Alle inzendingen over witten

Gespeelde kinderen Met hemelse wonden Zijn veilig en stil In wit verbonden Rood met poten In het aardse zwart Gelovige honden Het wit is hard Gespeelde kinderen Met lege…

het wegdek wit de daken wit de auto's wit sinds gisteren heb ook ik geen kleur meer…

Verkwikkend dat wit temidden van al dat aak'lig zwart. Kon hij maar schilderen… Met één stip wit maakte Weissenbruch een vrouw lichtende Naschrift: de afbeelding is duidelijker met deze link: http://bit.ly/aILHE9…

vreemde gezichten achtergelaten in de straten van mijn stad zielen vergeten op de uitgesleten wegen van mijn hart wie ik lief had zo lief zijn achtergelaten op het pad van mijn leven bewaken mijn geluk mijn verdriet mijn tranen om even soms kust kust hij mij waait voorbij als een herinnering aan mijn vergeten zielen en rust…

Wit is de kleur van bevrijding Verlichtend op deze donkere dagen van wintertijd Beschermd door een engel, neergestreken in vlokjes op deze aarde Met de liefde nog zo intens Alsof zij nooit gebroken is…

de wereld lijkt betoverd schakeringen kenmerkend even lijkt de tijd stil te staan herinneringen halen ons in verse stappen kraken bij het banen van een nieuwe weg…

Het spoedberaad vanochtend bij Prorail: 'Mannen, geen paniek maar het gaat sneeuwen NEE, niet meteen door elkaar heen gaan schreeuwen  Ik weet 5 centimeter, het is veel Dus wat je zometeen de groep in gooit Moet beter zijn dan: "Wachten tot het dooit.." Bij de eerste sneeuwbui van het jaar maken NS en Prorail weer geen beste beurt. Volle…

wit spreidde langzaam haar maagdelijkheid uit over de wereld ongevraagd dichtte zij haar een ongekende schoonheid toe waarover men nog nooit met zwarte inkt over had durven schrijven niet omdat ze niet eerder zo smetteloos was geweest maar gewoonweg daar ze de woorden niet hadden kunnen vinden gelijk hun ogen blind…

tot nevelvlek het universum is wit, is achtergrond, is mijn blik, ben ik zelf…

het sneeuwt op mijn hart en in mijn ziel, het legt er stilte neer, zalig zacht en niet meer denken worden kleuren wit en wit is altijd schoon zei moeder op haar laatste rustbed.…

Wit op de straten Grijs eroverheen Probeer ik dit te verlaten Ik, mijzelf, alleen Verspreiden doet het snel Als paren gaan zij door Struikel ik in een kuil Zoals ik hoor Het wit is overal Waar je het ook ziet Maar waar ik het vinden zal Ligt liefde niet in het verschiet Ik schrijf mijn initialen Met grijs op wit Mijn eenzaamheid…

Het wit tussen regels Ook het wit tussen woorden of ‘daar gebeurt niets’ Wit wordt gezien Dat is iets anders dan ‘daar staat niets’ omdat het op papier niet alleen is Vergezeld wit geeft richting aan ogen Richting lijkt er ook altijd te zijn als je gewoon om je heen kijkt: toch hoeft er niet speciaal iets te gebeuren…

een schilder streek met verf en dik penseel witte windveren langs het hemeldak toen plots door de lucht vier veertjes dwarrelden afgeschud pluimage van luchtig gewicht opgeveerd uit kussen of matras samen maakten ze er het beste van dit licht reizend kwartet de regen draalde liet nog even op zich wachten…

het zal me wit voor de ogen worden stilletjes worden we toegedekt zorgen pas voor morgen voor de kou ons toegezegd herinneringen breken open ik zie me sneeuwballen gooien met een sleetje lopen pa op het pad de as rondstrooien want het was glad het weer vullen van de kit met kolen een dikke sjaal handschoenen verbonden door een…

een wit vel wil uiteindelijk ook gevuld worden met kleuren met woorden liefst met hele mooie het heet niet voor niets maagdelijk wit de drang naar leven is zelfs een dood wit stuk papier nog gegeven…

