het blijft behelpen
gisteren op de koffie
trilden ineens tante's handen
mijn vader's voeten deden het ook
die laatste keer zonder ophouden
dat ik hem moe en kort van stof
samen met moeder thuis trof
herinneren doet zo'n pijn
vooral nu in de weet
dat vanwege vroeger
en alles bij elkander
je toen nog steeds zo stil
en niet anders kon zijn
het was nu zijn schoonzus
vijfentachtig al weer
ze rijdt en fietst nog
die schrik in haar ogen
bij ons opstaan
om weer verder te gaan
ze zag dat ik haar onrust zag
en zei trek je niks aan van mij
overal waar ik langs ga
is iedereen er gewoon niet
schijnbaar weg en dood
kan ik voor mijn goed fatsoen
niet meer naar binnen
ik weet alle dagen niet
wat daarmee te beginnen
onbeholpen wat uit te brengen
paste ik maar op mijn tellen
ze drukte druiven in mijn hand
zo smaakt alleen het westland
terwijl wat we voelden wellen
trots niet in tranen wilden plengen
Geplaatst in de categorie: familie