Alle inzendingen over gewit

Gras van maag naar speen In karton zuivel gewit Ons dank weidekoe…

Men pleistert in het steen verleden plat: gewit gemis, known unto God.…

rond dit mooie dorp als stille levens in een nog serene sfeer heffen bomen met hun gewitte stammen en kronen gespreide armen, zegenend, de bossen ademen zacht in hun samenhang…

mijn vader: je kunt me de zak opblazen, de pijp hangt erbij mijn moeder: dat zeg je nu wel, maar daarmee is het plafond niet gewit en zo was er altijd wat in huize Fred pa en ma, bedankt ik heb er echt van genoten…

koud is de muziek die in wind sneeuw door de herfst jaagt mijn composities laten dansen op ijzige voeten gehouwen in steen waaruit eonen geleden het vuur verdween de zijkant gewit door koude muziek kaal de kant die echo geniet…

In hogere Britse kringen Droeg de vrouw het haar hoog Met vet ingesmeerd Met linnen en ijzerdraad gesteven Met poeder of meel gewit Zo raakt de hoofdhuid verstikt Een broeihaard van luizen en neten Onder deze groezelige toren Daagt een gelaat Waar je een schaamlap zou raden…

knarsende spil: hij neemt gekuist door de biecht nog een slaapmutsje hij heeft de gevel gewit met een kardinale fout…

dat vleugje jou tussen de regels laat zich niet afschrijven het blijft sluimeren manifesteert zich door alle rede heen hoeveel zinnen ik ook heb gewit nergens staat iets zonder jou ook al schreef je zelf je laatste strofe en kan jouw inkt me nu niet meer bereiken mijn innigste blauw blijft ook van jou…

het huisje gewit familie- en waterkringen zakken door de vloer uit de oceaan vissen worden vogels - ik word geroepen…

zag paarden in gestrekte draf van donker naar het licht verleden ging de toekomst aan waarbij zwart werd gewit tijd sloeg vuur uit hoeven die sleten op waarheid en geweten proefde de hel in verbrande luchten een droom die niet vluchtte zij rondden de horizon kwamen galopperend weerom sloten licht met volmaakte duisternis…

gaan we samen de woestijn beregenen het jaarlijks ritueel bezegenen met bloemenpracht uit zaad dat al zo lang op kiemen wacht zag de wolken komen zacht in licht gewit de hitte was nog niet gezwicht maar de tranenval was niet te stuiten buien donkerden ontlaadden al van binnenuit de woestijn bloeit ons nu vrij laat het maar vaker…

net voordat mijn ogen dichtgaan op de rand van wakker, slaap zakt een waas over mijn netvlies tel ik reeds mijn eerste schaap net voordat mijn ogen sluiten op de rand van lui of loom staar ik naar gewitte muren wacht ik op een nieuwe droom net voordat mijn ogen dichtgaan op de rand van waken, rust zak ik weg in witte watten … totdat jij…

ik heb grijze plukjes uit de lucht gehaald het sombere uit wolken die regen en donkerte bevolkten er kwamen spikkels blauw en licht die door zon werden gewit tot een briljant schitterend firmament dat mijn geest als klankbord kent wij sprankelend van energie oplaadbaar tot een gaaf lief genie nooit zal aarde ons universum…

Er zijn er door Michelangelo beschilderd, met rozetten versierd, door zuilen gestut, maar ook gewone tijdens grote schoonmaak met ammoniak gewassen en gewit of : niets - crèmekleurige hoge plafonds van op een ziekenhuisbed op hoge poten, en oude plafonds bekeken door versleten mensen die liggen in oude kamers omdat lopen…

Haar mond ontvlucht, tanden als witte vogels in gewit brokaat. Nachts betaal ik tol in armen te begraven uit licht op te staan Tussen de lippen lonkt een overrijpe mond daad van verlangen. Hartslag als bloesem om haar boezem te vullen, weer in pijn gemorst.…

zijn schulp kruipt blijkt dit niet genoeg voor de ambtenarij Willen wij al onze zonden in wetspiegels klaren met groot respect voor hoge ambten en overheid die in een wirwar regeltjes boven ons tronen De norm kennis en volgzaamheid van wetten geeft nauwelijks ruimte om je te verzetten zoveel en detail dat mij soms het gevoel bekruipt gewit…

