Netgedichten

netgedicht (nr. 57.899):

Dromenschepen

Er is een licht door
de noordenwinden
aangespoeld in een
krans van schuim stift de
lippen van het avondrood

haar grond gemarmerd,
de honger is gestorven,
de dood gewit met kokosmelk ,
de lach ontbloot in elk kinderziel
daar worden mensen

door hun zonnegod geraakt
regeren trommels
waarin de mensen hun
ware krijgskleur tonen
vervoering op gezichten

krijgen de tooi van regenbogen,
een permanente liederen ontkiemen
op de ranke lende van een vulkaan
gewortelde voeten in de levensoceaan
een ode aan godvergeten goden

en op de longen van de wind
perkament getekend in de as
van vliegend vuur, schimmen
die geblinddoekt elkaar omarmen
de aarde kiert door de magma

van haar vruchtbaarheid
brengt spijzen op de plank
en ook van niet ontdekte plagen
oude magiërs tekenen de toekomst
in druppels dauw van angstzweet,

dat koudvuur ontvlamt achter
de wimpers van de horizon
het getijdewerk van
gesmolten sterren
ontspringen uit de geest

van alle uitgevonden wielen,
er verrijst een onsterfelijke eiland,
in door mensen geschapen zielen,
in één ademtocht van
hun dromenschepen

voortgedreven door zilveren riemen.