Alle inzendingen over oosten

langs de rand van oost dwalend door mistvelden van verleden leggen we bloemen in vorm van kwetsbaarheid pak jij mijn hand vol vertrouwen en laat ik me door je leiden meanderend door stegen van oud bladeren de rode beuken toekomst langs feeërieke zoete geuren van heliotroop en lonicera betoverend als de vrouwelijke…

Hij staat in 't zonlicht, in een vloed van bloemen, 't Verwarde kluwen van zijn kers te ontvlechten, En zorgzaam, wijl de hommels hem omzoemen, Helpt hij een stengel om zich vast te hechten, En iedre nieuwe, rood getroste slinger, Die hij bevrijdt van wie zijn bloei bedekten, Betast hij zoekend met voorzichtge vinger, En stoort de blinde…

'k Wil 't wel weten dat Klorinde Me in het hart bestorven ligt; 'k Val wat blo, en toch 'k beleed haar Mijn gevoel door lonk en dicht. Maar ja wel! Ze is niet hardhorend Of onvatbaar, zo 'k geloof - Voor mijn zuchten en mijn zangen Blijft nochtans Klorinde doof. 'k Dacht: ik was nog al kapabel; 'k Werd begerig naar een ambt, 'k…

Gij die, gewoon omhoog met uwe geest te zweven, de voorbeduidselen des Hemels, eer het daagt, met gouden letteren op bruin azuur geschreven, de op- en ondergang der aardse rijken vraagt: Wat hope is uwe kunst van boven toch gegeven, waardoor gij hier beneên zo zware landreis waagt? Wat is er dat uw hart, door weetlust aangedreven, uit uwe morgenstond…

wegen ongekleurd troosteloze straten gaan in namiddaglicht de tijd wordt trager het landschap onveranderlijk lage grijze lucht tsarenfamillie - we slaan de zomer over met het zachte leven koolmeesjes buiten de rode kater binnen in een herfstballet - vier kerstzangers voor de japanse keizer zingen amerika…

Ja, sporten is de ware eau de vie in dit geval het oosterscheldewater met westenwinden hengstend op je tater een knollenland van fietserspoëzie Zeeuws meisje werd uniek przewalskipaard: parmantig, onbeteugeld, stevig frame met pegazussen als de kroost van Heem in rengalop op ’t stalen ros Beyaert (maar díe legende redde het toch niet…

Vanuit het oosten (rechts) duikt hij weer op, bars, bronstig burlend, bijster uit z’n hum door vreemden in zijn territorium, en met zo’n machtig bouwsel op z’n kop. Zo’n wilde… nee, ik zeg de naam verkeerd, hoe heet-ie ook al weer, ‘t was iets met Geert……

mensen verzamelen zich om moeder aarde te danken winden wervelen rond van zuid, west, noord, naar oost een buizerd vliegt zijn kringen ziet met zijn scherpe ogen hoe bloemen, bessen en vruchten een kleialtaar versieren in een licht briesje vleugt adem van de grote geest…

Deze heeft Boris niet uit het Oosten maar van Epicurus om jullie te troosten Het zou zomaar iets van de Boeddha kunnen zijn geweest Dus beren blijf bij jullie leest en geef niet de geest als je dit leest !…

een engel vliegt aan uit het oosten, landt op mijn balkon met verschroeide linkervleugel haar pijn is voelbaar "in Aleppo raakten projectielbommen vlammend de Moskee en mensen in de stad" verbijsterd vraag ik wat nodig is "breng mij eerste dauw op het blad van vrouwenmantel, het gebed van een schuldeloze, het prille lachje van…

zo ik een Hagenaar ben (geweest) getuigd mijn identiteitskaart daar nog altijd van maar wat is zaligmakend de stad in het westen of het dorp in 't oosten wie het weet mag het zeggen voor mij is het een keuze tussen tumult van ginds of de betrekkelijke rust van hier en ik moet bekennen dat met het klimmen der jaren ik meer ben gaan…

een jong dichter is een tramper zonder moederhaven hij west in het oosten hij noord in het zuiden een jong dichter zoekt zichzelf in de spiegel hij noemt de poolster het noordelijke zuiderkruis een jong dichter is een lege schildersezel die slechts de pijnletters vond van het tweede alfabet ------------------------------------ uit…

Daar moet het gebeurd zijn, ten oosten van de poort naar Brussel langs de trage waterweg waarin die gekke stadsgids zich nog verzoop De dichter die worstelde met woorden en nooit kon winnen van zijn vrouw de kinderen die daar van kwamen en nog later de melancholie die hen met één lenige sprong voorgoed te grazen nam....…

zij hebben alles al gehad kale rotsen uit het rif langs wiens uitlopers duinen wandelen gedragen door een verschroeiende wind onder een heldere maan uit de duizend en een nachten in het emotie volle verwachten van de fata morganes in de groene rust van de koele binnenplaats waar het geroezemoes van de bazaar niet meer te horen…

ik staar naar een stokoude vijgenboom droom er zand en heuvels bij wat gebergte verder op rij het zon doorstoofde land vraagt een verfrissend bad in overgeërfde kleuren spreken decennia hun rust de helderheid van licht is door contrast gekust voel historische gebeurtenissen uit het stof herrijzen hoor generaties in bloed…

ik wist dat zij zouden komen kleine spiralen van zand voelde ‘s morgens de zon al prikken op mijn gezicht en hand ook het steels verschieten van de duinse schaduwkant waar de alom aanwezige gekko’s kartels stappen op de rand nog hangt in de pittige geur van olijven ui en paprika een kip te garen op het vuurtje dat maar niet…