Iedere snaar trilt van verlangen zwart en wit dansen geluk elke toon wordt warm gevangen in de klanken van een heerlijk stuk Na de harde zware noten als requiem op papier gezet vliegen vleugels onverdroten door elk refrein en ieder couplet Met de dood als laatste halte het pedaal nog eenmaal aangeraakt krijgt het opus magnum gestalte…

Een wreed vel papier geen inspiratie vandaag wel hunkering te schrijven Ik staar voor me uit, twijfel zal ik weggaan of blijven mijn verkrampte vingers doen pijn door het knijpen in mijn pen de kat staart mij aan Mijn enige fan!…

Met langzame streken strijk ik het verleden van de muren en fluister zachte woorden van liefde weerkaatst door het felle zonlicht, ontvang ik die éne straal en lach heel stil de dagen voorbij elke lijn of rimpel zoekt in het leven haar weg naar gehuilde tranen, sneeuw veegt wit in de vroege ochtend jouw naam in ijspegels langs…

Mijn vermoeid hart legt zich neer in een bedding van witte rozenwolken. Het rust uit in de geuren van een vederlichte wind. Verfrist door het wiegen in handenvol dons, brengt een luchtstroom mijn bezwaard hart tot ongekende hoogtes, waar het zwelt door een hemels gegons.…

Kleine mooie witte vlinder ben jij soms verdwaald want het is al half september heb je de rest niet ingehaald ? Je dwarrelt nog zo vrolijk rond en zoekt jezelf een plekje ik zie je soms verdwijnen in een bloeiend leeuwenbekje.…

Als witte duiven Verschoven en weerspiegeld Vrijend met elkaar Tastent naar de ander Niet loslatend Vasthouden en weer laten gaan Een heftige ontknoping Niet los durven laten Tastend in het duister Aan elkaar klevend En weer loslaten Scheiden Uit elkaar gehaald Nog een laatste groet Een hartstochtelijke zoen Behoudend gevoel En weer…

witte vogel bij het raam, kijk me aan zie me staan. hier binnen ben ik, daarbuiten ben jij. Ik zit vast en jij bent vrij.…

Hoor bellen rinkelen zilver twinkelen valt de sneeuw in een donkere nacht bekleedt de zwarte aarde als een deken zo zacht Snijden ijsbloemen hun weg door het raam bij het ontwaken zucht de adem kilte hoor het ruizen van wind tegen de doodse stilte Kijk naar buiten zie het maagdelijk festijn fantasieën spelen tussen witte vlokken…

ik zeefde het zwarte bad uit mijn ogen waar wit onder druk protesterend aanwezig was nog manifest in oncontroleerbare bewegingen met een flitsende vlugheid die eigen was aan het contrastvolle spel van zwart en wit wil melker 13/08/2022…

Een bron onuitputtelijk rijk aan belangloos geven zo hoor jij te zijn witte roos van mij niet bruingerand blaadjes één voor één loslatend je hoofdje naar beneden.…

wit dekt wat grauw is, dat moet te denken geven, de wereld leeft door…

in ijzig wit,schuurt de volle winterstilte koortsachtig langs mijn klamme handen de streling van lucht bracht mij in de war zuchtend blies ik haar terug maar de stilte ontspande haar en wreef door mijn ogen een licht roze blos verscheen op mijn wangen in een schoon contrast werden de witte vlokken gedragen door de wind mijn wereld…

Geboren label ritmisch als het hart adem, leven gospel spel donker label kopstem zingt zoetvloeiende verzen octaven langs de nacht al kristallen harten rillen versmelten wit in zwart…

hoe voelbaar stil zijn onze woorden wanneer het licht over hemel en aarde huilt in vele nachten en het verdriet in de armen sluit, borst en buik verzwakt door het moeizame geschuifel van onze tranen hoe onzichtbaar vertraagt het handschrift van witgedrukte letters ver van elkaar in een avond zonder ochtend en morgen…

Ik buig het hoofd tast aan het blad en stil het ruisen tussen lente en ingehouden winterjaren. Zoals de zomer zachtjes waait leg ik mijn handen om de dagen en later zo ver van je geboorte af. Haast alle ochtenden zijn voorbij wanneer je ogen zich naar het donker wenden voorbij de strijd naast het hart van eeuwigheid…