Winter
De klok en haar alloude wijzers,
doen dat wat voor mij onmogelijk is.
Een kop koffie in de morgen, ironisch door jou geschonken,
maakt dat mijn verdriet elke dagontwaking aan voelt als stroop.
Bittere klanken, achter mijn lach van toewijding.
Wanneer ik de lente nog geringe keren heb mogen zien,
doet het me pijn dat de winters steeds maar langer duren.
Wanneer moeder zon dan ook dichtbij staat,
stelt zij mij alsmaar teleur.
Ze belooft menig man gouden bergen, en ik wacht hoopvol,
om vervolgens elke avond gebroken in slaap te vallen.
De wijzers schrijnen verder, en de klanken bereiken hun grens,
de tonen voor jou bereiken hun ouverture.
Wanneer ik mijn ogen sluit voor de kou en de waarheid,
zie ik enkel ogen, zomerlucht blauw, en zijn lach.
De klok begint achter te lopen, mij laten wetend,
vertelt me dat mijn herfst al voorbij is,
en ik zag enkel blauw.
De klok vertelt me, dat het tijd is om afscheid te nemen van jou.
Maar hoe wis je een leven, liefde en gemis?
Inzender: Winter, 9 december 2008
Geplaatst in de categorie: ex-liefde