Alle inzendingen over vangt

Zwermen meeuwen witter dan wit Krijsend fel fitter dan fit En ik kijk En ik luister En ik ben bang En ik fluister Maar de wind vangt mijn stem Op haar vlucht als een rem Sloopt mijn gedachten aan wat was En nu snap ik alles pas Ik ben niets meer dan een zucht In jouw leven vol met lucht…

sneeuwnevelen een deur slaat en een hond blaft de witte aarde allerlei leven begint zich ‘s nachts te roeren steenuilen huilen uit wilgenbosjes rijst een donkere schaduw een ree rekt haar hals strekt haar oren nog vier zwarte schaduwen betreden het veld langzaam trekt de troep door de sneeuw over het land het stropersgeweer wie vangt…

je vangt vliegende kleuren uit de lucht gooit ze kordaat tegen het doek en wacht tot het wondert en het verhaal ontstaat dynamisch zijn weg gaat in de banen van je hand die bijstuurt en creëert en zie... hoe het daar hangt en alle ogen vangt…

In het ochtendlicht vangt een houtduif de dag aan met verliefd koeren…

de kat in het gras vangt onbegrijpelijkheid kern van het leven…

lamplicht vangt een mot de wrede vuurgloed verzengt het vleugelpapier…

De vlam van een kaars vangt het laatste wolkje lucht dat je uitblies…

Vertrouwd gekwetter Groet de vroege ochtendzon Het sluipen vangt aan…

koel en vol vangt zuster maan het licht uit licht…

In ogenblik van geboren zijn vangt zich de liefde het leven daarna een veelvoud daarvan.…

De kat vangt een muis Spartelt nog even tegen Hard verscheurend eind.…

drie schrale regels zowaar vangt daar die vrijer honderd pegels voor…

het haantje op de toren vangt de zon en kraait victorie het dorp glimlacht…

Mama blaast bellen, het kind vangt er een, en kijkt – in een lege hand.…

de poes vangt een staart slaat haar klauw erin en merkt hè dit is mijn ding…

mijn schaduw gaat altijd voor me uit hij brengt me waar ik wezen moet bang hoef ik nergens voor te zijn hij vangt de eerste klappen op…

tussen regendruppels door vangt ze dromen met een glimlach in haar ogen en danst kuiltjes in haar natte wangen…

Maar het overschot vangt nu een groot bod. Vraag is : wat moet er dan zijn verteerd ?…

m’n lief van geen dag bewust vangt het eerste streepje licht zo breekbaar nabij zo broos het geluk…

Al wat wij waren en wat gij zegde, vangt altijd als het regent aan.…

Geluidloos strijkt zij neer kijkt in spiegel van weleer streelt haar fragiele vleugels en vangt een traan Gevangen in emotie…

Poëzie is altijd onvolledig, taal die nooit de waarheid vangt. De ziel geminimaliseerd tot woorden. De dunne koorden waaraan de dichter hangt.…

Verlaten vangt zij vervlogen dromen driftig graaft hij kijk, daar, naast de moet van paardehoeven ooit steigerend in opvliegend zand vecht zij hij niet meer…

Vangt zij, opgetut, God met haar geschut ? Maar hoe dan ook : “haar taylor is rich !”…

Vederlicht op de maan zweeft zij gestraald in zicht vangt sterren spreekt haar wensen in verte laat zich gaan wie zal haar verstaan in toekomst of verleden…

Toch zijn vader Vangt hem niet.…

Ik heb getracht de zin van het bestaan te zien en ook die van de mijne Maar ik zag veelal donkere wolken, striemende regens, hagel, sneeuwstormen, ijzel en gladheid met heel veel vallen en weer opstaan En dan de wind, die winderige wind zowel uit oost, west, noord en zuid snoeihard lang m´n hoofd razen Maar ook soms een spatje zon voorafgaand…

Je mist de nadruk op haar verzwegen woorden in alle talen Je wacht punten af die vraag tot stelling maken Je vangt accenten in de stilte van haar waarheid…

zij danst lopend door de straten van mijn huis en vangt mijn zingen in het zuchten van een ruis die langzaam uit mijn longen breekt en papieren woorden van haar roze muren weekt…

zij verzuchtte mijn klagen in een woord van as dat ik eerder in verstofte boeken las maar ach nu vangt zij mij in een gebroken rijm met bitse woorden tegen verzwegen pijn…