Pardon
Het binnenoor doet me stil neigen
Richting de grond onder de voet
Die in m'n mond was blijven steken
Zodat ik eventjes zou zwijgen
Waarna ik weer wat lucht kon krijgen
En fluisteren wat ik nog zeggen moet
Met een lief woordje dat precies voldoet
Aan wat we dagelijks bespreken
In de verhalen die ooit dromen leken
Over bestemming van de vijgen
Terwijl het loof de zeden hoedt
Geplaatst in de categorie: moraal