Onderga de aderlating die de stilte reanimeert, gewit in de kleuren van zwartgalligheid, gestold in de ongewelde tranen van weerbarstigheid, ik navigeer langs het decor van kerkhoven, omcirkeld door een vlucht van kraaien boven het ongekuiste gras.…

Liever luister ik Naar de ruis van haar kleed Dan dat ik mijn oor slijp aan de stilte De klok verteert ons In vele gedaanten heeft zij zich herkneed Als was ze fijnkorrelige klei Die niet drogen wil Een bloedstroom spoelt de dagen en de vragen weg De vrieswind glipt door de dunste kier naar binnen De voorgevel met het winters penseel gewit…

Ik wil niet lijden aan een verwachting, die de geest verwart, vermijd de pijn, schenk je zuurstof uit de beide boezem - kamers van het hart, de ene kamer net gewit, de ander zwart, die de nachtrust tart, om de rouw maar te verbijten.…

een handje vol zwart geel gebekt floot uit zijn nest in het tederste groen het hoogste lied van de zomer woest sprong de hond zijn tanden gewit naar de slapende kat en beet in de staart van de zonnende dromer we liepen met vrienden bepakt en bezakt in het heetst van de stad over zinderende wegen door zand naar het goudgele strand achter…

de schaduw van sterfelijkheid boetseert de waarheid als een nagel op de net gewitte muur, koperen geleidingen ademen de harde vormen die in albast gegoten wedijveren om het laatste uur de spanning pulseert ergens tussen hoop en nog meer hoop, het zijn de kansloze voorspellingen die van de nacht een granieten omhulsel maakt, ondoordringbaar…

sint is gezwart piet is gewit hun beide gebitten blijven helder en wit soms grijpt sint terug op piets' bestraffende roe maar zingende kinderen wordt hij nooit moe sint wil zijn pieten een spiegel voorhouden hij niest eerst drie keer, want wat is hij verkouden de pieten kijken in spiegelend glas en zien daar zichzelf, zoals dat steeds was…

Ik wil niet strijden met een verwachting, die de geest verwart, ik vermijd de pijn, schenk je zuurstof uit de beide boezem kamers van het hart, de ene kamer pas gewit, de ander nog ongewis die de toekomst tart, om het heden maar te verbijten.…

Ik wil niet strijden met de verwachting, die de geest verwart, ik vermijd de pijn, schenk je zuurstof uit de beide boezem- kamers van het hart, de ene kamer pas gewit, de ander nog ongewis de toekomst tart, om in het stof van het heden te bijten Eens zal ik die Satan pakken, met wie jij moest vluchten, ik schep genoegen in die…

Er is een licht door de noorderwinden aangespoeld een krans van schuim stift de lippen van het avondrood haar grond gemarmerd, de honger is gestorven, de dood gewit met kokosmelk , de lach ontbloot in elk kindergebit Daar worden mensen door de zonnegod aangeraakt regeren trommels waarin de mensen de krijgskleur tonen de vervoering een…

Er is een licht door de noordenwinden aangespoeld in een krans van schuim stift de lippen van het avondrood haar grond gemarmerd, de honger is gestorven, de dood gewit met kokosmelk , de lach ontbloot in elk kinderziel daar worden mensen door hun zonnegod geraakt regeren trommels waarin de mensen hun ware krijgskleur tonen vervoering…

Teruggekeerd van een wandeling langs de vreemde markten van de stad, waar ze onder de geurvlag van honing en kaneel levende aapjes en geplukte eenden verkochten, trof ik mijn hotelkamer als volgt aan: De zandkleurige kussens waren geschud, het bed was opgemaakt, de handdoeken waren vervangen, de vloer was gezogen, de ramen gelapt, het plafond was gewit…

Geweekt, gewit, gepapt zijn pipse daad. Bleekjes bezigt hij allemans kleur in zijn roomwitte villa waar hij met ronken spraak maakt, tranen in kristal laat, de dood in dingen vertaalt. Onsterfelijk in grut en beuzelen. Schappelijk voor hoofd en kloddeman. Te geef.…