Alle inzendingen over gekrioel

In Plato's ideeën voor burgers en braven Klaagt niemand zijn nood over wetten voor slaven Wie houdt nou van dieven die jatten als raven Wie heult met de vijand is zich gaan verlagen En bezig een kuil voor de ander te graven Zo kan ik wel doorgaan met duizendéén vragen Wie niets weet van cruiseschependamp in de haven Kijkt ver als…

Trotse pijnen zien vorsend, maar minzaam neer op bescheiden eiken, ranke berken. Bomen of struiken mogen klanken sterken uit vogel- en kikkerkoor, bij stralend weer. Hier beleven mensenogen de eer klein leven vol grootheid te bemerken. Speurgrage, denkende handen werken in het rijk van betoverend bosmeer. Over de vennen strijkt bosbessenglans…

maar nu neem ik mijn besluit om op te lossen het gekrioel om mijn gevoelens naar boven te graven en voor altijd los te laten, mijn fobie!…

Nerven in geborgen luwte van verzamelde jaren rijzen uit geurige aarde, zich aldus verheffend boven ondermaats gekrioel. Bronzen standers in wassende omvang, reiken tot hemelse vormen met gewichtloze wolken als doel. Rechtstandig, de armen uit de mouwen geheven, of in cirkels zonder aanvaring.…

Breng je neus naar de grond En zie hoe onzinnig zinnig het gekrioel Patronen trekt op en in de aarde Zie hoe rijp en groen Onzinnig lichtzinnig Haar hele wezen in overgave Richt naar de zon Zie omhoog naar het firmament Onzinnig oneindig draait het Zijn eeuwenoude figuren Wie denk jij wel dat je bent Om zinnig diepzinnig De zin te…

Gekrioel geleid in goede banen, groet of glimlach, vluchtig doel. Zovelen bij elkaar gepropt, een concentratie van talenten. Zoveel dat je wordt opgeslokt, het hoofd omhoog en boven water, zo turend naar de horizon. Ik droom en pieker over later, we dartelen de toekomst in.…

vechtend rollen de cellen over de straat die leidt naar het bewustwordingsplein kleine en grote wijze en idiote grijs gekrioel hersenvat vol venijn de dienstdoende hermandad staat passief met zijn gummistok in de hand geschikt voorwerp tot zelfkastijding in deze wirwar allerminst een probaat middel om effectief erop los te slaan plotseling…

Gezeten aan de rand der sloot het klein gewriemel der insecten schouwend zo ogenschijnlijk zonder doel -`t insect zo nietig en zo klein zij vraagt niet wat het nut kan zijn van `t zwoegen deze dag maar doet wat ze vermag- wordt ik bewust van het zinloos lijkend gekrioel van `t eigen steeds terugkerende verliezer zijn gevoel dan komt…

en onberoerd staat dit verweerd geweld boven de wirwar en het gekrioel der mierennesten, en het zichzelf verdelgend menselijk gewoel.…

Ze willen je villen, onthoofden, vierendelen, eindeloos martelen en in de electrische stoel smijten, maar dat is allemaal farce en emotieloos gekrioel van slangen. Je genialiteit overstijgt de botte systemen van hun beleid en dat zit hun dwars, dat er zomaar een eenling is, die hun superieuriteit feilloos weet te ontmaskeren.…

eindelijk je ware gezicht het begin van een hernieuwd vaarwel Open kaarten voor je neer keren zwartgekleurde harten zich van mij af Het moment waarvan ik later zeg dat de droom van gisteren het dan toch begaf Nu ben je nog in leven een herinnering die speelt mijn gevoel Morgen misschien weer een passant die is verdwenen in het gekrioel…

De oersoep was een troebele boel met heel wat potentieel Van al dat levend gekrioel ben ik het kroonjuweel Eerst schoot de bliksem in de prut en zo ontstond het leven Wie er precies die lichtstraal smeet dat is me om het even De evolutie deed zijn werk wat blind, op het gevoel, de keuzen waren onbeperkt het spel met genen zocht een doel…

Een hoge paleiskoepel overhuift onverstoorbaar statig het gekrioel van mensen, die zich spoeden naar hun doel, als de trein met gedender binnenstuift. Men roept gehaast, snelt langs elkaar en wuift. Druk zoekende ogen en jachtig gevoel zijn in de spijszaal plots aangenaam koel, waar de blije drinker ogenschijnlijk fuift.…

Gemakk'lijk lig ik in mijn leuningstoel naast 't rode pluche van zonnig tafelkleed; Plancks quantenleer zou 'k lezen, maar 'k vergeet van mijn hier-zijn 't hoogst wetenschpp'lijk doel: want 'k zie een tulpenveld, vol gekrioel van lichte en donkre vlammen; eer ik 't weet, silhouetteert mijn hand een haas, die eet met mumm'lend mondje…

Dat alles je niet groot genoeg kan wezen en dat woorden je al even onbelangrijk voorkomen en je vanuit je zetel (die geen zetel is, maar een “tijdsgewricht”, bijvoorbeeld) nederziet op al het gekrioel van onbelang dat de wereld is.…

De sterkste bereikte uiteindelijk zijn doel En bonkte op de eicel, weg uit het gekrioel De anderen konden het niet verkroppen, en moesten toen hun wedloop stoppen De ei-en zaadcel smolten ineen en de verliezers spoelden door de toiletpot heen Ik wil nog zeggen ten aller-leste Eens waren wij allemaal de sterksten en de besten...…

Van buiten is het stil De wil Om stil te zijn Houdt me klein Ineengedoken Door de gedachte Gebroken Van waar ik op wachtte Van binnen is er storm Geen vorm Om stil te zijn Houdt me klein Exploderend Door het smachten Lerend Van waar ik op wachtte De strijd Van verstand Van gevoel In de tijd Sensuele binnenbrand Emotioneel gekrioel…

Hij had de juiste vleugels om over de rand van de aardbol te kijken, zijn val leek een fragment van Escher, van kraai naar engel en vooral veel vuur stichten in het tijdloze gekrioel van een tanende onvoorstelbaarheid.…

Wat ontzettend - Vlug waad ik door het gekrioel van kleuters naar de tafel met taarten en kom langszij bij een weelderig opgedofte moeder die vraagt hoe ik het bolwerk als kunstenaar terwijl de geefwet in belastingtechnisch opzicht nog niet behoorlijk is afgedicht.…

Van onze stad als zijnde één multi culti bruisend gekrioel waarin alle mensen gelijk zijn dat is mijn Haagsche gevoel…