Alle inzendingen over opvullen

Opvullen De leegte in je hart zal zich vullen met patat Kroketten en frikadellen, je kan ook de pizza-lijn bellen, Maar zeg nou zelf, Helpt dat?…

Ik laat mijn droom mijn nacht opvullen.…

bruisend en speels ongecompliceerd ontdek ik pril leven onder een staalblauwe hemel zonder zweem van verstikkend de leegte warm opvullend met zoveel tedere kleuren en zoete geuren dat ik gelukkig ben te zijn tussen die schoonheid…

Het niks is overal, daarom moet ik het opvullen met van alles, met verbeelding, met ideeën, dromen, het alles is eigenlijk ook niks, maar wel van belang, het ene meer belangrijk dan het andere, en ik roep en ik loop en ik denk en ik schrijf een gedicht.…

(versje van hoop en vrees) wanneer we straks terug mogen kijken op de crisis zal alles anders zijn blijkt dat niets is wat het was kijken wij met andere ogen naar het aards bestaan waarin een bres is geslagen die leemte opvullen met warmte en genegenheid wordt nog een hele klus…

Maar die zijn alleen maar opvulling!…

Een leegte dient Ten allen tijde opgevuld te worden Het wegvallen Van een geliefd persoon Is als een krater In een egale grasmat Treurend en op zoek Naar antwoorden Naar opvulling voor Die warme, lege plek Die vind je alleen in Prachtige herinneringen En liefde Onvoorwaardelijk Een grasmat egaal als voorheen Opgevuld met…

Alsof je dood bent zomaar verdwenen Zonder een bericht nam jij de benen Alsof je dood bent en niet meer bestaat Jouw geur vervlogen mij hier achterlaat Alsof je dood bent mijn hart zo gekwetst Jouw leegte opvullen is al wat mij rest Alsof ik dood ben dat raakt me het meest Het lijkt nu net……… of ik er nooit ben geweest…

mijn verhakkeld ik een hoop opeengesmeten planken de nagels steken roestig uit en toch in gedachten nog jeugdig pezig onvermoeibaar de steile hellingen op verend of verjongd gezuiverd zorgenloos mijn zee langs gaand maar ook de leeggeslagen mondholte met klemmende prothesen opvullend of kijkend naar mijn kleinkindje mijn hemelkindje…

Bracht jij intrigerende opvulling. Dat leidde tot een opzienbarende samenzang. Geruisloos maar kleurrijk. Zoals de zon de zee aantikt. En wij te droge op een treffende zandbank. Geruisloze handreiking. Als een speld in een hooiberg. Verwelkom je mij in het schilderij op de gang.…

adieu 2006, je hebt je kranig gedragen toppunten afgewisseld met routine matige schamele genoegens goed om even terug te denken de oude dichter sleept zich voort langs ramen met beplakte historie hij vult teksten in opvulling van nieuwe bladzijden lichtzinnig in bespeling van prachtklievende poëzie klaarzettend…

Het leven laat zich nog wel hullen in een strakke spijkerbroek of op andere wijze opvullen na een consultatief bezoek. Maar soms in combinatie met minder haar verjongt zich de werkelijkheid met slechts een paar jaar.…

is geloof niets meer of minder dan besturingssysteem waarin elk bestand door het virus van de taal is opgelost en waar gebeden, hand over hand, zijn verworden tot ongewenste post de werkelijkheid hergeprogrammeerd in nullen en enen; de oude waarden zijn al verdwenen en nieuwe regels spoedig aangeleerd de geest laat zich snel opvullen…

Ik voel het wel in de woorden - van onze stiltes lange uren - die wij samen opvullen. De glinsterende weerkaatsing van mij in jouw ogen - en de tranen - waren zuiver en puur. Al zal het zoet nu bitter smaken. Ik blijf wel hier. We draaien en wentelen om onszelf heen. En leven in het vreemde - nieuwe - toch vertrouwde gevoel.…

Ik denk, wat nu, wat moet ik nou, je verhaal afmaken, je hiaten opvullen, moet ik zeggen dan waar 't over gaat? Dan ineens trekt er een glimlach over je héle gezicht, je stráált en zegt op vertrouwelijke toon heel zachtjes, ik doe maar alsof hoor, da's véél makkelijker. O ja, waar is ook alweer de w.c.?…

