Alle inzendingen over ingestort

Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid en samengegoten in één onderdeel. De ondergang na jaren vernuftige uitvindingen, waar de macht zo zwart was als de nacht en het geld zo verdoezeld als de wegkwijnende zon.…

die huilde en ik deed mee op die ene dag waarop jij mij verliet Waarom je met mij stopte, geen idee jij strohalm, mijn laatste grasspriet De maan schreide en ik even droef op ‘t moment dat ik daar wat stond Jij, die ons verleden zomaar begroef, staarde wat schuchter naar de grond De nacht weende en ik even zacht mijn wereld werd immers ingestort…

Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid en samen gegoten in één onderdeel. De ondergang na jaren vernuftige uitvindingen, waar de macht zo zwart was als de nacht en het geld zo verdoezeld als de wegkwijnende zon.…

Ik ben volledig ingestort, dat heeft het tij gekeerd. Nu tel ik tot 10 en adem diep, en wacht rustig op mijn beurt. Doch soms denk ik in het geniep, als ík het doe, is het zo gebeurd. Ondanks dat ik nu rustiger doe, en geniet van stappen en een feestje. Van tijd tot tijd betrap ik mezelf, blijkbaar de aard van het beestje.…

Al honderden malen heb ik het je vergeven Nog steeds droom ik dat je altijd bij me zal blijven Dan zeg je me dat je je hebt vergist Dan zeg je me dat niets ons meer uit elkaar zal drijven Nog steeds droom ik dat je me mist Maar dan, wanneer ik 's ochtends wakker word Besef ik weer dat je me hebt verlaten Besef ik weer dat mijn wereld is ingestort…

De financiële crisis zorgde ervoor dat de hele Faas-vastgoed-markt was ingestort. Als makelaar gaf mij dat veel ademtekort. Vallen en opstaan in Faas Vastgoed dat heb ik ervan geleerd. Nu wordt er ook weer gespeculeerd. Een financiële crisis in de Faas-vastgoed-markt komt binnen 10 jaar weer aanwaaien.…

Mam, je zei dat er van mij nooit iets worden zal, en nu ben ik weer ingestort. Ik deed mijn best, mijn àllerbest Maar volgens jou schoot ik te kort. Helende tranen trekken banen, met een minderende vloed. Langzaam kom ik weer tot rust, deze tranen doen hun werk goed.…

De toren die ik bouwde steen per steen van binnenuit en om me heen uit het zicht en uitzichtloos is ingestort de koperen koepel die hem kroonde weggebliksemd door hevig hemelvuur, woeste storm- en hagelbuien vlammende tongen verkruimelen de wankele muren van mijn zekerheden ik ben herboren, uit chaos en verwoesting in…

verdwijnt het is de stem van het intense volk die tot je spreekt in het diepste verlangen de inheemse liederen van papegaaien door het dak gegaan totdat je eindelijk met de tradities breekt en blijft leven in die virtuele droom nu de horizon met de dood prijkt het ultieme prijskaartje voor liefde op afstand van alles wat al is ingestort…

als je dat wil ik begrijp het niet Oma, mompel je zacht, mijn meisje, ze ziet het niet meer zitten ze glipt bij mij vandaan, het is niet wat ze wil het komt zo plotseling, dit heb ik niet verwacht het is zijn eerste liefde, zo zuiver, zo klaar ik durf niet te zeggen, dat de pijn wel minder wordt hij zou dat niet geloven, zijn wereld is ingestort…

Op deze avond is zijn wereld ingestort, de Koning die zich zomaar overgeeft, geen koninkrijk dat hier gevestigd wordt, geen troon waar hij toch minstens recht op heeft, hij vlucht en warmt zich schichtig bij het vuur en hult zich in de anonimiteit, ik ken Hem niet: dé leugen in dit uur, hij is de weg kwijt waar zijn Meester lijdt, dan kraait…

noem beter geen namen Inmiddels raasde de kost maar door aan steeds meer deuren voorbij Hij dacht slechts aan zijn eigen gewin en niet meer aan jou of aan mij Men lachte de arme baat ook nog uit en noemde hem achterhaald De kost werd tot voorbeeld gesteld al had men daar duur voor betaald Door dit alles is men van honger uiteindelijk ingestort…

Wat zonnebloemen, spruitend tussen 't puin Der vorige winter ingestorte schuur. Het vage pad door hei naar 't lage duin, Vanwaar ik 's middags op de einder tuur Over mijn boot, gekanteld, half in 't zand, Door 't laatste springtij hoog op 't strand getild.…

Hoe troost je iemand van wie de wereld is ingestort? Zo iemand is ontroostbaar. Ik sla mijn arm om haar onverwacht smalle schouders, streel haar grijze haar. Haar verwarde geest klampt zich aan me vast. Ze is zichzelf kwijt, het leven klopt niet meer. Waar woonde ze vroeger? Waar is ze nu? Hoe heet iedereen? En wie is iedereen?…

een stormachtige dag vol geschept met golven uit de Noordzee en zingend graaft hij een gat in de tuin; als er grondwater verschijnt holt hij in paniek bij mij naar binnen en schreeuwt ‘we zinken’; terug uit die kleine waanzin dekt hij de bodem af met plastic en keien, vult de vijver met zeewater uit de tank, tiert dat de golven zijn ingestort…

tochtdeur blaffen ben bang dat hij de deur open krijgt door het glas springt en mij bijt omdat ik in hun halletje sta Ze vertrouwen me toch mooi die mensen Ik kan 'm net zo goed met een jas van de kapstok smeren De galerij over spurten en in zweet naar de uitgang zoeken Ordinair gegil galmt van de gevels Die mensen, termieten in hun ingestorte…

doden hun geromantiseerde gelukkige leven in schokkerig zwart-wit vastlegden in 18 frames per seconde dit alles af te leiden uit het kwieke lopen de nieuwsgierige blik het kokette staren in het zwarte oog een wormgat dat tijd en ruimte overbrugt en alleen het licht komt van dezelfde zon maar je weet: de treinen ontspoord, de huizen ingestort…

De well ingestort, een stank, waar ik water moest halen in een tank die vol alg was en stonk. Godzijdank druppelde 't beekje helder. En door de kale gang naar de andere kant, hoe 't uitzicht, hoog over de baai niet loog. De eilandjes, de fuchsia's wild, klokten rood, de hemel violet avondrood.…