Portret van een dode
Terwijl in tijd
het koude lichaam
stolt tot lijk,
neem ik voor altijd
afscheid van de dode.
Naast de kist prijkt
een oude foto
welke lijkt;
voor altijd
levendiger
dan de dode,
van wie de vingers,
blauw,
gebogen zijn
tot een misleidend
vredig tafereel
van vroom
gevouwen handen
die de dood omvatten
alsof niet elke
laatste ademtocht
een hijgend hangen
aan het leven is.
De dood
gevangen
in gestolde tijd.
Geplaatst in de categorie: afscheid