Naderend afscheid
Met knoop in de maag open ik de deur
naar de kamer met bekende ziekenhuisgeur
Onder het frisse witte laken lig jij
heel vredig in ‘t zonlicht op je zij
Rustige adem, blosjes in je gezicht
omdat zojuist iets je hevige pijn heeft verlicht
Voorzichtig streel ik je broze grijze haren,
en hoop dat je mijn bijzijn toch iets kunt ontwaren
Ik kus je voorhoofd en gesloten ogen
die de laatste dagen niet meer hebben bewogen
En terwijl ik zacht je armen en handen masseer
met jouw lievelingscrème, besef ik des te meer
dat na vele maanden van zware strijd
jij terecht verlangt naar rust voor altijd
Toch bespeur ik bij de dagelijkse bezoeken
iets bij mezelf waarvoor ik me wel kan vervloeken,
mijn egoïstische opluchting dat je er toch nog bent
en je adem koester moment na moment
Want hoezeer mijn hoofd je wil verlossen van pijn,
zal mijn hart nooit klaar voor het afscheid zijn.
Geplaatst in de categorie: afscheid