Wachten op de dood
blad waait van de oude eik
valt neer in koude grond
als ik zo naar mijn opa kijk
de trekken om zijn mond
groeven in doorleefde huid
zijn blik op mij gericht
pijnlijk straalt hij weemoed uit
soms vallen ogen dicht
rustig wiegt de schommelstoel
een leven vol verhalen
met de dood als hoogste doel
waarnaar gedachten dwalen
even trilt zijn linkerarm
vingers wijdgespreid
bloedend hart nog altijd warm
doch ingehaald door tijd
als ik zo naar mijn opa kijk
en zachte kermen hoor
herinner ik de oude eik
die al zijn blad verloor
Inzender: Marianne Pepels, 28 januari 2007
Geplaatst in de categorie: overlijden