Alle inzendingen over ledikant

Faliekant zakte Sonja onder haar bakker door het ledikant…

Wat is dat lekker, even na te dromen; ik ben het ledikant niet uit te slaan en laat de dag niet bij me binnenkomen, die houd ik nog een poos bij mij vandaan. En voor ‘k het weet zaag ik weer aan wat bomen. Mijn vrouw wordt wakker en zij stoot mij aan, want zij ligt ook zo lekker na te dromen en is het ledikant niet uit te slaan.…

het grijze ledikant verbleekt twee ogen turen van verleden vragen niets dan stervend keren van de tijd tijd, verloochent tijd; bedekt het gaan van ‘t leven ontbindt verdoken onder dekens eenzaamheid het blanke ledikant verstijft tien ogen turen van verlaten zeggen niets dan lekkend staren naar de tijd…

wat spijlen uit een stalen hek een ledikant en lappenpop ik heb het op een vloerkleed voor de deur te koop gezet met madeliefjes uit de tuin in retrovaas naast een konijnenhok met kippengaas ik doe dat weg omdat ons afscheid al genomen is alleen het heeft nog niet de juiste plek…

‘k Ben arm geboren en dat ook gebleven; (er is alleen wat geld voor licht en gas) nee, diamanten kan ik je niet geven, want daarvoor zit ik veel te krap bij kas. We zullen dan niet van de honger sneven; al schaft mijn pot alleen maar koolgewas. ‘k Ben arm geboren en dat ook gebleven; wellicht is er nog geld voor licht en gas. Nee wat ik…

Wordt dat een nieuwe trend in Nederland, dan noemt men ieder kind hier Ledikant.…

Frans piekert, zwetend in zijn ledikant Hij houdt zich voor: ‘de kans is niet verkeken…’ Wat had het toekomstbeeld hem mooi geleken: Minister-president van Nederland! Maar door zijn hoofd spookt steeds een naar idee Misschien doet straks die Omtzigt ook wel mee…

welk woord schrijft stilte met een vaste hand klemt dromen vast boven het lome ledikant spelt dan het klinken in zachte zinnen neer en laat het leven zwijgend zweven als het goed gekleurde zeer…

op de vleugels van Morpheus zweven naar de overkant van zeeën en van bergen van dagen en van nachten landen in het ledikant waar het lot reeds ligt te wachten om samen te vrijen de kleine en de grote dood herenigd in de fijne dood la mort fine…

Oma kon van haar pensioentje echt al jaren niet meer sparen en dus ging ze met haar tijd mee en met mannen die op stand haar dat steeds gaven wat ze wilde waarna zij een uurtje trilde met een Breezer die ze kreeg gelegen in een ledikant Ze dronk 'm als een Oude Klare met haar tanden in haar hand…

zijn het jouw vochtige lippen of eerder wat ganzendons met een hart dat vol is spring ik in het hemelbed, gevolgd door een bons het ledikant heeft het begeven ik had, zoals wel vaker, op het verkeerde paard gewed.…

Zoals het opgeslagen ligt op zolder: de treinen op dood spoor, de fijne delen spinrag & meccano en dieren die je zwemmen liet vanuit een ledikant - of neem zo'n toverbal waaraan de laatste kleur is gaan ontbreken: Je kauwt je suf, maar blijft genadig met de dingen die versterven.…

(een smartlap) Katinka was een schone maagd van even twintig jaar Door zorgen werd ze niet geplaagd en iedereen die hield van haar Ze rookte soms wel eens een joint doch vaker een sigaar Maar pruimen nee dat deed ze niet dat vond ze iets te zwaar Al in haar campertje compleet met douche en ledikant Trok zij als meid met pit door 't binnen…

ogen en lippen vol gekrast met verraad van een verleden ver gezicht waar maagdelijk kleine vingers werden gefluisterd in een tierlantijnen ledikant toen zijn mond daalde naar het poppenspel van zweterige handen en de geur vond van een onbetreden onschuld nam ze afscheid om wat ze verloor er was geen sprake meer van porseleinen…

Op een bed van veren weiden met een ledikant in Jugendstil van duurzaam hout en canadaspijlen. De airconditioning op windkracht 1 Ietsjes onrustig onder lichtjes infrarood wacht april de eerste weeën af, bladerend in een vierkleurenkataloog. De bomen wiegen zachtjes al…

Ik weet het wel, het is een cliché en meestal doe ik daar niet graag aan mee maar nu moet me toch iets van het hart vind me gerust sentimenteel, van mijn part: er ligt toch zoiets moois in het ledikant het is een wonder, het moet in de krant ik kan niet stoppen met ernaar te staren kijk naar de vingertjes, oogjes en de haren ja, het is een wolk…

