Hartenkreten

hartenkreet (nr. 19.745):

Hoe ik me voel,...

Hier zit ik alweer,
tussen gisteren en morgen.
Vandaag?...Vandaag voel ik me leeg,
leeg...en toch een hele hoop zorgen.
Ik zou wel willen wenen,
maar ik weet niet waarom.
Zelfs mijn handen trillen en ook mijn benen,
'k zou willen weten waar dit alles begon.
Men zegt dat ik het niet weten wil,
ach...misschien hebben ze wel gelijk.

Alles lijkt me zo veraf, zo stil,
leven is zelfs moeilijk.
Soms vraag ik me af
of iemand me eigenlijk verstaat.
Want ik voel me vaak alleen,
alsof de wind mijn levenslust wegvaagt.
Weet je dat ik mezelf soms haat,
al wil ik dat eigenlijk niet.
Want terwijl de rest zijn gangen gaat,
zit ik boordevol verdriet.
En dat maakt me dan zo kwaad!
Want er is bijna niemand die mijn pijn en verdriet ziet.

En spuw ik al eens met vuur,
dan is dat vooral naar mijn man,
dan denk ik op den duur,
alsof hij aan dit alles doen kan.
Maar 't is allemaal zo moeilijk uit te leggen,
ik spreek precies chinees...
Ik vind het hard te moeten zeggen,
maar ik denk dat ik in het leven faal.
Ik loop al zo lang op de toppen van mijn tenen,
word voor het minste kwaad,
dan wil ik weer gaan wenen,
weet met mezelf geen raad.

Wat zou ik weer graag een bloempje zijn,
in plaats van een netel vol venijn.
Dan zou ik weer openbloeien kunnen
en mezelf zoveel meer geluk gunnen!