Alle inzendingen over kreet

de zon naakt een einder tegemoet onwaarschijnlijk roze wolkend goudbrokaat sissend onderuit in een zee van waaierend uiteen gaan eens houdt het op oplichtend een laatste kreet de nacht wenkt…

In een kreet van geluk, schuilt een zachte stem. Dit gevoel kan niet meer stuk, hij houdt van haar en zij van hem. Nooit gedacht dat dit bestond, en dat liefde zo verloopt. Nooit gedacht dat ik je vond, nooit gedacht maar wel gehoopt..…

Je hoofd vol, Je dagen leeg, een kreet van ongeloof, waarom? Eens in de toekomst, Als je hoofd weer leeg is, Je dagen weer voller zijn, Zal je waarom een plaats vinden in je hart, en daar tot rust komen.…

En woeste kreten: Harmsen is er weer!…

Dat taal vernieuwt was altijd al een dingetje Een nieuwe kreet wordt ergens gelanceerd En als hij links en rechts wordt gewaardeerd Wordt hij ineens een lievelingetje Toch zal ‘verdwijnwoord’ vaak de toekomst blijken Van termen die nu fris en fruitig lijken…

moeilijk ben je te vinden vooral in een hooiberg nochtans je hebt een oog maar je ziet er niet door soms kruip je er doorheen en dan heb je geluk mensen slaken kreten wanneer je kunt prikken dus voor mij… kan je eeuwig stikken…

Licht bij de vleet nu jij de wereld binnentreedt en van de prins geen kwaad nog weet Dat je vanaf je eerste kreet tot aan je laatste ademtocht dat licht mag toebehoren Zo wordt in jou een nieuw mens geboren…

Hoor de kreet die niet wou huilen zie de tijd dan ook vóór want achter is sowie- so echt minder mooi Haast, ingehaald door passie hoe snel ook ingepland rust nu weergekeerd…

Wat Paulusma ons destijds heeft voorspeld, Wat hij al in de herfst heeft staan te brallen (Hij liet een kreet als ‘horrorwinter’ vallen): Bittere kou en veel natuurgeweld. Voor Piet komt er een horrorwinter aan: Van SBS mag hij dit najaar gaan.…

vlerk Een gesmoorde kreet, een breuk, haar vlies..!…

Dus hoor je ook die harde kreet: dat iemand het echt niet meer weet zeg maar niks en denk maar stil 't is het kind, wat 't anders wil En ga daar maar niet tegenin.…

Maar wat ze nou bedoelen met die kreten Is iets wat Joost als enige mag weten.…

Vanaf de kleuterschool wist ik het al Ik was niet normaal Ik maakte geen kabaal Ik was anders, zo anders Hoorde ik wel hier thuis Was dit mijn huis Toch sloeg ik geen kreet Terwijl ik van me afbeet Maar als ik thuis was Huilde ik me heel zachtjes in slaap…

Losse flodders en loze kreten; niets van betekenis vult hier en daar ’t papier. Mijn geest dwaalt steeds naar elders, ergens te ver van mij en deze wereld.…

Mijn naam is Vleugel ik ben uw piloot Wanneer u mij een rauwe kreet hoort slaken Moet u zich daar maar niet bezorgd om maken Dat komt, de purser zit bij mij op schoot En zij heeft voor de deur een fikse bos Dus handen aan de knuppel, remmen los!…

Vooral pygmeeën ambiëren zeer De grote aandacht trekkende gebaren. Luidruchtig gaan ze, denken ze, tekeer: Maar uit hun mond komt ijl geruis gevaren. Ze zien zichzelf graag midden op de markt En slijten daar verschrompelde problemen (Met moeite hier en daar bijeengeharkt) Voor nieuwe passies. Roest voor diademen. Al 't minder kleine is…

