Alle inzendingen over schenen

heb gerust aan je voeten met je tenen gespeeld vrijheid gevoeld in ontvankelijk groeten plezier in humor beleefd maar ik ging voor je benen het eindeloos stel gelaarsd tot de schenen pas in het spel van leer en ontdoeken ontmoette ik eindelijk tenen en voeten…

Ik telde pijnlijk de bezwaren De lucht scheen blinkend door de blaren Ik had geen voet meer om te staan Men kon mij haast voor dood verklaren Vasalis bracht mij tot bedaren De lucht scheen blinkend door de blaren…

Toen het duister opgetrokken was scheen slechts een koude kille zon Door het vuil beslagen vensterglas waarachter een spin zijn web spon Toen licht ’t donker gebroken had scheen het een dag als vele te zijn Buiten wachtte weer ‘t rechte pad met erop van gisteren nog de pijn Toen de stilte lang verdreven was scheen het eenzaam, schrille…

Hoe schril was vandaag het contrast hoe sinister of het was jij zou vandaag op afspraak overlijden de pijn was onhoudbaar de zon scheen uitbundig. Hoe schril was vandaag het contrast daar waar bij jou iedereen sereen was werd bij mij gefeliciteerd vanwege een verjaardag, het voelt verkeerd de zon scheen zo uitbundig.…

de zon scheen zonet en nu hagelt het sneeuw een vliegje danst -…

net nog scheen de zon even door de brievenbus schaduw op de mat…

Ze vloog naar me toe streek neer zomaar op mijn hand even scheen de zon.…

Vroeg het licht dat scheen: "Waar is dat donker nu heen?"…

Terwijl de wind scheen en de bij bromde, ’n stil ogenblikje van geluk gevonden. Daarna ging de lucht open en ik zag duidlijk de bomen staan tot in de dag in hun doorblankte grootheid vaag en ruig, en ’t heerlijk land der wolken vaag en stug bedreven door grauw’ and’re, de zon scheen en sloeg zich over in onmeetlijkheen.…

ik sprak je in het gaan je lachte met me naar een spaanse halve maan de zon scheen regen en een onweersbui afscheid temperde de hitte die ons te wachten stond de reis was nacht en jagen op een morgenstond die vakantie straalde in bekomst krekels spraken met je stem een onophoudelijk missen het was geen gissen naar gevoel want…

ik zag je dansen langs de gracht het waaide kouder dan ik dacht de maan scheen vaal weerkaatste nattigheid in de kapotte schijn van dromende lantaarnpalen huizen hullen zich en mij in het duister van hun muren de ramen zijn nog zwart door het niet thuis zijn van de buren ze zijn uitgewoond en huren resten van de tijd het fundament…

Ik heb zolang op je gewacht Jupiter Jupiter Jupiter Met haar vele manen Ik weet bij lange na niet alle namen Sterker nog, ik weet er geen Maar er was er één Waarop de zon altijd Voor de helft op scheen Altijd voor de helft op scheen Maan van Jupiter Vannacht droomde ik van Jupiter Hij was niet ver Jupiter Jupiter Jupiter Het waarom…

Wanneer men je maar vaak genoeg schopt, ga je de pijn al voelen, voordat de schoen, je scheen raakt.…

Jouw afdruk ingebrand in de balkonstoel een heleboel liefde bleef daar kleven ook al scheen de zon maar even.…

De ochtend kwam brak schemerige twijfel verlichting scheen het.. Vrijheidsprincipes ontstaan als kamerleden op zomerreces.…

je zou erbij zijn in de vlam van elke kaars en iedere zonnestraal die door de glasramen scheen en toch kon ik je enkel horen in het luiden van de klokken…

je zou erbij zijn in de vlam van elke kaars en iedere zonnestraal die door de glasramen scheen en toch kon ik je enkel horen in het luiden van de klokken…

onbeschroomd stapelen wolken zich tussen de zon en mij daar waar de warme bol net nog scheen wateren zij nu over mij heen…

Maar als het regent, weet niemand meer dat gisteren: de zon scheen!…

Maar ’t doofde even snel En scheen nooit meer…

Rondom mij was het stil en helder scheen de maan. Vandaar mijn manebril.…

Terwijl de wind scheen en de bij bromde, 'n stil ogenblik van geluk gevonden.…

hij schonk hem omdat enkel een steen hem onsterfelijk scheen een steen zomaar een kiezelsteen ze kust hem en gooit want zo alleen verliest ze hem nooit…

Het vuur in de relatie, is niet het vuur aan de schenen. In 't vuur van het gesprek is het woord in vlammen opgegaan, de rook als een pluim achterlatend.…

De wolken weenden, mijn ogen ook naargeestig huilde eveneens de wind Ik volgde mijn verleden hersenspook en scheen voor ‘t hedendaagse blind Het duister lachte, het lachte mij uit, wie je zoekt komt immers niet terug Van het verleden scheen zij de bruid nu stond zij voor mij open, die brug De wolken huilden tranen en tuiten; in feite weenden…

In de lente ontlook de bloem In de zomer scheen de zon volop In de herfst viel het eerste blad En nu, nu is het winter in m'n hart…

Ik ben iemand die het leven heel erg liefheeft en de mensen om me heen; zo erg zelfs, dat mijn eigen leven net even niet belangrijk scheen.…

tussen haar woorden door scheen onophoudelijk de zon wat steeds meer deed verlangen naar volle maan en sterren in een zoete warme nacht…

Voor helemaal niks leef ik dan nog beleef ik dan toch dat Al wat nietig scheen, ik, als compassie in jouw hart en geest achter liet zonder enig verdriet.…

waar vind je nog een echte knecht die zich laat schoppen voor de schenen je vindt ze niet ze zijn verdwenen verdwenen van dit continent Ze werden allen assistent…