeilen, ons toch als omstanders steeds met open kranen laten dweilen.…

zing ik tot de menigte op de tafel staande dat ik vrij wil zijn en kan de dames rondom joelen en juichen luid scanderend kom uit de menigte onderscheid je gerust van de donkere schaduw die jaren al de mannen steeds over onze werpen jij verdient het podium het volle spotlicht ook omdat jij de moed hebt gracieus en waardig toch met dweil…

moeder is een man opgevoed door een huis wasmachines en kookpotten pruttelend van dweil en dadendrang ze duwt me scheef in een hoekje ik moet meer vrouw opgevoed door poëzie en straffe iconen wel van de zwier maar dan met de nonchalance erin ‘k krijg weinig bijval ook van schoonmoeder ‘k heb daarom maar een paravan gezet in het washok…

Duisternis dimt nacht tamelijk zacht in een dromend woorden onderkomen misschien een schim, in hem de ziel zou deze twijfels thans herkennen of toch een dweil, met tegenzin die nog zijn grenzen moet verkennen vermenigvuldig zinloos zwijgen verlegen inhoud, het hart paraat we gaan naar huis, doorbreek de stilte schaduw der liefde, aangelegen…

Zeven sloten tegelijk en geen zee mee te bezeilen bij de open kraan staan dweilen en te hopen dat iets lukt. Chaos om steeds te herscheppen als het lot komt onderscheppen elke spa op rotsen stuit. Regelmaat niet op te bouwen maar toch weer met stenen sjouwen in de hoop dat iets blijft staan.…

Geen Pool of Italiaantje maalt erom, ik droog mijn tranen met een natte dweil. Vandaag gaat alles glad verkeerd, Ik lijk foutief geprogrammeerd. De Taliban heeft honger maar in zijn puntzak zit een gat dus vallen zijn besausde frieten op de mat waarop hij net nog bad.…

He, poezepoes ja, jullie twee dribbelend hier in huis spelend, rennend met elkaar ja, ik weet het dit is jullie thuis Ho, poezepoes ja, jullie twee al vroeg het warme nest verlaten ik zie het jullie liggen op de loer voor de dweil die beweegt over de vloer Ha, poezepoes ja, jullie twee jullie zijn leuk om te zien lief, spelend bovendien…

open staat met oren alles behalve blind die hem de schoonheid slaan van wat notengegolf vroeger meer dan hier in het jachtig heden zalen gevuld met rijken zonder zorgen over het brood de wijn, het was er allemaal in die zalen vol verglaasde mensen in stilte, slechts de strofen galmden toen was het goed de radio vandaag braakt oren dweilen…

de spieren en juiste maten bloot vertoon in de belle vue spetters met rondingen geschapen voor de ramen aan de avenue roulerend voor fitness op apparaten een oudere magere vrouw kwam voorbij een tikkie verslonst stevig in de pas ziekenfondsbrilletje grauwe regenjas ze liep luide in zichzelf te praten lapswansen tutten van lamskatoen dweilen…

De dweil was in z'n sas, al was het maar ten dele. De tijd verstreek. Hij was zich eeuwig aan 't vervelen.…

Met de pen roer ik mijn koffie met de schaar krab ik mijn kop met een mouw veeg ik mijn snot weg dweil met mijn sok een melkvlek op Mijn nagel drukt in ’t tafelblad een diepe kloof groeit daar gestaag woorden weeg ik met het vreten dat retour komt uit mijn maag Met mijn tanden bijt ik splinters uit de poten van mijn stoel uit mijn tenen…

een ogenblikje ik verbind u met haar door orkest vult mijn oor -met een vervelend dreuntje- nog even wachten zij is zo weer voor u vrij muziek maakt niet blij -vooral niet dit soort deuntje- het is erg druk galmt hij hard in mijn oren wil ik niet horen -terwijl een dweil gaat zingen- nog een momentje u bent bijna aan de beurt wangen…