Een traan verraadt de pijn Een kreet verraadt de wanhoop De wanhoop begint te winnen Van jou eens zo stralende gezicht Door de harde realiteit getekend Wordt jou geen andere keus gelaten Dan rust te vinden in het onvermijdelijke lot…

Ik zoek naar woorden, de kreten smoren. Ik zoek naar woorden, voel me verdoofd. Ik zoek naar woorden, van geluid beroofd. Ik zoek naar woorden, maar vind ze niet. Er zijn geen woorden voor intens verdriet.…

Zwoegend zoek ik naar wat woorden Ben vandaag niet goedgebekt Zinnen die finaal ontspoorden Of waarvan de clou was uitgelekt Ik stootte maar wat ijle kreten Taal valt toch altijd op zijn plaats Maar het is kwaad kersen eten Met een dichter, achttienkaraats…

De woorden Shalala en Shalalie Zijn niet maar zo een tweetal loze kreten: Het is Afghaans, zo kwam ik laatst te weten, Een spreekwoord voor een halfzacht compromis. Want Shalalie is: “Wij gaan er vandoor” En Shalala: “Welnee, wij blijven, hoor!”…

geen zin in gedoe dacht je en je hield de boot af net toen ik sprong ijskoud water mijn bed werd iedere kreet de oceaan nog dieper groef en verdronk geen zin in gedoe had je en je hield de boot af…

een woord gehoord in beelden die verdwalen een kreet om moeizaam te vertalen naar de stem die schreeuwt de uitgestoken hand die voelde wat stilte echt bedoelde ik ben verdwaald jij op nieuwe stoelen koud de open haard…

Die tak van sport is niet aan mij besteed Zelfs met leeuwinnen kan ’t me niet bekoren En voetbalkletsmajoors kan ik wel smoren Triomf of niet, van mij géén felle kreet Al wordt ons team door mij best winst gegund Ook zonder doelpunt denk ik kalm: geen punt…

Als flitsend zilver stort de meeuw de elementen tegemoet en krijsend is zijn schrille kreet, een groet of spot, hoor ik het goed is er verachting in zijn woeste kreet; ben jij de mens die alles weet? Niets ben jij, mens gekluisterd aan het aards bestaan mijn rijk reikt tot de horizon de wind bepaalt waar ik zal gaan.…

Geluk dat te groot was om te omarmen met slechts twee armen die julimorgen toen jij voluit voor het leven ging met een glasheldere kreet. Mijn zelfgemaakt cadeau, zo mooi, zo helemaal af dat ik (en waarschijnlijk ook je vader) niet eens meer om de gietende regen gaf.…

Er klinkt geen stem, er juicht geen zang, er klaagt geen kreet en toch voel ik de stilte wegen; ze drukt en dringt, ze maakt me bang, ik kan haar niet verdragen. Zijn stemmen dan alleen maar stom en zingt enkel de regen? Ik voel de stilte wegen.…

Kreten, pijn, een bloedend hart Gemis kan aan je vreten, janken en zeuren. Dit hoofdstuk is afgesloten, mijmerde ik droef Elke minuut was: miserie troef. Het weerzien was dan ook mooi en onbeschrijflijk Niemand scheidt ons nog, geestelijk of lijfelijk.…

Een schreeuw vanuit het binnenste der aarde Die twee minuten stilte torpedeerde Een kreet die aan een oerangst appelleerde En op de Dam acute onrust baarde Gaf zó’n kabaal dat bij de sterke macht Al aan een tweede schreeuwer wordt gedacht…

Wij zijn gewend aan het lawaai op straat, Het gieren van de remmen, het getoeter, De kreten, het gebral en het gefoeter, Maar met de stilte weten wij geen raad: Toen men daar twee minuten tijd voor nam Klonk één schreeuw en het hek was van de Dam.…

geboortetranen diep bemind de eerst kreten waar leven begint even verloren dat veilig gevoel maanden geborgen liefde gevoeld zoekt naar dromen in zachte ogen zijn eerst traan verdwijnt in een lach…