Vissend op de Noordzee
Als flitsend zilver stort de meeuw
de elementen tegemoet
en krijsend is zijn schrille kreet,
een groet of spot,
hoor ik het goed
is er verachting in zijn woeste kreet;
ben jij de mens die alles weet?
Niets ben jij, mens
gekluisterd aan het aards bestaan
mijn rijk reikt tot de horizon
de wind bepaalt waar ik zal gaan.
Ik bal mijn vuist en schreeuw hem toe
hier boven kun je heersen,
al het land op aarde is aan de mens
aan mij.
Eens zal ook jij je onderwerpen,
slaaf voor eeuwig zul je zijn.
Hoon klinkt in zijn laatste schreeuw,
hij duikt nog een keer op mij neer
mens, stof zal jij zijn,
als ik,
de trotse meeuw
nog altijd langs de hemel scheer.
------------------------------------------------------------
Uit "Voorbij de Horizon"
Geplaatst in de categorie: natuur