Verloren

Elke beweging, elk geluid doet me opschrikken.
Verlamd van angst zit ik ineengedoken in een hoekje.
Rillingen lopen langs mijn rug.
Sinds ik hoorde wat er moest gebeuren ben ik bang,
bang om te verliezen, om alles kwijt te raken.
Niemand die me geruststelt, me komt troosten.
Ik voel me verloren, schuldig
omdat ik niets kon doen om het te voorkomen.
Een deur gaat open, een vrouw komt binnen.
Haar ogen zijn vol medelijden op mij gericht.
Ik weet al wat ze me komt vertellen.
Woorden zijn overbodig, niets kan zoiets vreselijks uitdrukken.
Ik voel tranen prikken achter mijn ogen,
Ik ben gebroken, en voel me leeg.
Alles weg, zo snel dat je je er niet op voorbereiden kunt.
Ineens ben ik alleen, alleen met het verdriet
dat ik niet meer kan delen met jou.
Als een geest loop ik het ziekenhuis uit.
In de war, moe, geschokt.
Niets is meer belangrijk, niet nu jij er niet meer bent.
Hoe moet ik zo verder?
Ik heb je beloofd om door te gaan, maar ik ben bang,
bang om alleen te zijn.
Ondanks dat zal ik mijn belofte nakomen.
Ik zal je aanwezigheid missen, altijd aan je denken.
Ik zal sterk zijn, voor jou.
Als ik mijn ogen sluit, zijn we bij elkaar, altijd.

Schrijver: Nikki, 19 april 2008

nikkisarizahotmail.com

verloren angst verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 17 stemmen 2.236