Het schaduwspel van mijn schrijvende vingers bij avondlicht laat mijn gedachten wéér oostwaarts drijven. Het ijle goud van de tempelbel dwarrelt op uit wierookstokjes en de eenzame bidsprinkhaan in mijn tuin murmelt het gebed van vele schedelblanke monniken. Hoe kan mijn hart zoveel schoonheid en verdriet bevatten en niet breken…

Als kleine helden zijn ze hier ontvangen: Ammar en Sara zijn weer bij mama En mochten terug naar Oude Pekela, Al zou ik naar zo’n plaats nooit terugverlangen. Dus wat er straks gaat gebeuren laat zich raden: Ze krijgen heimwee naar de ambassade.…

Kwam hij maar op melkenstijd de hekken openmaken, gaf hij maar een teken van leven in het voorbijgaan. De hitte maakt mij onbekwaam tot enig goed. Geen wolkje boven zee ter grootte van een hand. Hij sprak, de stille in den lande, het brood een zegen. Heimelijk had hij lief tot aan de Doodsjordaan. De dichteres verschrompelt in…

Ze zijn meteen weer met de bouw begonnen op land dat niet behoort aan Israël. Maar volgens kolonisten mag dat wel. Dat zie je aan hun vlaggen en ballonnen. Zo blijft de weg naar vrede daar een droom, want ‘zíj’ zeggen salam en ‘wij’ sjalom.…

nog heeft het land van aladin de sprookjeskracht uit duizend en één nacht slangen in de mand kamelen zittend op het zand de bazaar met koperslagers het gewadenfeest in volle gang geestdriftig bieden donkere ogen de koper wordt altijd bedrogen de nacht valt grijs het stof en onbehagen smeult in donkere zang en flakkerend vuur de…

Terecht heeft onze Frans zich uitgesproken, Want wat gemaakt is in bezet gebied, Verdient het Israëlisch label niet, En Benjamin was als een wesp gestoken. De laatste tijd was de verhouding knudde, Maar zie ze hier ‘masonisch’ handen schudden!…

de stenen zijn geraapt uit het verband van vele jaren tegenstanders zijn geraakt woede kan geen levens sparen de onderdrukte harten kloppen vrijheid in nog ongebroken zijn de wegen worden weer bestraat met stenen die het revolutiebloed hebben gesmaakt…

Nu wij King’s grootse rede memoreren, Begeeft Obama zich op oorlogspad, Heeft hij vandaag soms ook een droom gehad, Hoe deze escalatie is te keren? Maar in het grijs van waarheid en van schijn, Ziet iedereen opeens zijn rode lijn.…

Ze durven het met zekerheid te stellen, Dat Syrië dat gifgas heeft gebruikt, Maar deze visie is al weer gefnuikt, Want Moskou zegt: ‘het waren de rebellen’. Een ware zoektocht? Dat had je gedroomd! De wereld wordt voor oorlog klaargestoomd.…

Ik was er al een tijdje voor bevreesd, De uiterst explosieve situatie, Dreigt uit te lopen op een confrontatie, En dat is schrikken als je zoiets leest. Ik ging op weg om voedsel in te slaan, En kwam toen in de vuurlinie te staan.…

Het lijkt alsof de wereld explodeert: Een vliegramp, slaande ruzie met de Russen, En Gaza-demonstraties ondertussen, Waarin men luid verwensingen scandeert. Als tegenwicht voor al die boze tongen, Heb ik dat lied van Lennon meegezongen.…

‘n Rauwe, hedendaagse streekroman Rond zaken die bij woningbouwbuurt-buren Al vele jaren wringen, schrijnen, schuren Waarop dan steeds ‘n plan komt voor ‘n plan ‘n Docu vol oud zeer in arren moede Ik spreek de taal niet, maar ik voel de woede…

zag de hand met palmen wuiven je gladde glimlach door woestijnen stuiven de vuurkracht is te huur en jij betaalt met bloed aan huis en muur vergoedt hun simpel rouwen kinderen en vrouwen dollars zijn niet duur maar mannen erven toch dit land dat jij met harde hand onteigend hebt ik tribunaal je kaal tot op het bot dan voel…

Ik ben een god, in elk van mijn gedachten Vanaf mijn troon volg ik het aards geweld U waant zich vrij, maar doodt, verdeelt en scheldt Hoog tijd dat u één wijsheid hoog gaat achten: Geen vrijheid zonder verantwoord’lijkheid! Dus ook niet klooien, ezels, met een geit!…