Alle inzendingen over vloerkleed

om de tijd op te vouwen als een vloerkleed in een doos van vergankelijkheid om de tijd te vouwen in de rimpels van het voorbije op te vouwen in mijn handpalm te bewaren kleine, kwetsbare seconden om de tijd op te vouwen in mezelf…

wat spijlen uit een stalen hek een ledikant en lappenpop ik heb het op een vloerkleed voor de deur te koop gezet met madeliefjes uit de tuin in retrovaas naast een konijnenhok met kippengaas ik doe dat weg omdat ons afscheid al genomen is alleen het heeft nog niet de juiste plek…

ragfijne regendruppels op het venster betraande ogen, natte wangen aan de keukenmuur hangt de mattenklopper die heeft vaak pijn bezorgd ze weet het nog goed eens in de week diende die de vloerkleden ze waren stoffig maar meer nog…….zouden kinderbillen kunnen vertellen uit de dagen van ooit…

De klok tikte het einde der tijden Het vloerkleed was nog nooit uitgeklopt De grote baas lag te slapen op de bank. Stilletjes is ze opgestaan. Het geld heeft ze maar laten liggen.…

De lieve vrede Veegt te vaak een berg afval Onder het vloerkleed Je hart te luchten Er geen moordkuil van maken Is veel gezonder Burgertruttigheid Is ook maar overleven Van het kuddedier De onwetendheid Richt enorm veel schade aan Bescherm en bestrijd Koester en bevrijd Sta voor je idealen Durf te verdwalen…

de deur staat op een kiertje het kind in mij kruipt er kirrend doorheen mijn treintje doet spontaan mee frank en vrij ontdekkend de nog zuiverheid van het leven zoekend en dwalend in alles wat in handbereik ligt het treintje legt heel wat af hobbelend over het vloerkleed soms neemt het de hellingproef en die zul je nog wel eens moeten…

Het motief was het moe maar een patroon te zijn in het vloerkleed. 't Wou de wijde wereld in, en ging als een klimoprank in het ijle. 't Rekte zich, op zoek naar een verband, dat er niet was dan in het kleed. Dapper steigerde het motief tegen de hemel, helmboswuivend.…

Alles had een reden, de wijnvlek in het vloerkleed, de pennenstrepen op de muur. Ik kan ze weer zien, de foto`s aan de wand zijn verdwenen.…

Eindelijk is er niemand meer die je nog verlaten kan niemand vond een juist verweer geen vriend of vrouw of man Zo volmaakt onredelijk was jouw felle woordenstroom in de zakken van jouw jas geen enkel spoor van vreugd of droom Zelfs het vloerkleed vlekt jouw gemoed en de horizon bestaat nog slechts uit de stalen spijlen van het bed…

Op Valentijnsdag kijkt zij in de spiegel smakt tevreden met haar rood gestifte mond sluit haar ogen en voelt hoe zij zelfs nu past bij het vloerkleed en de gordijnen Op hoge hakken stuitert zij uit het beeld vraagt of het zwarte ondergoed wel past onder haar doorzichtige bovenkleed met lange splitten aan beide, ronde zijden…

Mijn hospita brengt mij mijn avondeten en veegt het vloerkleed aan, terwijl ik eet. Ofschoon ik liefst de waarheid maar niet weet, vraag ik haar schor of zij iets weet van Greetje. Zij laat de schuier rusten op het kleed dat, op de rand na, in de volle breedte haast al zijn bloemmotieven heeft versleten.…

Er is bij mij een poes aan komen lopen Wat klein van stuk en magertjes in ’t vlees Ze lijkt een beetje op een Siamees Zo eentje zou je nog voor niks niet kopen Aanvankelijk wou ik het beest best missen Zo’n aanloopkat je weet het toch maar nooit De kans is groot dat zij het huis bevlooit Dan wel het vloerkleed onder zit te pissen Ze keek…

Deze theedoek scheur ik bedachtzaam doormidden Het vaatwerk laat ik achteloos op de vloer te pletter vallen De bak met zeepsop keer ik rustig om boven het vloerkleed Met ons nieuwe broodmes snijd ik zorgvuldig de zitting van de bank aan repen De gordijnen bevielen me allang niet meer Uit de keuken komt de geur van verbrand voedsel…