Ik kreeg een andere naam niet bewust in het hotel gezocht onbewust misschien bovendien zocht ik onder het bed over de richels van het ledikant waar was mij naam gezet?…

Was jij de voorbode van zacht in het keiharde ledikant waarin ik tijd heb doorgebracht buiten de rede van verstand heb ik mijzelf met jou gestreeld op kale plekken van het zijn dat zo armlastig was bedeeld door grote menselijke pijn ik ken moeder en mijn vader als bouwers van het warmste nest zonder zachte levensader; onder jouw vacht…

zijn beddengoed, een bende lag uit zijn ledikant, door wanhoop en ellende voelde hij zich overmand Ze weten hem wel wonen maar zijn verzet is schriel. Zijn nachtelijke demonen bijten stukjes van zijn ziel. Wat baat een psychiater, ze komen altijd terug. Met omineus geschater werpen zij zich op zijn rug.…

hij luimt zich loom zijn arm over haar dij zij deint zachtjes weg naar het andere eind van het ledikant ergens loopt een mens met een wens, wie weet sleept de dag zich voort eindeloos, betekenisloos een dozijnen dag als anders kraakt een veer gespannen in antwoord op het gekreun van een vermoeide zondagman die zijn arm te lam bevindt…

Het ledikant luistert. Het bed geeft zich over. Helft en wederhelft. Eén teder territorium. Hoofd bakent imaginaire grenzen. Vingers worden woorden. Ze strelen je lichaam. Van papier. Ik schrijf tederheid op je witte vlakte. Ik ben je immigrant. Gastarbeider van de liefde. Je weent verleden. Verdriet dat je achterliet.…

zucht naar bruine huid niet zwemmen tegen golven in maar optimaal genieten bezeten en verzwolgen door hun zonnegod, zijn zij de Tsunami allang alweer vergeten alleen de Noordkaap staat nog open ijzig zoeken zij voorbij getroffen volk naar nieuw vakantieland hun heerlijk leventje gaat door ondanks korzelig geklaag op het opgemaakte ledikant…

Het was zwoel 'k lig tevreden in mijn ledikant een rustig, heerlijk gevoel. Denkend aan hoe 't was vandaag terugkerende beelden als in een film, heel traag. Bezoekje aan Jens en Lien oma dit... oma dat...…

Ik zag je in het grote ledikant Een teer schijnsel kroop voorzichtig binnen Gezonden licht van hemels tinne Halverwege de kamer gestrand In de fronsen van het beddengoed Zocht ik naarstig jouw gezicht Je scheen zo bleek en ook zo licht Doorschijnend haast, voorbij de gloed Dan plotser nog, het dagen van de zon Zeilen schaduwen door dromen…

Zijn naam is zwart gemaakt dus moesten de kleinkinderen hem wel loochenen, nee hun grootvader was Set de enige echte zoon van Adam en Eva die kanaaltjes groef en ledikanten maakte die schiep wat hij bedacht…

vaderland met harde hand houdt gij mij vast zijt gij ballast zandzak bij mijn luchtballon moet ik me traag van u ontdoen om op te kunnen stijgen tot u, mijn onvolmaakte god, met duizend talen door uw strot duizend genen door uw aders bastaardkind van vele vaders toch wil ik u, mijn mooie slet beminnen in uw krakend bed in dit stinkend ledikant…

Mijn handen in mijn schoot Koesteren het droombeeld Zachtjes wiegend, terwijl ik ’t ledikant En commode al ’n plek in het huis plan Namen vliegend in gedachten Tot mijn strenge stem maant tot wachten Tijden lang verwacht ik… Hoe kan ik niets loslaten ?…

ze wou graag dansen voor publiek maar het lukte niet nu draait ze soms op straat thuis rond het fornuis achter de kachel als het gaat naast het ledikant en voor het bedje van haar kind voor het bloemetjesbehang danst ze uren lang en spiegelt ze zichzelf als de miskende elf omdat ze het niet eerlijk vindt en voor haar man ze fantaseert dat…

Ze haalt haar wijsheid uit een land waar vuilnisbakken zijn beverfd met bloemen; 's zomers zeilt zij op haar houten ledikant. Haar lach vliegt zeer omslachtig als een fazant bijvoorbeeld door het lokaal, zo kleurig ook; zij houdt van allemaal en niemand is alleen gelaten. Ze kan niet haten.…

Al zal ons leven krimpen tot een koekblik of een krant of, laten we het hopen, tot een stevig ledikant, ik plant er rozen, maak een tuin met mossig, groen gazon vol vlinders, vogelzang. Daarboven schijnt de zon. Zoals een trage tuinslak die spoorloos verder glijdt, verdwijnen onze dagen, stil, langzaam in de tijd.…