vertrouwen
Ik dacht dat ik je vertrouwen kon.
Vanaf het moment dat je een plaats
in mijn hart won, was je speciaal,
uniek en vooral onmisbaar...
6 jaar lang waren we beste vriendinnen,
twee handen op één buik.
Ik dacht dat ik je vertrouwen kon.
Maar mijn vertrouwen werd beschaamd.
Onverwacht, ik had het nooit gedacht.
We groeiden uit elkaar...
De middelbare school had ons gescheiden,
weggehaald van iets vertrouwds.
In het begin was je er altijd voor mij,
en nu, nu is het voorbij...
Ik dacht dat ik je vertrouwen kon.
Sinds 2 jaar heb ik je niet meer gezien,
het enige wat van onze vriendschap over is, is jouw msn.
Al denk ik niet dat dat het er nog toe doet,
jij bent er nooit, het is alsof je me niet kent.
Vroeger was het leuker, altijd met z'n tweeën.
Ik kon op je rekenen, en jij ook op mij.
Van deze plotselinge breuk heb ik geleerd:
vriendschap zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn...
Ik dacht dat we altijd samen zouden blijven,
vrienden voor altijd.
Maar nu ben ik je kwijt.
Ik dacht dat ik je vertrouwen kon...
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
Ik vind je gedicht echt geweldig.
Zo mooi, zo waar.
Echt een gedicht
dat het verdient
hier tussen te staan.
als teleurstelling zich manifesteert in het niet meer kunnen vertrouwen.
Toch is dit niet een hopeloos proces