Een onmogelijke mengeling van schaterlach, gefluister en de nagalm van geschuifel, geheimpjes en ontboezeming het gelaat van een verre vriend gloeit weer op als de kamerdeur kiert Het vloerkleed draagt de stille getuigen van vertrapte illusies en een geheime wens van de hardleersheid en het minzaam buigen van knieën en het hoofd op een begerig…

De oude schicht van heer Bommel rijdt plotseling harder dan alle sportauto 's dankzij een klein toestel door professor Prlwytzkofsky uitgevonden de vernuftige doos jaagt op Slot Bommelstein het huishouden op vernielt mooie vloerkleden de stad Rommeldam is vol radeloze burgers die verrast worden door een boze wervelwind…

zwaartekracht er langzaam won en zij haar hagelwitte borsten die zij wintervast bewaarde nu liet gaan als jonge vogels fladderend in lentezon O lentezon O lentezon een vreugdedansje op balkon ik kon beslist niet langer wachten dan mijn hart er hebben kon omdat ik wist dat zij wel vaker na het zwaaien van haar lakens in gepaste overgave aan het vloerkleed…

nonchalant- en om haar schouder hangt 't kalfsleder- Ongegeneerd verveelde hengsel van haar Prada-tas 'T tikt zoals je hoort: zo goed radertjes ratelen radiografisch charmant de wijzers wijzen volmaakt voltooid het verleden de weg naar ooit zoals het thuis tikte, tikt het hier nooit 'T klikt, de hakken op de tegels: verstillen bij 't vloerkleed…

keurig klooster, later, veel later ruige ruïne eenzame pater heilige ramen goddelijk licht akkers en weiden vruchtbaar gezicht losse planken scheef op de brug “eenvoudig leven” stond op de rug dik was het boek muffig de zaal vreemde geluiden vloerkleden kaal verbrokkelde toren stinkende gracht uitgesleten treden nostalgische…

Het zwarte vloerkleed wordt langzaam door het blauw verdreven, en als de laatste vol met passie dansende vlammen ten onder gaan, laat het maanlicht een mystiek schouwspel herleven, De gestorven koning, het zwaard nog vastklemmend, de diepte in, zijn kinderen aan de kust ontdaan.…

- En na z'n werkdag - weer zo 'n drukke - ontwaart-ie in z'n droom die stukken: ze liggen op z'n vloerkleed, naakt, hetgeen een diepe indruk maakt. Hij denkt: 'Als ik er één moet kiezen, dan zal ik vast de rest verliezen.' - Maar ééntje lijkt 'm extra lekker. Verdomd! Daar gaat ineens de wekker!…

Veiligheid de molen aan de rand de kerk in het midden de kastanje op het kerkhof de school nog altijd met de Bijbel ik loop erom heen de kast, de stoelen, het vloerkleed de gang met het toilet ernaast de keuken met het pannenrek het zeil en de rode zone onderaan de trap boven woont in eenzaamheid en onschuld verborgen angst.…

Op vloerkleed zacht, vol aandacht, lag 'k te lezen, De blonde pop, met roze en blank getooid, Geleend aan zusje of liefdeloos vergooid. Robijn van kersen, goud van stekebezen Mijn ogen laafden, vóor mijn mond. Vermooid Door vreugde was de dag. Wat zoude ik vrezen? 'k Verlangde niet, als andren, groot te wezen.…

Later zal ik het herinneren hoe wij lauw en lenig over het vloerkleed rollen Jij met klevende wimpers, reikhalzend naar het zuiden, Een zwaan die landt en de vleugels vouwt, Jij die struikelt en mijn fouten schrapt.…

De kolenkachel straalt behaaglijk de huiskamer in zomerklimaat waar grootvader zijn uiltje knapt terwijl de kat een walnoot gapt die hij over het vloerkleed slaat kerstkoekjes in de dennenboom besneeuwd met suikervlokjes schommelen zacht aan felrood lint tussen de kaarsen; crèmegetint en tingelende tere klokjes de platenspeler krast versleten…

Hij zag mij als zijn vloerkleed, vloeiblad en remedie. Maar eeuwig ‘kweetnie’ wekt moordlust en levensspijt. Gelukkig: Queetnie deed een doodnormale dood, een die natuurlijk bleek. Hij heeft er van geweten noch mij tot netelige handgrepen genood. Zijn queeste van het ‘weet ik veel’ is thans geleden.…

Maar het enige wat 's winters sprong was de blinde darm van vader en 's zomers de vlooien in het vloerkleed waarin de brandgaten van de plompverloren kolen uit de potkachel door mijn vader waren weggestopt.…