Zinvol in Stilte Er is volmaakte harmonie en vreugde. Stilte bestaat uit een hoeveelheid verknipte stukjes stilte als eilandjes in de zwarte zee voor de oever van het grote hoofdcontinent. De zee ertussen is leeg. Enkele schepen wagen de tocht naar een betekenis In het vooronder ga ik onder een zeil als verstekeling mee…

laat ik eens wat filosoferen over het wel en wee van yesterday herinneringen aan weleer doen mij vreugd maar soms ook zeer signalen van gisteren en van een strijd tegen onoverwinnelijke eeuwigheid zie hier mijn krabbels op papier vol mijmering van ginds tot hier…

Ze wil niks, ze wil niets ze hoeft niks, ze hoeft niets ze mag niks, ze mag niets ze doet niks, ze doet niets. Ze zit daar en staart, handen in haar schoot, ze wil niks, ze wil niets maar toch is 't net alsof ze met die houding zegt: Help me nou!…

‘Geboorte is geen begin, dood geen einde’ daartussen, ondertussen zielen, zielen, zielen doelende en dolende zielen doelende die er wat van maken dolende die het afmaken zielen-fijn en zielen-pijn op en in de eeuwigheid zijn wij allemaal zielen zielen die komen, zijn, blijven hangen en gaan naar overlevende zielen, geen overleden zielen…

Al het gezeur omtrent de televisie en aanverwante zaken kunnen je leven er niet makkelijker op maken! Wanneer manlief me vraagt: eens kijken wat er gaat gebeuren is het niet mijn gezicht wat een beetje verkleurde. Zonder op te kijken antwoord ik alleen: wanneer ik gekraak hoor van de tv, gezucht van jou weet ik precies: dat is het nou! Want…

Een lichtbaken in de mist Een flits in de duisternis Een flikkerende zaklamp in de tunnel De verlichte maan in de nacht Donker en licht De maan en de zon aan de hemel Een conflict zonder ruzie Tegenpolen omarmd…

Gedachtes in mijn hoofd. Water aan mijn voeten. Ik voel de rust. Zie mijn woorden uitmonden in zee. Waar jij ze leest.…

Als ik dood ben zal men mij meer willen, vooral kunnen begrijpen Dan komt al mijn schrijverij tot wasdom gerijpt en met mijn laatste adem geijkt Als ik leef zal men mij best willen begrijpen maar kunnen? Al dat 'geschrijverij', gezwets, zo stom "Jean Fermate, is ie niet 'n beetje dom!"…

Het is af te lezen in ieders gezicht de tekens en toetakelingen des levens met 't ouder worden als basis gegeven door dit 'zicht', dit inzicht, dit gedicht!…

Adem van de zee streelt het lichaam en de ziel je geeft je over in vervoering de euforie van geluksontroering heelt door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdwijnt de grens die ik verzon in oneindigheid wenkt stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven hier aan de zee vloeide onze liefde tomeloos…

Denkbaar is het vermoeden dat wij blij zijn met wat we niet eerder konden bevroeden. Dat wij blij zijn met wat ons onverwacht confronteerde op de levensweg. Die verrassing die het midden houdt tussen een groot geluk beleven en het teruggeworpen worden op wat ons leven markeert met domme pech. Verrassingen zijn medailles met twee kanten…

Graag leg ik mijn oor te luisteren naar het stille om me heen geloof dat bloemen op de tafel tot me willen spreken ze zijn wel open doch ik kan ze niet verstaan zie nog teveel vervalste kleuren van het leven in de schaduw over de grenzen van het leven die banden van geliefden breekt noem het zielenpijn soms denk ik dat uit zwijgen…

De uiterste consequentie kan nooit de ergste in jouw leven zijn. als je weet dat je eens zult sterven; de levensdag zich eens terugtrekt achter dat grote gordijn. Zolang we leven mogen we delen van dat goede dat ons dagelijks bewaart. Wij zijn acteurs op dat eigen podium; waarop ons als clowns de tranen evenmin worden bespaard. Ieder jaar…

Mijn zintuigen gaan op avontuur zwervend door mijn contacten nu tilt iets mij boven mijn kunnen zelfverzekerd kijk ik achterom wil van geen wijken meer weten de wervelwind van het bestaan trekt aan mij voorbij en fluistert mijzelf leren kennen in al mijn vezels mijn nadenken geeft mij achterdocht het leven duwt mij nog steeds voort…

Leef jouw leven. Durf te leven. Geef aan elke dag bij het ochtendlicht; bij het besef dat het niet altijd zo kan wezen; aan elke dag iets van vrolijkheid, dat oplicht in een blij gezicht. Leef jouw leven, dat je wordt gegeven als een tijdelijk cadeau. Waarin je mag meedoen voor heel even. Dus maak van het leven jouw eigen…

Nieuwsgierig in een peilen naar diepte. Welke zijn de gronden en vormen het motief? Het vraagt en het spreekt met zoekende woorden, die liefkozend kunnen zijn en soms minder lief. Het is de mens die wonderlijke creatie. Die uiting geeft aan wat er innerlijk leeft. Innerlijk soms tot onrust barend van het vragende kind dat in ons allen…

Zijn vertolking van "Die Winterreise" voelde vooral als de macht en de kracht van een lange stevige koude winter te doorstaan door vooral door te gaan en niet op te geven en door zijn vertolking voelde ik spontaan de lente, de zomer en de herfst in mij opborrelen ook mij wachtte zo´n lange barre winter maar als ik denk aan de bariton Coen…

Een prachtig woord, melancholiek, klinkt als een nummer 1 chanson klinkt een beetje als dramatiek maar is dat toch echt, toch niet. Ik hou van het woord: melancholiek 't woord hangt in m'n hoofd blijft gonzen, alsof 't iets beloofd je hoort 't wel, maar ziet 't niet. Soms is een ieder wel eens, melancholiek denk dan aan een lied, want…

Soms weegt alles loodzwaar en dreig je te onder te gaan Heftig zo sentimenteel bestaan. Krijs dan een zo luid heftige neen, met mij niet gedaan Dat doe je eigen toch niet aan! Ik kroop door hete vuren voor ieder wel nooit voor mezelf Genoeg! En rot op. ............................... wat was ik maf.....…

Over pater Damiaan en Sint Franciscus lijkt alles wel gezegd, maar dat is maar schijn. Dat de kloosters leeglopen en zelfs opgeheven worden, kan ook niemand meer boeien en geef ze eens ongelijk na al dat roomse geflikvlooi en het tergende getreiter van al die pausen met hun schijnheilige conservatisme, terwijl ze in de onderaardse kerkers…