775 dagen verdriet
de scherven liggen nog steeds op de grond
in elk van de duizend stukjes zie ik jou
je vroeg me je te vergeten
iedere dag neem ik een stukje weg
om daarin voor het laatst jou gezicht te zien
terwijl ik je naar de glasbak draag
de stofzuiger staat verlaten in de gang
staat al drie maanden stil bij mijn verdriet
geen ander die het hem na zal doen
eindelijk breng ik het laatste stukje 'jou' weg
om maar niet te denken aan de splinters
die voor altijd zullen blijven
vele kleintjes zullen volgen
waar ik geen totaal plaatje in zal vinden
maar ze zijn wel weer snel vergeten
Geplaatst in de categorie: verdriet