"hoge muren, open deuren"
“hoge muren, open deuren”
Al die jaren blind gevaren
Op gevoel en wat ik weet
Veel gezien, beleefd, zonder te denken
Verwarring, angst , verdriet
Niet wetende wat het met me deed
Zoekend naar mezelf
Schreeuwend in de diepte
Niemand die mijn kreten begreep
Denkende mezelf in toom te houden
Tot het mij mijn keel dichtkneep
Gevoelloos dwalen
Varen op de automatische piloot
’s avonds in bed lag ik te huilen
Overdag hield ik me groot
De richting kwijt, niet kunnen vinden
Zwemmen tegen de stroming in
Zoveel gevoelens zoveel vragen,
Ik verdronk er bijna in
Mezelf niet accepterend,
Spiegels kregen mijn blik niet meer
Voor een ander wat betekenen
Wie ik zelf was?
Ik wist het echt niet meer
Tot het punt waarop ik aankwam
Een reis tot in mijn diepste ik
Waar mijn angsten en onwetendheid
Dwaalden, wachtend op ik bangerik
Oh, ik kon die ander heel goed helpen,
Denkend dat ik het allemaal wel wist
Maar mijn eigen leven niet op orde
Ik had me in mezelf vergist
Nu een nieuwe weg, een nieuwe kijk
Bewust de dingen leren zien
De momenten intens ervaren
En dit delen bovendien
De energie die ik nu voel stromen
Herboren, met mijn aandacht in het nu
Ik voel, ik adem ik beleef het
Het is er altijd, intens en continu.
Diep in mij herken ik nu de gevoelens
Verdriet, blijdschap, angsten en de pijn
ik hoef me niet meer groot te houden,
en altijd maar de held te zijn
Mijn oude ik heb ik inmiddels verstoten
Ik kijk in de spiegel met rechte rug
Van hoge muren maak ik open deuren
En kijk niet op gedane zaken terug
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid