Alle inzendingen over voeden

elk jaar weer opnieuw die lege vogelnesten bij het zomersnoeien alléen mensen hebben last van het nestsyndroom als hun jonkies vliegen leven, paren, voeden kinderen worden groot vinden hun eigen weg…

ik dans achter mijn voeten aan felle kleuren voeden het verlangen naar warmte naar het trillen van hete lucht boven zondoorstoofde aarde nog even intomen mijn dorst zeker komt hierna de zomer…

MIJN MOEDER Zij was het die mij baarde Toen ik kwam op deze aarde Zij was het die mij voedde En voor veel verdriet behoedde Zij was het die zich zorgen maakte En toen ik jong was over mij waakte Zij was het die liefde kon geven En deed dat haar hele leven Zij ging tenslotte heen…. Mijn moeder liet mij toen alleen.…

De overvloed van indrukken die de kleintjes opdoen, lijken teveel voor zo’n klein hoofdje en toch: zijn de eerste tranen er de oorzaak van, dat een uitlaatklep zich voeden kan, met alle leerstof die een kind zich indrinken kan!…

Ze zijn listig soms lastig maar vooral lustig voor haarzelf haar liefdespartner haar aangezicht tot anderen om te laten zien om van te dromen om niet aan te ontkomen “for she, he and me too” maar ook haar kind te voeden hem of haar te laten bevroeden haar uiterlijk ’baarmoederschap’…

waarom zetten we kinderen op de wereld om hen groot te brengen ze te voeden met haat en onverdraagzaamheid jegens andere geloven andersdenkenden dat in te prenten blijven herhalen tot zij bij machte zijn om de wapens op te pakken tegen hen genaamd de vijand is dat waarom…

Je keek hongerig en ik voedde jou blikte Je leek dorstig en bleek ik schonk je drank Je scheen begerig en ik ging met jou naar bed Geen enkel ogenblik kwam het in mij op dat je begerig was naar inzicht dat je dorstte naar genegenheid dat je hongerde naar begrip…

en op te voeden de eerste donkere wolken boze verwijten twijfel tranen jaloezie het overspel de deur die achter hem dicht viel voorgoed zo eindigde hun sprookje dat eens begon zo pril met twee paar kussende ogen “er was eens” fluisterde de wind hun tranen…

Waar duizend bloemen bloeien komen wij samen onder de sterrenhemel waar hemels gevoel een tijdloos boeket geur kleur en warmte schikt naar elkander vochtig zoeken en voeden tot een prachtige ruiker samengebonden eenheid…

ondanks bezwaren Niet tot morgen de toorn laten woeden de bitterheid voeden Beter elkaar borgen…

Het leven dat we lijden voeden we hoogstpersoonlijk met angsten en verwachtingen. Uw zinnen verwachten niets.…

op de grens van zee en land kust de zachtheid van het zand haar voeten die, waar golven naderen, ijlings vluchten verlangen doet haar wanhoop naar vervlogen dagen dat hij vochtige ogen kuste die de zilte zee steeds zullen voeden uit “Amor”…

Elkaar voeden. Liefde geven. Thuisheid dienen. Iedereen voor zich. Ieder voor ons allemaal.…

die voorbij vliegen vergroten de afstand van dood naar leven voort ga ik met mijn bestaan En de gedachten die tollen voeden mijn gevoel soms de leegte maar ook kalmte en besef Want zo gaat dat in het leven van alledag waar smart en vreugde samenkomen in een hart dat weent…

Bemin uw liefje om niet met al, Zo hebt ge altoos dezelfde reden, Die uw verliefdheid voeden zal.…

Helpen in nood vechten, tot de dood ons scheiden doet van elkander Hongerigen voeden en behoeden voor de hongerdood Pijnen doen verhelpen Bloeden laten stelpen... Leven voor elkander hulp bieden aan de ander... doet de mensen leven als je weg kunt geven…

Ik kom en ik ga Ik vervul je laatste wens Ik dans met je omhels en kus je Ik heb je lief en neem je mee daar waar zee en hemel zich scheiden Ik voed je met angst en ontneem je je levenskracht Ik reis met je mee en zorg dat je veilig thuiskomt Geef je over aan mijn duisternis Want ik, Ik ben De Dood...…

Lucht, aarde en water, voeden koffieplanten, die bessen laten rijpen, in de tropenzon. Koffieboeren kweken. Koffiebranders roosteren. Barista's maken koffiedrank. Mensen met liefde en passie zijn het, die ons vitaliseren. Zij zijn het, die ons laten genieten. Van het mysterie dat we koffie noemen. Van het leven zelf.…

dode ogen spreken boekdelen in hoofdstukken gesneden kost voor kenners, brood ontzettend Leids komijnen kazematten ik beleg heel weids voed de korsten aan mijn katten nodig uit, heel blood melkwit gesneden dicht ter lijk kan het niet bevatten…

in jouw ogen gevat een zilverglans weerspiegeld zonwitte dagen die dromen voeden van bij me horen het is geen vals alarm ook niet in de diepe rivier jij toonde de weg over mijn lippen het gaat vanzelf nestel zich in mijn bestaan de zachtheid van jouw hart alsof jij met me vrijt in de oceaan……

wat komt er op mijn pad waar zal ik gaan met wie delen nog houden aardigheden leven zoet voeden die gedaalde vlammen laaien zij het allengs dovende vuur nee ik sta aan het stuur hier is het pad waar ik ga en deel in liefde voor wat leeft in aardse elementen van het grootse geheel…

Pyjamadagen van ziek zijn met dichte gordijnen denkend aan vrij zijn met dichte gordijnen genietend van elkaar Ziek zijn is vurig verlangen naar bruisende energie zonverlichte kamers nooit meer slapen zingen, lachen, elkaar onvermoeibaar voeden en op zijn hevigst lijden aan het verlangen met vrienden onsterfelijk te zijn…

wat is dat toch met kwaad hoe dat gezond en goedheid overheersen kan wat is dat toch met woede hoe dat door tijd met spijt verwoesting achterlaat wat is dat toch met haat hoe dat voed en bloed zolang je toestaat geef mij maar liefde geef mij maar rust vrede en lieve levenslust wat is dat toch met liefde hoe dat altijd wint hoe…

Een snijdende kou Tot op het bot Iedere dag Uiteindelijk ben je bot Kaal Zonder huid Zoals een boom Tijdens de herfst Kaal Zonder blad Zoals een boom inslaapt Zich opmaakt voor de lentetijd Zoals hij dan in volle pracht zal bloeien Trots zijn bladeren gaat voeden Krachtiger dan ooit…

Er is één groots ondergronds omarmen één diep, altoos verlangen door te geven aan nieuw leven helpen, leren, ondersteunen, in elkaar grijpende systemen, wortelend en ongezien om te groeien, rijpen, evolueren, processen die, als begrepen, ons hart, ons hele wezen alleen maar willen voeden, warmen.…

Ik ben een lege huls Voed het Houd van het Laat het slapen Tot in de eeuwigheid Doe ermee wat je wilt Geen stem, geen benul, wordt gevormd jouw hand Voor jou Een pop Laat haar slapen Mondje open Oogjes dicht Geen pijn Geen pijn Alleen in het duister Doelloos. Een lege huls…

Zo vieren wij het nieuwe jaar met een ren en duik naar elkaar van het frigo toilet naar bed naakt klappertandend van de kou maar dat is slechts een moment dan sluit het dons zich over ons ontdekken we een lichaamslijn die onze beide lijven huiver strelend snijdt voeden we ons met de illusie van een even eeuwig zijn…

wagens opgeladen met tijd gereed om uren en dagen mee te vullen dusdanig rondvliegend onbeweeglijk trillend zij kennen geen pauzes en siësta’s zij voeden het beeld van elke gebeurtenis lang verwacht als wijsneus laat het zich rondrijden in ruimtes van levendigheid waar mensen haast geen tijd meer voor elkaar hebben…

Vogels voeden zich met veel, verhalen van vroeger verbinden zij met vandaag.…

als een wilg op weg naar winter de bladeren zacht laten gaan takken strak in de wind nog even en het snoeimes dringt tot aan de knot er rest niets dan wachten op herhaling zal een zomer nog de kleuren hervinden van toen alles bloeide en vogelbekjes voedden zich op de takkenschoot de root scheen van goud leven overleefde de treurnis…