Wat wekt het verlangen naar het opvullen van de schaduw schimmig spelend in het zicht grimmig wachtend op verduistering van het levenslicht? Wat doet het verlangen ontwaken naar het voelend lezen van een laatste gedicht?…

Sellingen, zomer 1964 Altijd alleen, Met struiken, Vlierbloesem, Zon en schaduw Als metgezellen, Tastbare kameraden Als opvulling van Vrienden die er Niet waren.…

Het gekke is dat hoe ouder ik ben ik steeds meer wil dat ik je ken dat ik even, zomaar, met je kan praten over het opvullen van de lege gaten. Wie ben ik en ben ik net als jij zo onafhankelijk, verdrietig, blij? Niemand kan dit antwoord geven en jij, jij bent slechts een foto in mijn leven.…

Er is een grote leegte die niemand opvullen kan, het verlies van een bewonderenswaardige man. Een man die echtgenoot en vader was, met een ziekte die zorgde voor tegengas. Een man die nu ver boven je is gegaan, en toch altijd naast je zal staan. Hij zal jouw liefde in een huwelijk zien bloeien en je kinderen op zien groeien.…

moment dat ik wegzak uit mijn bestaan Vechtend tegen de slaap Dromend over de wereld op zijn kop Gelovend dat het ooit waarheid wordt Dromend over jou en mij Ik wil niet slapen niet nu ik droom Ik wil niet dromen als ik weet dat ik slaap Ik wil dromen over wat mij in mijn hart raakt Slapen; een leegte zonder gevoel Dromen; een opvulling…

Bij iedere gedachte aan jou voel ik weer hoe rot het is niemand kan die leegte opvullen weet dat ik je iedere dag nog mis Soms vergeet ik dat je er niet meer bent ik zou je dan zo weer op willen bellen of even snel naar je toe op de fiets ik heb je nog altijd zoveel te vertellen Gewoon nog even met je praten over nieuwe mensen die ik heb…

van binnen sterker dan de hevigste storm Neem ik al mijn herinneringen met me mee De nachten die komen gaan weer langzaam lengen De afstand tussen ontmoeting en afscheid realiteit Dromen over jou komen me onverwachts bezoeken Maar het wakker worden blijft altijd een feit Het wordt een zoektocht diep in mijn eigen ziel Ik moet de leegte opvullen…

vermaledijde tijd en hoop dat de senseo mij hier doorheen helpt zo'n ding met knipperlichten zet met grote snelheid iets dat bruin kleurt en coffeïne begeleidt naar het hongerige gevoel dat uit onpeilbare verlatenheid roept en ik rijm derhalve als een onbenul zoals mijn hond dwangmatig op het hondentoilet poept "missen is leegte opvullen…

Gewoon een ruikend exemplaar wat niemand pakken wilde terwijl de rest van de schaal nou juist om opvulling gilde. Het vreemde van die schaal was dat er verder niks meer lag behalve dan dat appeltje, alsof ie niet goed genoeg was.…

Wanneer ik het noorden van mijn gedachten kwijt ben zullen de twijfel en onzekerheid de dagen en nachten opvullen De hersenen ondergaan een ware defragmentatie, een verstrooidheid begint door te komen, gelukkig zijn mijn emoties en gevoelens overgebleven.…

Hier lig ik dan, alleen achtergelaten In ons huis, met ons leven vol gaten Gaten die ik niet kon opvullen Gaten die grote geheimen onthullen Elke keer krijg ik tranen in mijn ogen Als ik terug denk aan jou, je hebt gelogen Begonnen met een leugentje, een kleine verspreking, een gek gesprek En uiteindelijk kwam het uit, ik werd helemaal gek…

Onlangs heb ik jouw immense stilte ontmoet die als een snaar trilt tussen de uitgestorte tranen Hun kleurloos en leegte biggelen langs de bleke wangen waar zij stuk voor stuk een donker grauwe lucht zullen opvullen.…

Toch nuttig, zoals het opvullen van mijnen: het plaatsen van kolen en stinkende olie waar ze behoren, diep in de aarde. Maar ’t edelste streven maakt moe en maakt hongrig.…